Ήταν όλοι εκεί…. Οι εκπρόσωποι της Πολιτείας, παρατεταγμένοι σε άψογο σχηματισμό. Τα παιδιά που έριχναν πέτρες και νεράντζια. Οι οργανωμένες ομάδες νεαρών, εκφραστές μιας πιο συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης. Τα μέλη των τηλεοπτικών συνεργείων. Οι περίεργοι. Οι ακόμα λιγότεροι περαστικοί. Ήταν εκεί οι έρημοι δρόμοι, οι πέτρες, οι αναποδογυρισμένοι κάδοι απορριμμάτων, τα καμένα αυτοκίνητα και τα καμένα κτίρια, οι σπασμένες βιτρίνες, τα γράμματα στους τοίχους που μας καλούσαν να μην ξεχάσουμε τον μικρό Αλέξη που τόσο απρόσμενα χάθηκε από ανάμεσά μας, η μυρωδιά του καμένου, οι φωτογραφικές μηχανές που δεν σταματούσαν να απαθανατίζουν.

Ήταν εκεί, όλα τα θύματα της Απουσίας.  Γιατί αυτό ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες, εκείνες τις ημέρες, όμως, μόνον τότε, μόνον εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες, εκείνες τις ημέρες, γιατί γρήγορα θα ξεχάσουμε το αίσθημα αυτό που ζήσαμε τις στιγμές, τις ώρες και τις ημέρες εκείνες, που απότομα ξυπνήσαμε από τον λήθαργο, για να ξαναβυθιστούμε αμέσως πάλι σ’ αυτόν, αφού και εμείς είμαστε θύματα αυτού του όπλου, της Απουσίας, όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε.

Η πραγματικότητα μάς διαψεύδει κατηγορηματικά. Αν ρίξουμε μια ειλικρινή και καθαρή ματιά γύρω μας, σίγουρα όλοι μας θα διαπιστώσουμε ότι απουσιάζει από την κοινωνία μας, αλλά και από την προσωπική μας ζωή, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό:

• η προσπάθεια κατανόησης του τι ακριβώς συμβαίνει και είναι έτσι τα πράγματα,

• ο διάλογος μεταξύ όλων των μερών του κοινωνικού συστήματος,

• η ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ μας, αλλά και με τον εσωτερικό μας εαυτό,

• το ενδιαφέρον να αναζητήσουμε αυτό που βρίσκεται πίσω από τα φαινόμενα,

• η κινητοποίηση του εαυτού μας να σηκωθούμε από τις αναπαυτικές πολυθρόνες του βολέματός μας,

• το θάρρος  να τρέξουμε στους δρόμους και στις πλατείες των προβλημάτων μας, των ελλείψεων και των αναγκών μας, των υποχρεώσεων και των καθηκόντων μας,

• η αντίληψη ότι το βασικό στοιχείο που χρειάζεται για να αλλάξουν τα πράγματα είναι η επανεκπαίδευση όλων μας,

• η τόλμη να αναγνωρίσουμε τα λάθη και τις αποτυχίες μας,

• η επίγνωση ότι όλοι έχουμε ένα βαθμό συμμετοχής στη δημιουργία του προβλήματος, και ότι επομένως αν δεν συνεργαστούμε όλοι μεταξύ μας, ποτέ δεν θα λυθεί το πρόβλημα που πάντα πλήττει αυτούς που είναι πιο ευάλωτοι, πιο αδύναμοι, πιο βασανισμένοι,

• το αίσθημα της ευθύνης που θα μπορούσε να μας κινητοποιήσει σε δημιουργική δράση,

• η βούληση για ουσιαστική δράση με στόχο την επίλυση του προβλήματος,

• η ειλικρίνεια στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους άλλους, αλλά κυρίως τον εαυτό μας,

• η εντιμότητα να εκφραζόμαστε σύμφωνα με αυτό που πραγματικά έχουμε μέσα μας, και όχι άλλα να πιστεύουμε, άλλα να θέλουμε, άλλα να λέμε, άλλα να κάνουμε, και άλλα να πιστεύουμε ότι έχουμε επιτύχει,

• η ικανότητα διάκρισης ανάμεσα στο ουσιαστικό και στο επιφανειακό, στις αληθινές αξίες και τον εγωκεντρισμό,

• ο ορθός λόγος που βγαίνει από την καρδιά, και απευθύνεται στις καρδιές των ανθρώπων,

• η δημιουργική δράση μας στο πεδίο της καθημερινότητας του καθενός, για την άμεση επίλυση όλων των προβλημάτων, με τη συνειδητοποίηση ότι τα ατομικά προβλήματα είναι αυτά που ευθύνονται για τη δημιουργία των συλλογικών προβλημάτων,

• η ενεργός συμμετοχή μας στο ξεπέρασμα των εμποδίων, και στην πραγματοποίηση των αναγκαίων αλλαγών, ώστε ως άτομα και ως κοινωνία, να επιστρέψουμε στην οδό από την οποία εδώ και πολύ καιρό έχουμε αποκλίνει,

• το μοίρασμα του όποιας μορφής πλούτου μας προς όφελος του κοινωνικού συνόλου,

• η παρουσία μας από το πλευρό των αδυνάμων, των ασθενών, εκείνων που έχουν εμπλακεί μέσα στη δίνη της άγνοιας και της πλάνης, και εκείνων που διψούν για αγάπη και συμπαράσταση στα προβλήματά τους,

• το πρόσωπο των συνανθρώπων μας, καλυμμένο πίσω από κουκούλες και αντιασφυξιογόνες μάσκες, αδιαφορία και απάθεια, απογοήτευση και αποξένωση,

• το σύνολο των αρχών και των αξιών, πάνω στα οποία στηρίζεται πάντα μια κοινωνία για να διαμορφώνει τους θεσμούς της, και να εμπνεύσει στα μέλη της την υπεράσπισή τους.

