Σας νευρίασε; PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Καθημερινά
Πέμπτη, 08 Μάρτιος 2007 02:17
Δεν χρειάζεται να τα βάψετε μαύρα, αν βγήκατε εκτός εαυτού εξαιτίας... κάποιου (ποιου άραγε;). Την επόμενη φορά που θα νιώσετε πως τα πράγματα αρχίζουν να "σκουραίνουν" κι εσείς είστε έτοιμοι να εκραγείτε, χωρίς δισταγμό, αναπνεύστε αργά και βαθιά, προκειμένου να χαλαρώσετε... Σταματήστε την οποιαδήποτε συνδιαλλαγή κατ' εκείνη την στιγμή με τον... μαινόμενο και συγκεντρωθείτε στην προσπάθειά σας να ηρεμήσετε μέσω και δια της αναπνοής.

Σύντομα θα διαπιστώσετε πως ένα μεγάλο μέρος της ταραχής σας έχει εξαφανιστεί. Μην μπείτε, ούτε τώρα, στον πειρασμό να συνδιαλλαγείτε μαζί του, έστω κι αν όλη η κατάσταση σας φαίνεται ιδιαίτερα προκλητική.

Η δική σας ήρεμη στάση μπορεί να δράσει εποικοδομητικά και στην "άλλη πλευρά", και τα νεύρα να καταλαγιάσουν.

Πρέπει να θυμάστε πάντα, ότι η όποια συζήτηση, η όποια ρύθμιση θεμάτων, δεν πρέπει ποτέ να γίνεται σε περιστάσεις ιδιαίτερης φόρτισης. Περιμένετε, όχι μόνο να σταματήσει η φόρτιση, αλλά να έχει δημιουργηθεί ένα πραγματικά ήρεμο περιβάλλον. Μπορεί να χρειαστούν ώρες ή μέρες για κάτι τέτοιο, ωστόσο αξίζει τον κόπο, αν θέλετε αληθινά να επικοινωνήσετε με τον άλλον σε μια πιο ανθρώπινη και λογική βάση.

Μη βιάζεστε, κυρίως όμως, μην περιμένετε να αλλάξει ο άλλος, οπωσδήποτε, ακολουθώντας τις δικές σας απόψεις. Με μια τέτοια αντίληψη και συμπεριφορά τα νεύρα, τα νεύρα σας, θα είναι "σπασμένα" επί μονίμου βάσεως κι εσείς δεν θα θέλετε παρά ένα απειροελάχιστο "άγγιγμα", προκειμένου να αρχίσετε να "μαίνεστε" στους ήδη γνωστούς σας τόνους.

Υπάρχει πολλή δουλειά (πάντα υπάρχει!)... Πρέπει να σας ενδιαφέρει το γεγονός της αδυναμίας σας... Το να αφήνεστε στην νευρικότητα, να νευριάζετε κι εσείς ή να οργίζεστε, επειδή ο άλλος είναι έτσι ή αλλιώς, κάτι μαρτυρά... Κυρίως, σηματοδοτεί ένα ζήτημα που πρέπει να σας απασχολήσει: το να παρασυρόμαστε στην δόνηση των άλλων, και μάλιστα σε μια χαμηλή δόνηση, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Χρειάζεται λοιπόν να τεθούν (από εσάς τους ίδιους προς τον εαυτό σας) πολλές ερωτήσεις και να δοθούν πολλές απαντήσεις, προκειμένου να ανακαλυφθούν αίτια και συνέπειες...

Κατανοώντας καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους, η καθημερινότητά μας γίνεται ολοένα και πιο ανθρώπινη, λιγότερο επώδυνη, όσα κι αν είναι τα αναπόφευκτα προβλήματα της ζωής.

