“Εμείς οι μουσικοί θεωρούμεθα και είμεθα προνομιούχα όντα, γιατί ασχολούμεθα με την Αρμονία. Δηλαδή τον τελικό σκοπό και το μέγιστο ιδανικό της φυσικής και κοινωνικής ζωής. Όμως, αν κρίνω από τον εαυτό μου, μονάχα στην τελευταία πενταετία συνειδητοποίησα ότι ο τελειότερος οργανισμός από όσους εγνώρισα, ακόμα τελειότερος και από τη Μουσική, είναι ο Άνθρωπος. Και ο ανθρώπινος οργανισμός, για να λειτουργήσει ομαλά χρειάζεται πάνω απ' όλα απόλυτη ισορροπία. 

Όμως:

Από καιρό η δυσαρμονία και η κακοφωνία κερδίζουν συνεχώς έδαφος και μπορούμε να πούμε ότι σήμερα η κατάσταση αυτή έφτασε στο αποκορύφωμά της. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο σημείο ΜΗΔΕΝ, που από κει και πέρα η κοινωνική δυσαρμονία γίνεται Βροντή-Κρότος-Σεισμός”. 

Δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη με την ευκαιρία της συναυλίας που τιμά τα 85α γενέθλιά του.

Τα ανεκπλήρωτα όνειρα του ανθρώπου εμπεριέχουν πολύ πόνο. Και τα μεν όνειρα μπορεί να τα κρατάμε καλά θαμμένα, αλλά τον πόνο μας δεν τον ελέγχουμε, παίρνει σάρκα και οστά, και με πολλές μορφές πρωτοστατεί στην ανθρώπινη ιστορία, ατομική και συλλογική.  

Παρ’ όλο, λοιπόν, ότι τα όνειρα έχουν τόσο μεγάλη σημασία για τη ζωή μας και την ευτυχία μας, σπάνια πια γίνεται λόγος, έστω και θεωρητική συζήτηση, γι’ αυτά. Είναι, ίσως, ένα ακόμη σημάδι των καιρών.

Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναφορά την οποία έκανε πριν από μερικές μέρες στα όνειρα μιας γενιάς ο Διονύσης Σαββόπουλος που, όταν ρωτήθηκε αν η Αριστερά μπορεί να ανταποκριθεί σε ό, τι συμβαίνει, έδωσε τη δική του εκδοχή: