Η Λωρίδα της Γάζας αποτελεί μέρος του Παλαιστινιακού Προβλήματος, που ταλαιπωρεί τους κατοίκους της εδώ και 60 και πλέον χρόνια. Ήρθε ξανά στην επικαιρότητα στα τέλη του 2008, όταν το Ισραήλ, ως απάντηση στην εκτόξευση ρουκετών από Παλαιστίνιους της Γάζας, ξεκίνησε αεροπορικές επιθέσεις εναντίον της, για να τις ολοκληρώσει στις αρχές του 2009 εισβάλλοντας στη Γάζα με επίγειες δυνάμεις. Είχε προηγηθεί μια εκεχειρία από τον Ιούνιο του 2008, που έληγε τον Δεκέμβριο, που όμως δεν έγινε απόλυτα σεβαστή και από τις δύο πλευρές. Δυσανάλογες οι επιπτώσεις: ελάχιστοι νεκροί και μηδαμινές ζημιές στο Ισραήλ, εκατοντάδες νεκροί και τεράστιας έκτασης καταστροφή στη Γάζα.

Το μέγεθος της καταστροφής, αν και δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε στις πραγματικές του διαστάσεις, μας κάνει να διαισθανθούμε ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ, παρόλο που δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς, γιατί η Γάζα παραμένει μια μεγάλη άγνωστη, όπως άγνωστες παραμένουν οι σκοτεινές πλευρές του εαυτού μας. Οι απαντήσεις στα προβλήματά μας είναι μέσα μας, αλλά δεν θέλουμε να τις προσεγγίσουμε, και να τις αποδεχθούμε.  Το ίδιο κοντά είναι και η Γάζα. Ποιος, όμως, ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτήν; Ποιος μπορεί να διαθέσει λίγο χρόνο από τη ζωή του για να την καταλάβει; Πόσες λέξεις θα μπορούσαν να περιγράψουν το δράμα της, το δράμα μας;

Μας απασχόλησε η Γάζα και στις αρχές του 2008, όταν κάτοικοί της γκρέμισαν όπου μπορούσαν τον τσιμεντένιο τοίχο των 12 χιλιομέτρων μήκους και 5.5 μέτρων ύψους, στα σύνορα με την Αίγυπτο,  που έκοβε στα δύο τη συνοριακή πόλη Ράφα, και σχεδόν ο μισός πληθυσμός της Γάζας ξεχύθηκε πεινασμένος για τέσσερις ημέρες στην αιγυπτιακή πλευρά, για να προμηθευθεί τα απαραίτητα για την επιβίωσή του.

Μας απασχόλησε και τον Αύγουστο 2008, όταν μέλη της διεθνούς οργάνωσης Free Gaza, με δύο ελληνικά πλοία, προσέγγισαν στο λιμάνι της Γάζας, πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια, σπάζοντας τον αποκλεισμό, σε μια συμβολική κίνηση στο όνομα του σεβασμού των ανθρώπινων δικαιωμάτων, που δυστυχώς δεν βρήκε πολλούς συνεχιστές.

Ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας, υπάρχει από την εποχή της ‘δημιουργίας’ της το 1948 μέχρι σήμερα. Εξήντα και πλέον χρόνια έχουν περάσει, και η είσοδος ή έξοδος στην περιοχή αυτή, από ξηρά, θάλασσα και αέρα, ελέγχεται αυστηρά με κάθε δυνατό τρόπο από ξένες δυνάμεις, όπως ελέγχονται επίσης πολλές άλλες όψεις της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής.

Το μέγεθος των επιπτώσεων είναι ασύλληπτο: στη Γάζα, μια μικροσκοπική λωρίδα γης στο νοτιοδυτικό τμήμα της Παλαιστίνης, έκτασης 363 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ζουν 1.5 εκατομμύριο άνθρωποι, κυρίως μουσουλμάνοι Σουνίτες, οι μισοί σε πόλεις, και οι άλλοι μισοί σε προσφυγικούς καταυλισμούς. Η Γάζα, πιο μικρή από την Άνδρο ή τη Θάσο, αποτελεί μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, και είναι αυτή που έχει το μικρότερο κατά κεφαλή εισόδημα. Αν δεν υπήρχε οικονομική βοήθεια από διεθνείς οργανισμούς, όπως και διανομή τροφίμων και ειδών πρώτης ανάγκης, τα πράγματα θα ήταν περισσότερο από τραγικά. Οι συνθήκες στη Γάζα, έχουν χαρακτηρισθεί από όσους έχουν μια προσωπική εμπειρία του θέματος,  ως συνθήκες στρατοπέδου συγκέντρωσης, και είναι σίγουρα καλύτερες από τις συνθήκες μιας φυλακής, όπου οι φυλακισμένοι έχουν καλύτερη διατροφή και ιατρική περίθαλψη.