Χριστίνα Αρνή

Ημερομηνία καταχώρησης: 8.3.2007
 
Στόχοι και αρχές για την ομαλή λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Εκπαίδευση
Πέμπτη, 01 Μάρτιος 2007 19:03
του Κίμωνα Θεοδωρόπουλου

Τι κάνει μια ομάδα ανθρώπων, μια οικογένεια, μια γειτονιά, ένα χωριό, μια χώρα, όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα; Συνήθως βρίσκονται όλοι μαζί αναζητώντας μια ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα, και ακούγοντας τη γνώμη αυτών που είναι πιο ειδικοί σε κάθε περίπτωση. Όταν υπάρξει ομόνοια, και ορθή καθοδήγηση, συνήθως η λύση βρίσκεται. Αν δεν υπάρξει ομόνοια, ή η σωστή καθοδήγηση των ειδικών, τότε είτε κάποιοι λίγοι θα επιβάλλουν με τη βία την άποψή τους, οδηγώντας την ομάδα σε μια προσωρινή λύση του προβλήματος ή στη διόγκωσή του, είτε δεν θα ληφθεί καμιά απόφαση, και το πρόβλημα θα διαιωνίζεται.

Πόσος χρόνος ακόμα πρέπει να χαθεί μέχρι να κατανοήσουμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στη χώρα μας έχει φτάσει σε ένα τέτοιο πολύ κρίσιμο σημείο;
Περισσότερα...
 
Σκέψεις... σκέψεις... σκέψεις... PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Σκέψεις
Πέμπτη, 01 Μάρτιος 2007 12:55
της Χριστίνας Αρνή

Σκέφτομαι τα μικρά παιδιά, καθώς τα υποχρεώνει ο ενήλικος (;) κόσμος μας να αναπτυχθούν και να ζήσουν μέσα στην "μόλυνση" της σύγχρονης ζωής μας.

Πώς μπορούν να προστατευθούν από την "μόλυνση", ζώντας μέσα σ' αυτήν;

Τι "κάνει" ο λωτός κι εμφανίζει ένα τόσο όμορφο άνθος, έχοντας τις ρίζες του μέσα στο έλος;

Σκέφτομαι τους ηλικιωμένους, καθώς φθάνουν στο τέλος της ζωής τους γεμάτοι απορία κι άγνοια για ό,τι έζησαν και για ό,τι μετά τον θάνατό τους θα συμβεί.

Πώς μπορούν όλα αυτά τα γερασμένα σώματα ν' αποκτήσουν τη γνώση που η εποχή της ωριμότητας ακόμα τους οφείλει;

Σκέφτομαι όλων των εποχών τους ασθενείς, καθώς θ' αναρωτιούνται για τα βάσανα και τον πόνο της ζωής τους, χωρίς να παίρνουν την απάντηση εκείνη που θα αποτελεί την ίασή τους.

Πώς μπορούν να πάψουν να υπάρχουν ασθενείς, όταν ακόμα υπάρχει η δυσκολία και η άγνοια της έκφρασης της αληθινής ανθρώπινης βούλησης;

Σκέφτομαι όλα αυτά τα "μικρά" και τα "μεγάλα" μηνύματα της Γης μας, καθώς κραυγάζει μπροστά στην ανθρώπινη υποβάθμιση.

Πώς μπορεί ένας πλανήτη ς να "σείει" τόσο έντονα την ζωή του, και η ανθρώπινη ζωή να μην ανταποκρίνεται αληθινά σε κανέναν κραδασμό;

Σκέφτομαι κοιτώντας ένα μικρό λουλούδι στον κήπο μου έτοιμο ν' ανθίσει:

Τι είναι αυτό που κάνει αυτό το μικρό λουλούδι ν' αψηφά όλες αυτές τις σκέψεις και να επιμένει ν' αντικρίσει το φως της ζωής αυτού του κόσμου;

Απάντηση (;): Προκειμένου ν' αντικρίσει το φως, θυσιάζει (κάτι από) τον εαυτό του μέσα σε τέτοια ασχήμια.

Η ασχήμια δεν είναι το σκοτάδι είναι το να αγνοείς το "γιατί", και να μη θέλεις να το μάθεις. Το αίτιο που σε κάνει να μη θέλεις να ενδιαφέρεσαι για τα αποτελέσματα που βιώνεις.