Πόσα από όλα αυτά δεν θα συμφωνήσουμε όλοι μας, ότι πραγματικά απουσιάζουν από την ατομική και την συλλογική, την πολιτική και την κοινωνική, την ‘πνευματική’ και τη  θρησκευτική ζωή μας; Πόσοι θα μπορούσαν να διαφωνήσουν στο ότι πάνω απ’ όλα, υπάρχει απουσία ταυτότητας και συνειδητότητας, απουσία ονείρων και οράματος, απουσία ελπίδας και προσμονής για ένα καλύτερο αύριο, απουσία ομορφιάς και σεβασμού, μοιράσματος και ανθρωπιάς, ιερότητας και πνευματικότητας, μια νεκρική Απουσία που εύκολα και γρήγορα οπλίζει το χέρι που κρατάει το πιστόλι, την πέτρα, τη βόμβα, το ρόπαλο, τη γροθιά;

Πόσες ακόμη απουσίες χρειάζεται να απαριθμήσουμε για να καταλάβουμε ότι ζούμε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας μέσα σε μια Απουσία; Και αν το αντιληφθούμε, τι μπορούμε να κάνουμε για να εξουδετερώσουμε αυτό το όπλο;  Με δακρυγόνα, σφαίρες, ξυλοδαρμούς, πέτρες και μολότοφ, δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί καμιά κρίση, καμιά σύγκρουση, καμιά εξέγερση, και αντίθετα, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να επαναλαμβάνεται κατά συρροή ο φόνος όλων αυτών που μπορεί να συμβολίζει για τον καθένα μας ένα δεκαπεντάχρονο παιδί.

Γι’ αυτό χρειάζεται επανεκπαίδευση όλων μας, επανεκπαίδευση για να κατανοήσουμε ότι τα προβλήματα που δημιούργησε η βία, δεν λύνονται με βία, ότι η ανέχεια δεν αντιμετωπίζεται με ελεημοσύνες, ότι η μιζέρια δεν ξεπερνιέται με καταναλωτισμό, ότι οι εκδηλώσεις οργής δεν καταστέλλονται με το να παρεμποδίζεται ή να αγνοείται επιδεικτικά η εκδήλωσή τους. Χρειάζεται επανεκπαίδευση για να κατανοήσουμε πως για κάθε πρόβλημα πάντα υπάρχει μια σειρά από αίτια, και πως πρέπει όλα αυτά να αντιμετωπιστούν για να πάψει να υφίσταται το πρόβλημα, τόσο τα πιο επιφανειακά, όσο και κυρίως τα πιο βαθιά και πιο ουσιαστικά. Χρειάζεται επανεκπαίδευση για να κατανοήσουμε ότι τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με λόγια αλλά με δράση, και ότι η δράση πρέπει να πραγματοποιείται στον τόπο του προβλήματος, και όχι στον τόπο της φαντασίας. Χρειάζεται επανεκπαίδευση για να κατανοήσουμε ότι τα προβλήματα δεν επιλύονται με το να μην τα αναγνωρίζουμε, και με το να μεταθέτουμε πάντα την ευθύνη σε κάποιους άλλους. Χρειάζεται επανεκπαίδευση για να κατανοήσουμε ότι αν δεν βγούμε όλοι μαζί, ενωμένοι και αγκαλιασμένοι, στους δρόμους της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας και των προβληματισμών μας, τα παρεκκλίνοντα στοιχεία, θα είναι πάντα ελεύθερα να επιτελούν την ακραία τους δράση, ο αέρας θα γεμίζει πάντα από σφαίρες, δακρυγόνα, πέτρες και βόμβες, και οι δρόμοι θα γεμίζουν πάντα με θύματα.

Το πρώτο μάθημα στο σχολείο της Επανεκπαίδευσης, είναι πως η πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση του όπλου της Απουσίας είναι η Παρουσία. Παρόντες, στην ατομική μας ζωή, στη ζωή της καθημερινότητάς μας, στη συλλογική μας ζωή, μειώνουμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό τις ευκαιρίες που δίνουμε στην Απουσία, να ασκήσει πάνω μας όλη της την αρνητική δύναμη. Παρόντες και συνειδητοί, με ορθή επίγνωση των συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε, εσωτερικά και εξωτερικά, μπορούμε να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια, όλες τις δυσκολίες, τις απογοητεύσεις, τις πικρίες, τις ελλείψεις, τις αρρώστιες, τα βάσανα, τις αντιπαλότητες, τις εχθρότητες, από όπου κι αν προέρχονται, όποια κι αν είναι η ισχύς τους, γιατί η Παρουσία πάντα φέρνει μαζί της Δύναμη και Φως, Αλήθεια και Καθαρότητα, Γνώση και Αγάπη, Κατανόηση και Ελπίδα, Ομορφιά και Γλυκύτητα, ποιότητες αναγκαίες για να δημιουργήσουμε ένα Νέο Κόσμο, όπου θα βασιλεύει η Ελευθερία και η Δικαιοσύνη, η Ισότητα και η Αμοιβαιότητα, και όπου η Αγάπη θα ακτινοβολεί από τις καρδιές όλων των Ανθρώπων, και θα αγκαλιάζει τους πάντες και τα πάντα με αληθινή και άδολη Αγάπη.

Κίμων Θεοδωρόπουλος