Η Γάζα, που οι αρχαίοι κάτοικοί της θεωρείται ότι προέρχονταν από την Κρήτη, κατακτήθηκε εξαιτίας της στρατηγικής της θέσης διαδοχικά από όλους τους λαούς που έδρασαν στην περιοχή. Το 1517 βρέθηκε στον έλεγχο των Οθωμανών και το 1917 έπεσε στα χέρια των Βρετανών. Οι Παλαιστίνιοι, σύμμαχοι της Βρετανίας και της Γαλλίας στον πόλεμο κατά των Οθωμανών, έλαβαν τότε πολλές υποσχέσεις για την πλήρη ανεξαρτησία τους μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι οποίες όμως δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, καθώς η περιοχή πέρασε υπό καθεστώς Βρετανικής Εντολής, με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών, μέχρι το 1947. Σταδιακά στο διάστημα αυτό μπήκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός Εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη, αυξήθηκε ο εβραϊκός εποικισμός, και το 1948 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Ο.Η.Ε., η Παλαιστίνη διαμελίστηκε σε τρία μέρη: το Ισραήλ, με 78% της εδαφικής της έκτασης, τη Δυτική Όχθη με 20.5%, και τη Λωρίδα της Γάζας με 1.5%. Από τότε ξεκινάει και το σύγχρονο πρόβλημα της περιοχής. Οι Άραβες απέρριψαν αυτή την απόφαση, και μετά από ένα σύντομο νικηφόρο πόλεμο το Ισραήλ επέκτεινε τα σύνορά του.

Το 1948 σημειώθηκε ο μεγάλος διωγμός των Παλαιστινίων, γνωστός ως Νάκμπα (καταστροφή). Εκατοντάδες χιλιάδες Άραβες Παλαιστίνιοι, έχασαν τα πολιτικά τους δικαιώματα, εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους και αναγκάστηκαν να μετακινηθούν προς το Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία, και κυρίως προς τη Λωρίδα της Γάζας, καταφεύγοντας σε προσφυγικούς καταυλισμούς, οκτώ από τους οποίους υπάρχουν ακόμη και σήμερα.

Με τη συμφωνία εκεχειρίας του 1949 διαμορφώθηκαν τα σύνορα της Λωρίδας της Γάζας με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, η οποία όμως δεν αναγνώρισε στους κατοίκους της περιοχής το δικαίωμα να γίνουν Αιγύπτιοι πολίτες. Το 1956 το Ισραήλ εισέβαλε στη Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά, για να αποχωρήσει το 1957, μετά από διεθνή πίεση.

Το 1959 ιδρύθηκε η οργάνωση Φατάχ, με στόχο την εκδίωξη των δυνάμεων κατοχής από τα παλαιστινιακά εδάφη με στρατιωτικά μέσα. Το 1964 συνήλθε στην Ιερουσαλήμ η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνική Συνδιάσκεψη, δημιουργήθηκε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (Ο.Α.Π.) και ο Παλαιστινιακός Εθνικός Στρατός, συντάχθηκε δε και η Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα. Ο ένοπλος αγώνας για την ανεξαρτησία συνεχίστηκε με στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ, παράλληλα με προσπάθειες για πολιτική στήριξη.

Τον Ιούνιο του 1967, μετά τον πόλεμο των Έξη Ημερών, οπότε το Ισραήλ επιτέθηκε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία και τη Συρία, η περιοχή πέρασε στον πλήρη έλεγχο του Ισραήλ, όπως και η Δυτική Όχθη, τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν, και η χερσόνησος του Σινά. Την ίδια χρονιά το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. υιοθέτησε το ψήφισμα αριθμός 242, που ζητούσε την αποχώρηση του Ισραήλ από τα εδάφη που κατέλαβε, κάτι που το Ισραήλ αρνήθηκε να πραγματοποιήσει.