Μπορούν να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, να επιλυθούν τα προβλήματα, αν δεν αναγνωριστούν τα αίτια που οδήγησαν σ' αυτά;

Φιλοσοφικός (;) συλλογισμός: Αν ο Θεός είναι το αίτιο που οδήγησε στο αποτέλεσμα άνθρωπος, τότε ό,τι ο Θεός, αυτό κι ο άνθρωπος. Αν ο Θεός είναι το Καλό αίτιο, καλό θα είναι και το αποτέλεσμά του, ο άνθρωπος.

Αν ο άνθρωπος είναι το αίτιο που οδήγησε στο αποτέλεσμα - Θεός, τότε ο σημερινός Θεός των ανθρώπων, πρέπει να 'ναι ένας Θεός σε "πλήρη σύγχυση".

Αυτοί που σήμερα "προτιμούν" τον Θεό ως το Υπέρτατο Αίτιο και το Υπέρτατο Καλό, ας προσπαθήσουν να εξηγήσουν το "σημερινό", έστω, αποτέλεσμα αυτού του αιτίου, τον άνθρωπο!...

Η αντίφαση η οποία, εδώ, προκύπτει, μήπως υπονοεί το: "ούτε Θεός, ούτε άνθρωπος";

Μια αποτυχημένη, δηλαδή, συνένωση, ταύτιση,... αυτού που προηγείται, κι αυτού που πάντα φαίνεται πως ακολουθεί;

Σύγχυση, χάος, παραλογισμός...

Ο χρόνος του αιτίου κι ο χρόνος του αποτελέσματος αν ταυτιστούν δίνουν μια δυνατότητα "Παρόντος στο Διηνεκές". Μια "ευθεία" γραμμή σταθερότητας, ή μια "ευθεία" γραμμή που υποδηλώνει "θάνατο", τέλος, μιας συγκεκριμένης συνθήκης;

Πρακτική: Μπορώ - κάθε μέρα - να κάνω μία σκέψη καλή για τον Θεό, μία σκέψη καλή για τον άνθρωπο;

Αυτό ίσως ν' αρκούσε για να θρέψω τον εαυτό μου με τα αποτελέσματα των καλών μου σκέψεων.

Έχουμε ανάγκη από καλά αίτια. Τα σημερινά αποτελέσματα είναι δημιουργήματα παλαιότερων στιγμών μας.

"Κι εσείς θεοί εστέ": Είμαστε τα αίτια των ζωών μας αλλά και κάθε αποτέλεσμα αποτελεί ένα νέο αίτιο. Ας μη "μολύνουμε" άλλο τον εαυτό μας! Όντας "καθαροί" το αίτιο γίνεται "αγνό", κι ο Θεός μας λαμβάνει τη Θέση, την Ποιότητα, που του αξίζει.

"Γίνετε σαν τα παιδιά": Μικρά, αγνά αίτια ας είμαστε κι αυτό είναι αρκετό. Ταπεινότητα, και όχι μια αλαζονική πρόθεση της καρδιάς.

Μικρός, αγνός, ταπεινός, αυτός ας είναι ο Θεός στην σκέψη και στην καρδιά μας.

Μπροστά στην τεράστια φιλοδοξία των καιρών μας, ας αντιτάξουμε το μέτρο και τη σύνεση. Είναι τα σωστά αίτια, για τα αποτελέσματα που όλοι ισχυριζόμαστε πως επιθυμούμε.

Δεν "μικραίνει" ο Θεός, απλά "μεγαλώνει" ορθά ο άνθρωπος.

Έχουμε ανάγκη από μια ορθή ανάπτυξη.

Ημερομηνία καταχώρησης: 1.3.2007
 
Πιο αργά... PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Καθημερινά
Πέμπτη, 01 Μάρτιος 2007 02:15

Τι έχουμε πάθει όλοι; Και το καταλαβαίνουμε, άραγε, ότι κάτι έχουμε πάθει;

Τρέχουμε κάθε μέρα σαν κυνηγημένοι ή, για την ακρίβεια, κυνηγημένοι, για να προλάβουμε, για να ανταποκριθούμε σε κάποιες υποχρεώσεις, για να πετύχουμε κάποια αποτελέσματα που τα θεωρούμε σημαντικά, για να μας μείνει λίγος χρόνος ελεύθερος...

