Σε μια εποχή σαν την δική μας όπου ένα από τα μεγάλα ζητήματα είναι η κατανόηση της λειτουργίας του εγκεφάλου από τον ίδιο τον εγκέφαλο, φαίνεται ότι η γλώσσα έχει διακεκριμένη θέση στην έρευνα και την κατανόηση των φαινομένων και των γεγονότων.  Ο λόγος και η εικόνα αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά για την σύνθεση και την κατανόηση μιας γλώσσας. Μέσω αυτών καλείται ο άνθρωπος να παρακολουθήσει  την συνομιλία που οι άλλοι άνθρωποι και η Φύση έχουν μαζί του, και όχι μόνο αυτό, αλλά και τις διαδικασίες και τους δρόμους που η Φύση τού υποδεικνύει για την εξέλιξή του. Από αυτήν την πλευρά παρατηρεί για την γλώσσα ο Wittgenstein στη Φιλοσοφική Γραμματική:

Οι προσπάθειες των επιστημόνων να γνωρίσουν περισσότερο τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου εντείνονται. Στο πλαίσιο αυτό παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα ενός πειράματος που πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Ερευνητές χρησιμοποίησαν υψηλής ανάλυσης τρισδιάστατες μαγνητικές τομογραφίες για να παρακολουθήσουν τους εγκεφάλους εθελοντών όταν διαλογίζονταν.

Όπως διαπιστώθηκε, ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου των εθελοντών, που διαλογίζονταν εδώ και πολλά χρόνια, είναι σημαντικά μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες άλλων ανθρώπων.Οι περιοχές αυτές είναι κυρίως ο δεξιός ιππόκαμπος, ο δεξιός θάλαμος και η αριστερή κάτω κροταφική έλικα, περιοχές που σχετίζονται με τα συναισθήματα.

Επί μία ώρα ο εθελοντής έλυνε μαθηματικά προβλήματα. Όλο αυτό το διάστημα ο Σοκόλοφ κατέγραφε τα κύματα του εγκεφάλου του εθελοντή και μετρούσε τα επίπεδα οξυγόνου και διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα του. Το πείραμα αυτό τότε είχε προκαλέσει ελάχιστο ενδιαφέρον. Στη δεκαετία όμως του 1980 οι ερευνητές άρχισαν να υποψιάζονται ότι ο εγκέφαλος φαίνεται να εκτελεί σημαντικές λειτουργίες όταν φαινομενικά βρίσκεται σε αδράνεια.

Ο εγκέφαλος αντιπροσωπεύει περίπου το 2% της μάζας του σώματός μας, αλλά απορροφά το 20% των θερμίδων που καταναλώνουμε και χρησιμοποιεί μεγάλο μέρος αυτής της ενέργειας όταν φαινομενικά δεν κάνει απολύτως τίποτε.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι το στρες αλλάζει τη μορφολογία του εγκεφάλου και προκαλεί μακροπρόθεσμη βλάβη, τόσο στον άνθρωπο όσο και στα ζώα.

Νευροεπιστήμονας από το Πανεπιστήμιο Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια συνεδρίου για τις Νευροεπιστήμες στην Ουάσιγκτον, ανέφερε ότι: «Το στρες κάνει κάποιους νευρώνες να συρρικνώνονται ή αντιθέτως να αναπτύσσονται (…) Η φθορά που υφίσταται το σώμα εξαιτίας του στρες αλλάζει το νευρικό σύστημα».

Η διαφορά ανάμεσα στο τζιτζίκι και το μυρμήγκι, από τον γνωστό μύθο, βρίσκεται στην αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι για την διαχείριση και την χρήση των αγαθών στα πλαίσια της ζωής. Η σύνταξή μας με την μια ή την άλλη πλευρά του μύθου αντανακλά την δική μας πρόσληψη σε σχέση με την διαχείριση των αγαθών και,   επομένως, δείχνει τις επιλογές μας αναφορικά με την οικονομία, επιλογές που σχετίζονται με τις αποφάσεις που παίρνουμε για τον τρόπο και την ποιότητα της ζωής μας.

Ο εγκέφαλος αποτελεί το σπουδαιότερο και μεγαλύτερο τμήμα του κεντρικού νευρικού συστήματος.

Στα τέλη του 19ου αιώνα ένας Ισπανός ερευνητής έδειξε ότι το νευρικό σύστημα αποτελείται από ένα δίκτυο κυττάρων, τους νευρώνες.

Από τότε οι βασικές νευροεπιστήμες -βιολογία του εγκεφάλου και νευρολογία- έχουν σημειώσει πολύ μεγάλη πρόοδο.

Σύμφωνα με τους ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, η ικανότητα του εγκεφάλου να απωθεί κάποιες αναμνήσεις μειώνει την πίεση που ασκείται από κέντρα ελέγχου της μνήμης τη στιγμή που αυτός προσπαθεί να θυμηθεί κάτι σημαντικό. Ξεχνάμε όσα δεν μας είναι απαραίτητα- θυμόμαστε όσα χρειαζόμαστε. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση "Nature Neuroscience" και είναι η πρώτη φορά που καταγράφτηκε οπτικά ο εγκέφαλος την ώρα που απωθεί αναμνήσεις οι οποίες τον βγάζουν "εκτός τροχιάς". Συγκεκριμένα, την ώρα της απώθησης οι ερευνητές είδαν μειωμένη δραστηριότητα στην περιοχή του εγκεφάλου η οποία χρησιμοποιείται ιδιαίτερα όταν ο άνθρωπος προσπαθεί να διαλέξει μία από τις διαθέσιμες επιλογές, για κάποιο θέμα. Επιλεκτική είναι η μνήμη και με τις δυσάρεστες αναμνήσεις μας. Μπορεί ο εγκέφαλος να διαθέτει την εκπληκτική ικανότητα διατήρησης της μνήμης για μια ζωή, αλλά μία από τις βασικές του λειτουργίες είναι να ξεχνάει.