   Το 1971, ξέσπασαν ταραχές στη Γάζα, τις οποίες  κατέστειλε ο Ισραηλιτικός στρατός, ενώ παράλληλα η δράση εξτρεμιστικών παλαιστινιακών ομάδων, όπως αυτή του Μαύρου Σεπτέμβρη, έφτασε σ’ ένα αποκορύφωμα με τη σφαγή Ισραηλινών στρατιωτών το 1972, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Το 1972 ιδρύθηκε ο πρώτος εβραϊκός οικισμός. Το 1973 ξέσπασε νέος σύντομος  πόλεμος μεταξύ Συρίας – Αιγύπτου και Ισραήλ. Το 1974, η Ο.Α.Π. αναγνωρίστηκε από τον Ο.Η.Ε., ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού, και κέρδισε θέση παρατηρητή στον Ο.Η.Ε. Το 1978, με τη συμφωνία του Καμπ Νταίηβιντ μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ, οι δύο πλευρές συμφώνησαν να προσπαθήσουν να βρουν μια λύση στο πρόβλημα της αυτονομίας των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Το 1979, με τη συμφωνία ειρήνης μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου αναγνωρίστηκε ως διεθνές σύνορο, η μεθοριακή γραμμή μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου, και επιστράφηκε η χερσόνησος του Σινά στην Αίγυπτο. Το 1982 το Ισραήλ εισέβαλε στο Λίβανο, και σε συνεργασία με τις δυνάμεις της Βηρυτού, εξεδίωξε την Παλαιστινιακή αντίσταση, με τεράστιας έκτασης καταστροφές, σφαγές και χιλιάδες νεκρούς. Το 1987, μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, χιλιάδες Παλαιστίνιοι επέστρεψαν μόνιμα στη Γάζα από τις χώρες του Κόλπου και το Ιράκ, ενώ παράλληλα πάνω από 100.000 σταμάτησαν να πηγαίνουν στο Ισραήλ για εργασία, με αποτέλεσμα την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης. Την ίδια χρονιά ξέσπασε και η πρώτη παλαιστινιακή εξέγερση, γνωστή ως Ιντιφάντα (ταρακούνημα), που διήρκεσε μέχρι το 1993. Νεαροί Παλαιστίνιοι, με πέτρες και αυτοσχέδια όπλα, επιτίθονταν εναντίον των δυνάμεων κατοχής, διαμαρτυρόμενοι για τη συνεχιζόμενη κατοχή. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε και η Χαμάς.   

Το 1988, μετά την εγκατάλειψη των αξιώσεων της Ιορδανίας πάνω στη Δυτική Όχθη, η Ο.Α.Π. ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη και στη Λωρίδα της Γάζας, χωρίς όμως να βρει αναγνώριση από τη διεθνή κοινότητα. Το 1991 πραγματοποιήθηκε η διεθνής ειρηνευτική συνδιάσκεψη της Μαδρίτης, και πάλι χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Με τη Συνθήκη του Όσλο του 1993, οι Παλαιστίνιοι αναγνώρισαν δημόσια το δικαίωμα του κράτους του Ισραήλ να υπάρχει, και αποκήρυξαν την τρομοκρατία, ενώ το Ισραήλ αναγνώρισε την Ο.Α.Π., έδωσε αυτονομία σε ορισμένες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, δεσμεύτηκε για σταδιακή αποχώρηση των στρατιωτικών του δυνάμεων από τις περιοχές αυτές, και δημιουργήθηκε η προσωρινή Παλαιστινιακή Αρχή, για μια μεταβατική περίοδο που δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα πέντε χρόνια, και η οποία είχε δικαιοδοσία στα εσωτερικά μόνο θέματα. Μετά την πάροδο των πέντε ετών θα έπρεπε να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το Οριστικό Καθεστώς της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας.

Το 1995 υπογράφηκε η Ενδιάμεση Συμφωνία για τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας, ενώ παράλληλα άρχισαν επιθέσεις αυτοκτονίας μέσα στο Ισραήλ, το οποίο έφτιαξε ένα φράχτη ασφαλείας στα σύνορα με τις περιοχές αυτές. Το 1996 ιδρύθηκε το εθνικό νομοθετικό σώμα της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ παράλληλα με χρηματοδότηση κρατών του αραβικού κόσμου, της ευρωπαϊκής ένωσης και άλλων, κατασκευάστηκαν σημαντικά έργα υποδομής και ανάπτυξης.