Ας κάνουμε, όμως, μια μικρή στάση. Κι έναν μικρό απολογισμό. Τι έχουμε καταφέρει με όλο αυτό το τρέξιμο, με όλη αυτή τη βιασύνη, με όλο αυτό το άγχος; Ποιο είναι το πραγματικό αποτέλεσμα; Οι υποχρεώσεις αυξάνονται, οι εκκρεμότητες πολλαπλασιάζονται, λίγα προλαβαίνουμε, χρόνος ελεύθερος δεν μας μένει και τα αποτελέσματα που θέλουμε δεν έρχονται...

Και πώς να έρθουν;

Αφού το όλο σύστημα της δράσης μας είναι στημένο σε λάθος βάση. Στη βιασύνη, στη βία, δηλαδή, που ασκούμε επί του εαυτού μας. Και στο άγχος, στην αγωνία δηλαδή αν θα γίνουν όλα όσα επιθυμούμε.

Είναι βασισμένο σε λάθος τρόπο αντίληψης των πραγμάτων.

Γιατί όλο αυτο το τρέξιμο είναι συνυφασμένο με μια μηχανικότητα στην δράση, με μια α-συνειδητότητα. Και πώς ειναι δυνατόν μέσα σε όλη αυτή την ασυνειδητότητα, μέσα σε όλη αυτή την ταραχή της ψυχής και τη θολούρα του μυαλού να μη γίνουν δεκάδες λάθη και αστοχίες; Και πώς να έρθουν τα σωστά αποτελέσματα; Και πώς να νιώσουμε ευχαριστημένοι;

Γι' αυτό απέναντι στις επείγουσες υποθέσεις μας, στις σοβαρές εκκρεμότητές μας και στις υποχρεώσεις που δεν σηκώνουν αναβολή, ας δοκιμάσουμε μια άλλη «συνταγή»: Πιο αργά.

Ναι, πιο αργά.

Μπορεί να τρομάζει ο κίνδυνος μιας ανεπάρκειας απέναντι στον γρήγορο ρυθμό της εποχής και το φάσμα ενός αυξανόμενου ελλείμματος στην ανταπόκρισή μας σε όλες τις υποχρεώσεις μας που τρέχουν, αλλά, ψυχραιμία...

Μπορούμε να καταλάβουμε πως μια συνειδητή επιβράδυνση των κινήσεών μας μπορεί να μειώσει τις σπασμωδικές αντιδράσεις μας στα ερεθίσματα της πραγματικότητας, μπορεί να καταστήσει δυνατή μια πιο διαυγή και ακριβή εκτίμηση των καταστάσεων που καλούμαστε να διαχειριστούμε, μια συνειδητή επιλογή προτεραιοτήτων, πιο συνειδητή λήψη αποφάσεων, πιο εύστοχη επιλογή συνεργατών και μέσων.

Δηλαδή, πιο αργά μπορεί να σημαίνει πιο συνειδητά, πιο αποτελεσματικά και, μακροπρόθεσμα, πιο γρήγορα!

Σημαίνει όμως και κάποια πιο βαθιά αποτελέσματα. Σημαίνει διαφύλαξη του εαυτού μας από όλη αυτή την έξωθεν και έσωθεν προερχόμενη ψυχολογική βία, σημαίνει ανάσχεση της συρρίκνωσής του και της διαστρέβλωσής του, αποκατάσταση της ποιότητάς του, αποκατάσταση της επαφής με την ουσία του εαυτού μας, αποκατάσταση του νοήματος της ζωής. Σημαίνει πως ζούμε ξανά. Πως ζούμε αληθινά. Με εαυτό. Γιατί ως τώρα «ζούσαμε» χωρίς! Δεν ήμασταν εμείς, δηλαδή, αλλά κάποιοι άλλοι...

