Για πολλούς ανθρώπους η τέχνη και η επιστήμη είναι δύο ξεχωριστοί τομείς έκφρασης, οποίοι δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους.

Κι όμως υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες οι οποίοι εμπνεύστηκαν από την επιστήμη και θέλησαν, με τα έργα τους να τις συνδέσουν. Π.χ. ο Αμερικανός γλύπτης Jim Αccord, θέλοντας να συνδυάσει τις καλλιτεχνικές του δυνατότητες με τις ανθρώπινες γνώσεις γύρω από την πυρηνική τεχνολογία, παρακολούθησε μαθήματα πυρηνικής μηχανικής.   

Ο Σαλβαντόρ Νταλί ζωγράφισε τον Εσταυρωμένο του να βρίσκεται επάνω σε έναν υπερκύβο, προϊόν της προσπάθειας των μαθηματικών να κατανοήσουν τους χώρους με περισσότερες από τις τρεις διαστάσεις.

Ο Πικάσο, επηρεάστηκε έντονα από τις θεωρίες του Αϊνστάιν και του Έσερ, με εικαστικές σπουδές πάνω στην ταινία του Μέμπιους.

 Είναι ένα βιβλίο που δεν αποτελεί ιστορία της τέχνης, ούτε ιστορία της επιστήμης, αλλά προσπαθεί να καταγράψει τον τρόπο που η ζωγραφική και η επιστήμη μπορούν να επηρεάσουν γόνιμα η μία την άλλη.

Ο Ευγένιος Χατζούδης, ερευνητής ο ίδιος, με γνώσεις στη φυσικοχημεία και με περισσότερες από εκατό πρωτότυπες επιστημονικές εργασίες, διευθυντής στο Τμήμα Χημείας του «Δημόκριτου», ενδιαφέρθηκε να καταρρίψει την αντίληψη του κοινού, όπως αυτή έχει εκφραστεί και σε μια δημοσκόπηση στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οι περισσότεροι στην ερώτηση για το «τι θεωρούν ότι είναι αντίθετο της επιστήμης» απάντησαν: «Η τέχνη».

Ο συγγραφέας φέρνει στα μάτια του αναγνώστη πάρα πολλά παραδείγματα έργων και δημιουργών, ώστε να μπορεί ο αναγνώστης εύκολα να ξεπεράσει τα -φαινομενικά μόνο- απρόσιτα σύνορα μεταξύ τέχνης και επιστήμης.