Στο μεταξύ το Ισραήλ συνέχισε να αρνείται το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην εθνική κυριαρχία, διατήρησε τον στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό έλεγχο της Λωρίδας της Γάζας, οικοδόμησε νέους οικισμούς από εποίκους, χωρίς παράλληλα να σημειωθεί καμιά πρόοδος αναφορικά με το θέμα της επιστροφής των προσφύγων στα σπίτια τους, σύμφωνα με την απόφαση 194 του Ο.Η.Ε. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το θέμα της διαχείρισης των υδάτινων πόρων, που ελέγχονται από το Ισραήλ, ενώ παράλληλα ο υδροφόρος ορίζοντας έχει ρυπανθεί από λιπάσματα και μειώνεται κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα να παρατηρείται συχνά καθίζηση του εδάφους και διείσδυση του νερού της θάλασσας στον ορίζοντα αυτό.

Το 2000 ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, που ουσιαστικά συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με ρίψεις βομβών και ρουκετών στο δυτικό Ισραήλ, αλλά και επιθέσεις τύπου καμικάζι, ενώ οι Ισραηλινοί απαντούν με συχνές στρατιωτικές εφόδους, όπως στις αρχές του 2008, αλλά και τώρα.

Το 2005, άρχισε η αποχώρηση των Ισραηλινών δυνάμεων και εποίκων από τη Γάζα, καθώς και η αποξήλωση των ισραηλιτικών οικισμών, διατηρήθηκε, όμως, ο αποκλειστικός έλεγχος κατά μήκος των συνόρων της Λωρίδας της Γάζας, των χωρικών υδάτων, και του εναέριου χώρου. Για τον λόγο αυτό, διεθνείς και άλλοι οργανισμοί, αντιμετωπίζουν ακόμα τη Λωρίδα της Γάζας ως περιοχή υπό κατοχή.

Τον Ιανουάριο του 2006, στις κοινοβουλευτικές εκλογές που διεξήχθηκαν κάτω από τον έλεγχο διεθνών παρατηρητών, κέρδισε η Χαμάς, αλλά η διεθνής κοινότητα αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα αποτελέσματα των εκλογών. Τον Ιανουάριο του 2007 ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των δύο κύριων παλαιστινιακών ομάδων, τη Χαμάς και τη Φατάχ, ο οποίος, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, προκλήθηκε από ξένες δυνάμεις, με στόχο την κατάληψη της εξουσίας από την ‘φιλοδυτική’ Φατάχ. Τον Ιούνιο του 2007 η Χαμάς  (που εξακολουθεί να αρνείται να αναγνωρίσει το κράτος του Ισραήλ, και να αποκηρύξει τη βία, ως μέσο για την επίτευξη των στόχων της), κατόρθωσε να αποκτήσει αυτή τον πλήρη έλεγχο της Παλαιστινιακής Αρχής στη Λωρίδα της Γάζας, και η Φατάχ αποσύρθηκε στη Δυτική Όχθη, όπου και διατήρησε τον έλεγχο της αυτόνομης διοικητικής αρχής. Από τότε, η τύχη των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, διαχωρίστηκε από την τύχη των Παλαιστινίων στη μεγαλύτερη σε έκταση και πιο πλούσια Δυτική Όχθη.

Η αντίδραση του Ισραήλ ήταν να κλείσει τα σύνορα με τη Γάζα από τον Ιούνιο του 2007, επιβάλλοντας στους Αιγυπτίους να κάνουν το ίδιο. Ο συνεχής οικονομικός, και όχι μόνον, αποκλεισμός, είχε σαν αποτέλεσμα την αυξανόμενη έλλειψη βασικών αγαθών, την άνοδο των τιμών, το κλείσιμο των περισσοτέρων εργοστασίων και επιχειρήσεων, την απώλεια της εργασίας τους από πολλές δεκάδες χιλιάδες κατοίκους, την έλλειψη καυσίμων και ανταλλακτικών απαραίτητων για τη λειτουργία μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και καθαρισμού των υδάτων.

