‘Μη ζητάτε καμία συμβουλή από τον φόβο και την ματαιοδοξία’. (Πέταρ Ντένωφ) 

Παγκόσμια οικονομική κρίση… Πώς αντιδρούν τα εμπλεκόμενα μέρη;

Οι επιχειρήσεις απολύουν εργαζόμενους για να αποφύγουν το κλείσιμο (ή μήπως, κάποιες από αυτές, τη μείωση των κερδών;). Οι εργαζόμενοι τρέμουν πως αύριο θα ’ναι κι αυτοί απολυμένοι. Οι καταναλωτές κρατάνε τις οικονομίες τους και δεν ξοδεύουν "για να έχουν αύριο που θα ’ρθουν τα χειρότερα".…  Οι τράπεζες δεν δανείζουν, γιατί φοβούνται πως δεν θα εξοφλούνται τα δάνεια. Οι κυβερνήσεις ακολουθούν πολιτική λιτότητας γιατί φοβούνται τον πληθωρισμό. (Ενώ, ταυτόχρονα, τρέμουν την ύφεση και τον αποπληθωρισμό…).

Δηλαδή, πώς αντιμετωπίζουμε σε όλο τον κόσμο την κρίση;

Πέρα από το ότι δεν εξετάζουμε το βάθος και τα αίτιά της, την αντιμετωπίζουμε με φόβο...

Αλλά πού οδηγεί αυτός ο φόβος; Σε απολύσεις, σε ανεργία, σε επέκταση του φόβου της ανεργίας για όλους τους εργαζόμενους –που είναι και καταναλωτές, ας μην το ξεχνάμε- σε μη κυκλοφορία του χρήματος, σε μείωση της ζήτησης, σε ύφεση. Σε μια συρρίκνωση οικονομική και ψυχολογική…

Μήπως το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αυτοκτονεί ...από τον φόβο του μην πεθάνει; Κι εμείς, φυσικά, μαζί του…

Δεν είναι καλός σύμβουλος ο φόβος.

Χρειαζόμαστε, επειγόντως, όλοι, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εργαζόμενοι, κυβερνήσεις, μια έξοδο από τον φόβο και μια δυναμική και με ελπίδα αντιμετώπιση της κατάστασης.

Αλλά το ερώτημα είναι: μπορεί να υπάρξει μια τέτοια έξοδος, αν δεν δούμε ότι η κατάρρευση – ή η ανάκαμψη - μάς αφορά όλους, και, επομένως, ότι και οι επιλογές μας δεν πρέπει να είναι συμφέρουσες αποκλειστικά στο άτομό μας αλλά στο σύνολο;

Μήπως στις περιόδους των ισχνών αγελάδων η έγνοια του να παίρνουμε –ή να συντηρούμε ό, τι έχουμε- και να μην δίνουμε οδηγεί τελικά τις αγελάδες στον θάνατο; 

Λάμπρος Κουλελής