Πέρασαν αρκετές μέρες. Ήρθαν οι γιορτές, η εορταστική ατμόσφαιρα, τα ψώνια, η ξεκούραση στο σπίτι, οι βόλτες με την οικογένεια ή την παρέα. Γρήγορα γυρίσαμε στο συνηθισμένο ρυθμό της ζωής μας, και ακόμα πιο γρήγορα ξεχάσαμε. Αυτό, άλλωστε, ήθελαν όλοι, και αυτό όλοι επεδίωκαν. Οι έμποροι, οι καταναλωτές, οι κάθε είδους εξουσίες, και οι κάθε είδους εξουσιαζόμενοι. Γρήγορα να επανέλθουν τα πράγματα στον κανονικό τους ρυθμό, να αποκτήσει η καθημερινή ζωή τη συνηθισμένη της κανονικότητα. Ποια, όμως, είναι αυτή η ‘κανονικότητα’; Με ποια κριτήρια μπορούμε να την ορίσουμε και να την ελέγξουμε; Πόσο ‘κανονική’ ήταν η ζωή μας πριν από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου 2008; Στις τελευταίες ημέρες των επεισοδίων, λίγο πριν τα πράγματα ξαναβρούν τον ‘κανονικό’ τους ρυθμό, ένα φυλλάδιο που μοίραζαν κάποιοι διαδηλωτές ζητούσε «Να κηρυχθεί εκτός νόμου η ‘επιστροφή στην κανονικότητα’».

Την ώρα που εμείς ζούμε την ‘κανονική’ μας ζωή, την ώρα που εμείς επιστρέφουμε χωρίς προβλήματα στις συνηθισμένες μας ασχολίες, κάπου αλλού οι δυσκολίες παραμένουν, τα προβλήματα ακόμα δεν έχουν επιλυθεί, οι ελλείψεις αυξάνονται, οι επιπτώσεις της στέρησης, της εκμετάλλευσης και της παραπλάνησης, συσσωρεύονται. Ο πόνος από τις συνθήκες του τώρα, και ο φόβος για τις συνθήκες του αύριο, αυξάνονται συνεχώς. Ποιος είναι, λοιπόν, αυτός ο ‘κανονικός’ τρόπος ζωής, στον οποίο όλοι προτρέπουν ο ένας τον άλλο να ξαναγυρίσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα;

Τι μας περιμένει σ’ αυτή την ‘κανονικότητα’; Η καθημερινή ρουτίνα, η μιζέρια, η βαρεμάρα και η συναισθηματική κενότητα, η απουσία ουσιαστικής εκπαίδευσης, η απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στη δημόσια νοσοκομειακή περίθαλψη, το στρες, η ανεργία, ο αποκλεισμός από το παιχνίδι της κατανάλωσης, η βία και η εγκληματικότητα, η περιφρόνηση των ανθρώπινων αξιών, η απαξίωση των θεσμών, η έκπτωση των ιδεών και των οραμάτων.

Η όποια επιστροφή στο σύμπαν αυτής της ‘κανονικότητας’, αποτελεί σίγουρα συνέχιση της απομάκρυνσης από το σύμπαν μιας αληθινής Κανονικότητας, από το σύμπαν της αγάπης και της αμοιβαιότητας, της ομορφιάς και της αρμονίας, της σοφίας και της συνειδητότητας, της αλήθειας και της αξίας, της ενότητας και της αλληλεγγύης, της ευθύνης και του σεβασμού, της πληρότητας και της ιερότητας, από το σύμπαν των δημιουργικών μεταμορφώσεων και της πνευματικής εξέλιξης.

Για όλα αυτά, η συνηθισμένη ανθρώπινη ‘κανονικότητα’ της εποχής μας, δεν χρειάζεται να τεθεί εκτός νόμου, γιατί ήταν και παραμένει, κραυγαλέα, εκτός κάθε αληθινού και ουσιαστικού Νόμου. Και γι’ αυτό καθήκον κάθε ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου είναι να αντισταθεί στη ροπή που νιώθει μέσα του προς το βόλεμα της συνηθισμένης ‘κανονικότητας’, και να αναλάβει τη δύσκολη πορεία και τον σκληρό αγώνα, για την επανεύρεση της ορθής Κανονικότητας, δηλαδή του Τρόπου Ζωής ατομικά και συλλογικά, που θα τον οδηγήσει και πάλι προς τους φωτεινούς χώρους των αληθινών αξιών και θα του αποδώσει και πάλι τις αληθινές ανθρώπινες ποιότητες που έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά που πάντα διατηρεί το δικαίωμα, τη δυνατότητα, αλλά και τη βοήθεια, να τις επανακτήσει.