Οι επιπτώσεις στην ποιότητα της ζωής ήταν τραγικές: η κατανάλωση κρέατος έπεσε κατά 98%, η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων κατά 86%, το 80% των νοικοκυριών επιβιώνει πλέον χάρις στην ανθρωπιστική βοήθεια από το εξωτερικό, 8 στα 10 νοικοκυριά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το 66.7% από αυτά ζουν σε ‘βαθιά’ φτώχεια, η νοσοκομειακή περίθαλψη αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα από την έλλειψη φαρμάκων και εξοπλισμού, ενώ σε πολλούς από τους ασθενείς που πρέπει να νοσηλευθούν σε νοσοκομεία άλλων χωρών, δεν δίνεται η άδεια εξόδου, με αποτέλεσμα αυτοί να πεθαίνουν. Η ανεργία έφτασε στο 40%, το κατά κεφαλή εισόδημα έπεσε σε λιγότερο από το μισό του 1987. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης σίγουρα θα χειροτερέψουν στο μέλλον, όποια κι αν είναι η εξέλιξη των σχέσεων με το Ισραήλ, καθώς το 56% του πληθυσμού είναι κάτω των 18 χρονών.

Στα τέλη του Νοεμβρίου του 2007, στη Διεθνή Διάσκεψη για το Μεσανατολικό, δίδονται και πάλι υποσχέσεις για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους εντός του 2008, αλλά ο αποκλεισμός της Γάζας παραμένει. Τον αποκλεισμό αυτό το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Human Rights Watch), αλλά και άλλες επιτροπές του Ο.Η.Ε., έχουν καταγγείλει ως συλλογική τιμωρία, μια ενέργεια δηλαδή που είναι αντίθετη προς τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Αλλά οι μεγάλες δυνάμεις στέκουν αδιάφορες μπροστά στις μαζικές παραβιάσεις του ανθρωπιστικού δικαίου. Αυτές που σπεύδουν να αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία άλλων λαών, στέκουν απαθείς μπροστά στη συλλογική και δυσανάλογη τιμωρία του παλαιστινιακού λαού, για το ‘έγκλημα’ που διαπράττει εδώ και χρόνια, αναζητώντας και αυτός το αυτονόητο δικαίωμα της ανεξαρτησίας και της αυτοδιάθεσής του.

Αυτή είναι η ιστορία του λαού της Παλαιστίνης, ενός λαού που στοιβάχθηκε από την μεγάλη έκταση της παλαιάς του πατρίδας, σε μια μικροσκοπική λωρίδα γης, ένα γκέτο, ένα σταθμό αναμονής χωρίς προοπτικές και μέλλον. Πού να πάει αυτή τη φορά; Όλοι οι δρόμοι είναι κλεισμένοι. Είναι μια ιστορία γεμάτη ξεριζωμούς, καταδιώξεις, πολέμους, θανάτους, ψεύτικες υποσχέσεις. Μια ιστορία βίας και μισαλλοδοξίας από τους ισχυρούς, εγκατάλειψης και προδοσίας από τους ομοεθνείς ‘αδελφούς’, ένοχης σιωπής από τη διεθνή κοινότητα. Μια ιστορία ενός λαού που η παρουσία του αποτελεί εμπόδιο στα σχέδια των ισχυρών, οι οποίοι με διάφορους τρόπους οργανώνουν σταδιακά την εξαφάνισή του, όπως έχουν κάνει τόσες φορές στο παρελθόν με άλλους λαούς. Ενός λαού, που όταν πέφτουν πάνω του οι βόμβες δεν έχει που να πάει να κρυφτεί. Γι’ αυτό και τα θύματα είναι τόσο πολλά. Ενός λαού που μηχανεύεται κάθε τρόπο για την επιβίωσή του, και καταδικάζεται γι’ αυτό.

Ο λαός της Γάζας αργοπεθαίνει, αποκομμένος από το υπόλοιπο σώμα της ανθρωπότητας. Ένα κυρίως αστικό περιβάλλον, με ελάχιστη καλλιεργήσιμη γη ή άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, γεμάτο από ανθρώπους. Πώς θα ζήσουν αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο θα στηρίζονται στη ‘βοήθεια’ της διεθνούς κοινότητας, που αποφάσισε ότι για την περίπτωσή τους δεν υπάρχει άλλη λύση; Δεν αρκεί να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί και οι σκοτωμοί. Πρέπει να αποφασισθεί η ανεξαρτησία του λαού της Γάζας, να ανοίξουν τα σύνορα, να επιτραπεί η ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων και των αγαθών, να ανοικοδομηθεί η ‘χώρα’.

