Οι πόλεμοι κι οι συγκρούσεις κι οι εξεγέρσεις –καλή ώρα- μπορούν να προληφθούν. Αλλά κι όταν δεν προληφθούν, μπορούν να μας δείξουν τι έφταιξε για να μην επαναληφθούν. 

Αυτή την ώρα, μετά από τον «συγκλονισμό» μιας εξέγερσης που πήρε σάρκα και οστά στη χώρα μας, θα ’πρεπε η ελληνική κοινωνία να έχει μεταμορφωθεί σε ένα πεδίο ευρύτατου, σοβαρού και καλόπιστου διαλόγου για τα αίτια της εξέγερσης.

Οι πολιτικοί, αλλά και οι πνευματικοί ηγέτες, να συναντούν εκπροσώπους των νέων κάθε φύσης και ιδεολογικού χρώματος, τα ΜΜΕ να οργανώνουν συζητήσεις «στρογγυλής τράπεζας» με νέους, με πολιτικούς, με πνευματικούς ανθρώπους, επιτροπές επιστημόνων να ετοιμάζουν τα πρώτα τους πορίσματα για τις αδυναμίες αυτής της κοινωνίας που οδήγησαν ως εδώ.   

Θα ’πρεπε οι μηχανισμοί των κομμάτων, και της πολιτείας, να έχουν έτοιμες τις πρώτες τους προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων που ανέδειξε η κρίση. Και οι γονείς και οι δάσκαλοι να έχουν ανοίξει τα αυτιά τους διάπλατα για να ακούσουν και να κατανοήσουν τα παιδιά τους και τους μαθητές τους, πώς έφτασαν σ’ αυτό το ξέσπασμα οργής -και στα άκρα πολλές φορές- τι θέλουν και τι εννοούν, σε τι μπορεί να έχουν δίκιο. Κι όλοι μαζί να αναρωτηθούμε τι πρέπει να αλλάξει και να ωθήσουμε και τους νέους –και επί τέλους να τους εκπαιδεύσουμε- να κάνουν το επόμενο βήμα και να διατυπώσουν όσο πιο συγκεκριμένα και δημιουργικά γίνεται προτάσεις για το μέλλον.  

Η κοινωνία μας, όμως, έδωσε μεγάλη βαρύτητα στην πτώση της αγοραστικής κίνησης, στην αποκατάσταση του γιορτινού κλίματος, ενώ «κουκούλωσε» (κι εμείς ...κουκουλοφόροι;) το σοβαρό, το υπαρκτό πρόβλημα. Ένα πρόβλημα με βαθιές ρίζες και με μέλλον, γιατί διασυνδέεται με την παγκόσμια και εγχώρια οικονομική κρίση, με το πρόβλημα της κοινωνικής ένταξης των σημερινών νέων (της «γενιάς των 700 ευρώ», κι αυτό διεθνές φαινόμενο), με την διαφθορά και την κρίση αξιών, με την πτώση της αξιοπιστίας των πολιτικών και των θεσμών…   

Είναι επείγουσα ανάγκη μέσα από τον διάλογο να κατανοήσουμε τι συνέβη, να κατανοήσουμε και αυτούς που εξεγέρθηκαν. Ίσως με τον τρόπο αυτό μπορέσουμε να αποκτήσουμε ξανά ένα όραμα. Κι αν δεν το αποκτήσουμε εμείς, οι μεγάλοι, ίσως το συνειδητοποιήσουν οι νέοι. Γιατί το πρόβλημά μας αυτό είναι. Οι «μεγάλοι» χάσαμε τα οράματά μας στη διαδρομή ανάμεσα σε τράπεζες και χρηματιστήριο, ενώ οι «μικροί» δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη το δικό τους όραμα. Και χωρίς όραμα, τίποτε περισσότερο από γκρέμισμα και καταστροφή…  

Λάμπρος Κουλελής