Δεν λέει να σταματήσει αυτή η πληγή, εκεί κοντά στη Βηθλεέμ, που «τυχαίνει» να αιμορραγεί τις μέρες που γιορτάζουμε (γιορτάζουμε;) τη γέννηση του Χριστού… (Να, μια πιο σύγχρονη εκδοχή στην εποχή μας: γέννηση και σταύρωση μαζί…). Μα πώς να σταματήσει, αν οι Ισραηλίτες δεν αποφασίσουν να δεχτούν ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος στα σύνορά τους; (Αλλά κι αν οι Παλαιστίνιοι δεν το πάρουν κι αυτοί απόφαση ότι πρέπει να αποδεχτούν την ιδέα της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ). Κι αν, επίσης, η διεθνής κοινότητα δεν μπορέσει κάποτε να ενδιαφερθεί ειλικρινά και να επέμβει για να δώσει τέλος στους πολέμους; 

Με το «δικαίωμα», πάντως, της ελπίδας που μας δίνει το νέο ξεκίνημα που συμβολίζει ένας καινούργιος χρόνος, δεν μπορούμε να μην «ονειρευτούμε» πως θάταν φυσικό ένας πραγματικός Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών να έχει τη βούληση και τη δύναμη να αναγνωρίσει το δικαίωμα ύπαρξης των δύο κρατών, βασισμένος σε ένα πραγματικά ισχύον διεθνές δίκαιο, να τοποθετήσει μια ισχυρή ειρηνευτική δύναμη στα σύνορα των δύο κρατών, μέχρι να συνηθίσουν στην ιδέα της συνύπαρξης, να «εκπαιδεύει» τους δυο λαούς στην ειρηνική συμβίωση και να παρέχει και ανάλογα κίνητρα, αλλά και να συνετίζει τους πιθανούς ταραξίες με την πρόβλεψη αυστηρών κυρώσεων…

Στο μεταξύ, όμως, για να μη χάνουμε και την επαφή με την πραγματικότητα, θα είχε ενδιαφέρον οι ψυχολόγοι (και οι εγκληματολόγοι ίσως…) να μας εξηγήσουν πώς γίνεται άνθρωποι σαν κι εμάς, όταν γίνονται κρατικοί αξιωματούχοι, υπουργοί κλπ., να «μεταμορφώνονται» τόσο ώστε να παύουν να υπολογίζουν τις ζωές των αμάχων που θυσιάζονται στους πολέμους που αποφασίζουν, κι ακόμη περισσότερο, πώς συμβαίνει να αποκτούν «δικαίωμα» ζωής και θανάτου επί των λαών που κυβερνούν (και των στρατιωτών συμπεριλαμβανομένων, γιατί κι αυτοί άνθρωποι είναι και όχι πιόνια ή εργαλεία…).

Κι εμείς πάλι, έχει ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε ποιον ρόλο έχουμε επιλέξει στο δράμα αυτό για τον εαυτό μας: Μήπως του απλού τηλεθεατή ή προτιμάμε να ταυτιζόμαστε με τον ρόλο του αμάχου; Σε κάθε περίπτωση, όμως, αρκούμαστε απλώς να ευχηθούμε να μην πέσει κάποια βόμβα στο κεφάλι μας, χωρίς ποτέ να  συσχετίζουμε τα γεγονότα με τις άπειρες και πάσης φύσεως επιλογές που έχουμε κάνει στη ζωή μας…