Πρέπει να ανοίξουν στα αιτήματά τους για ελεύθερη και ανεξάρτητη ζωή οι καρδιές των ανθρώπων, και να τους αγκαλιάσουν οι αγκαλιές των κρατών της παγκόσμιας οικογένειας. Τα επιχειρήματα των ισχυρών, ότι πάντα φταίνε οι ‘άλλοι’, λίγους μπορούν να πείσουν πλέον. Οι πολύχρονες ‘ειρηνευτικές’ συνομιλίες με τη Φατάχ, έχει γίνει αντιληπτό και από τους πιο μετριοπαθείς όλων των πλευρών, ότι δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα, και χρησιμοποιούνται για να κερδηθεί χρόνος για την εξάπλωση των εποικισμών και την παγίωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στην περιοχή.

Σ’ όλο τον κόσμο ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας, ακόμα και μέσα στο Ισραήλ, αλλά οι φωνές αυτές χάνονται αμέσως μπροστά στην ισχύ των δυνάμεων που καθορίζουν ότι όποιος έχει αντίθετη άποψη, είναι αυτόματα εχθρός και τρομοκράτης. Δεν υπάρχει αντικειμενική άποψη για την επίλυση των προβλημάτων, καθώς η αποικιοκρατική νοοτροπία των Δυτικών αναβιώνει στην περιοχή. Οι ‘ιθαγενείς’ δεν έχουν δικαιώματα, πρέπει να υπακούουν στους ‘αφέντες’ τους, και να είναι ευχαριστημένοι.

Η ιστορία της Γάζας είναι μια ιστορία πόνου χωρίς τέλος. Γιατί, όμως; Ποιοι παράγοντες επέτρεψαν να φτάσει σ’ αυτό το αδιέξοδο σημείο; Στο σώμα της ανθρωπότητας, ένα όργανο στερείται της ελευθερίας του, και καθίσταται σύμβολο του αγώνα για ελευθερία και τη ζωή, γιατί χωρίς ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει ζωή. Οι δυνάμεις της εξουσίας, δεν μπορούν να ανεχθούν αυτή την κατάσταση, και επιδιώκουν με ακόμα πιο αποφασιστικούς τρόπους την εξάλειψη αυτής της αντίστασης. Να μην ‘ξυπνήσουν’ και τα άλλα όργανα, που κοιτάζουν αδιάφορα αυτά που συμβαίνουν.

Αυτό που συμβαίνει στο περιβάλλον μας, αντανακλά αυτό που συμβαίνει μέσα μας, ατομικά και συλλογικά, και αν αμφιβάλλουμε ότι αυτό που συμβαίνει στη Λωρίδα της Γάζας σήμερα, συμβαίνει και στη ζωή μας τώρα, αυτό μπορούμε εύκολα να το διαπιστώσουμε. Αν νιώθουμε περιορισμένοι, καταπιεσμένοι, φυλακισμένοι, απομονωμένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι, απογοητευμένοι και κενοί, τότε ‘χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ, μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μας κτίστηκαν τείχη’, και ‘ανεπαισθήτως κλειστήκαμε από τον κόσμο έξω’, και για όλο αυτό η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας, προσέχαμε άλλα πράγματα, και δεν το αντιληφθήκαμε. Τα τείχη αυτά μας αποκλείουν από πλευρές του εαυτού μας που πρέπει να φέρουμε στο φως και να γνωρίσουμε, ώστε να επιλύσουμε τα προβλήματά τους, και έτσι να γίνουμε πιο πλήρεις και πιο ελεύθεροι. Αν δεν αντιληφθούμε, έστω την τελευταία στιγμή, αυτές τις δυνάμεις του Νου που έφραξαν κάθε αγωγό επικοινωνίας με τον εσωτερικό μας κόσμο, τότε ο ολοκληρωτικός αφανισμός της ελεύθερης και ανεξάρτητης προσωπικότητάς μας θα είναι περισσότερο από βέβαιος. Ας επικαλεστούμε, επομένως, τις δυνάμεις της Αγάπης, και ας εργαστούμε να πέσει φως σ’ ό, τι υπάρχει μέσα μας, για να συμφιλιωθούμε με αυτό, και να επέλθει η ισορροπία, η ειρήνη και η αρμονία στις σχέσεις με όλα τα κομμάτια του εαυτού μας, με τη βεβαιότητα ότι στον βαθμό που θα επιτυγχάνουμε σ’ αυτή την προσπάθειά μας, στον ίδιο βαθμό θα απελευθερώνονται σταδιακά όλες οι Γάζες αυτού του κόσμου.