Εμείς, πια, θα σταθούμε συνειδητοί απέναντι στην καθημερινότητά μας, και στον βαθμό που θα αποκτούμε επαφή με τον εαυτό μας, θα αποκτούμε επαφή και με την ζωή μας και θα την αντιμετωπίζουμε όχι ως ένα άθροισμα άτακτων, ανεξέλεγκτων και ασύνδετων μεταξύ τους κινήσεων και γεγονότων, αλλά ως ένα ζωντανό οργανισμό που συναλλάσσεται και συνδιαλέγεται σιωπηλά αλλά πραγματικά μαζί μας. Και θα μπορούμε και να λαμβάνουμε τα μηνύματα που ξέρει να εκπέμπει ανταποκρινόμενος στις ποιότητες και στις ανάγκες μας, αλλά και να τον χειριζόμαστε έλλογα και να του μεταδίδουμε την τάξη και τη συνοχή και την σταθερή κατεύθυνση που του (και μας) ταιριάζει.

Λάμπρος Κουλελής

Ημερομηνία καταχώρησης: 1.3.2007

 
Καινοτόμες δράσεις στην εκπαίδευση ή δημιουργώντας τον καθολικό άνθρωπο PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Εκπαίδευση
Πέμπτη, 15 Φεβρουάριος 2007 19:02
του Νεόφυτου Χαριλάου και της <Ελένης Φράγκου

'Τα πάντα ρει'', διακήρυσσε ο αρχαίος φιλόσοφος Ηράκλειτος, ερμηνεύοντας το φαινόμενο της εξέλιξης της ζωής και του κόσμου. Ο στοχασμός αυτός, αν και διατυπώθηκε πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια, φαίνεται πως επιβεβαιώνεται στις μέρες μας περισσότερο, ίσως, από ποτέ άλλοτε. Οι ανθρώπινες σχέσεις, οι θεσμοί, η κοινωνία, διέρχονται μια περίοδο ρευστότητας, αφού τα πάντα τίθενται υπό αμφισβήτηση και οι μέχρι σήμερα σταθερές έπαψαν να αποτελούν δικλίδες ασφαλείας για τα άτομα. Ταυτόχρονα, μια σύγχυση είναι διάχυτη σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής συμβίωσης, γεγονός που επιτείνεται από την έλλειψη ορθής εκπαίδευσης και την απουσία κατεύθυνσης στη ζωή των νέων.

Είναι πια κοινός τόπος ότι η σημερινή ελληνική εκπαίδευση δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες του νέου ανθρώπου ούτε του εμπνέει σεβασμό και αγάπη προς τον εαυτό του και τους γύρω του. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται σ' αυτόν καθ’ αυτόν τον προσανατολισμό του σημερινού σχολείου, που σε μεγάλο βαθμό είναι αποκομμένο από τη ζωή. Η παλιά γνωσιοκρατική αντίληψη για την εκπαίδευση, όπου το μόνο που ενδιέφερε ήταν η απόκτηση όσο το δυνατόν περισσότερων ειδικών γνώσεων, είναι πια όχι μόνο ξεπερασμένη αλλά και επιβλαβής, γιατί το μόνο που πετυχαίνει είναι να δημιουργεί εγωιστικές προσωπικότητες χωρίς αίσθηση συλλογικότητας και κοινωνικής ευθύνης. Η διδασκαλία πολλών ειδικών αντικειμένων ενώ έδινε στον μαθητή τη δυνατότητα μιας ευρείας γνώσης σε πολλά επιστημονικά πεδία, αποδείχθηκε ανεπαρκής στη διαμόρφωση ανθρώπων με καθολική συνείδηση του κόσμου. Η αποσπασματικότητα και ο κατακερματισμός της γνώσης, σε συνδυασμό με την κακή διδακτική μέθοδο και την αποκοπή της εκπαίδευσης από την ίδια τη ζωή είναι αναμφισβήτητα οι σοβαρότεροι λόγοι που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση.
Περισσότερα...
 
<< Έναρξη < Προηγούμενο 31 32 33 34 35 36 37 38 Επόμενο > Τέλος >>

JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL