Το να καταστείς θετικός δεν σημαίνει απλά ότι δεν είσαι αρνητικός, αλλά κι ότι έχεις αναγνωρίσει  μέσα σου την  ανάγκη εδραίωσης της ικανότητας να στέκεσαι ουδέτερος απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις κι έτσι να μην σε αγγίζει ό,τι συνήθως τους άλλους τους φθείρει ή τους καταβυθίζει. Η θετική θέαση οδηγεί στην ικανότητα αποστασιοποίησης, το θετικό βίωμα στην ικανότητα μεταστοιχείωσης, η θετική στάση και συμπεριφορά στην ικανότητα αυτοεπίγνωσης.

Η βεβαιότητα για την δυνατότητα μιας νέας ευκαιρίας, η θέαση μιας αισιόδοξης προοπτικής, η αναμονή ή βεβαιότητα για το αίσιο αποτέλεσμα, το αίσθημα της ικανοποίησης ακόμα και για τα πιο μηδαμινά πράγματα, το μη άφημα στην απογοήτευση και την θλίψη… είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του θετικά προσανατολισμένου ανθρώπου. Ωστόσο δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο θετικός άνθρωπος είναι ο καλύτερος γνώστης του αρνητικού.

Σ’ αυτό τον κόσμο πολλές φορές εμφανιζόμαστε ως αδαείς απέναντι σε συνθήκες που μοιάζει να τις αγνοούμε παντελώς. Επί πολύ καιρό οι… ‘καλές θεωρίες’ φαίνεται να μας ξεπερνούν και οι δυνατότητές μας φαντάζουν ισχνές  μπροστά σ’ όλα αυτά που μας έχουν διαταράξει κι έχουν ‘τσαλακώσει’ τον περίφημο εγωισμό μας.  Όπως και να ‘χει, σ’ αυτόν τον κόσμο, μοιάζει πιο εύκολο και… δικαιολογημένο (από μια άποψη) να είσαι αρνητικός, παρά άνθρωπος με… ‘θετικά αντανακλαστικά’. Γι’ αυτό λίγο – πολύ όλοι μας ξεκινούμε την ζωή μας σ’ αυτό τον κόσμο μ’ έναν κάποιο βαθμό ελλείψεων, με στόχο όχι μονάχα την εξάλειψή τους, αλλά και την… ‘τελειότητα’ εκείνη που δεν θα επιτρέψει σε καμία έλλειψη να εμφανισθεί εκ νέου. Υπ’ αυτή δε την έννοια η εκκίνηση της ζωής μας συντελείται επί του αρνητικού και καλείται μέσω και δια του θετικού να οδηγηθεί προς την ολοκλήρωσή της.

Η μετάβαση από το αρνητικό στο θετικό αποτελεί έναν δρόμο μαθητείας, όμως δεν θα πρέπει να θεωρηθεί πως η… κατάκτηση του θετικού  αποτελεί και το τέλος των προσπαθειών μας. Αν οφείλουμε να καταστούμε θετικοί, το οφείλουμε λόγω του επόμενου βήματος που πρέπει να ακολουθήσει και που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί παρά μονάχα όταν θα έχουμε εξασφαλίσει για τον εαυτό μας ένα έδαφος ικανοποιητικής θετικότητας.

Πρέπει να προηγηθεί η κατάσταση της θετικότητας, για να είμαστε σε θέση να δούμε  και να αισθανθούμε  την αλήθεια των πραγμάτων. Το να καταστούμε θετικοί, ως προς την σκέψη, τον λόγο και την πράξη, δεν σημαίνει διόλου πως έχουμε αναγνωρίσει την αλήθεια περί του εαυτού, περί των άλλων, περί της ζωής μας, κλπ… Δεν σημαίνει διόλου πως είμαστε ‘ασφαλείς’ έναντι των συνεχών κινδύνων που ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή.

Η θετικότητα, ως η ‘άλλη’ εκδοχή των πραγμάτων, ως ο ‘αντίποδας’ της αρνητικότητας, δεν είναι παρά η άλλη πλευρά του νομίσματος. Η ζωή μας, αν και φαίνεται να ξεκινά σαν ‘πάλη’ ανάμεσα στα δύο άκρα, αν και μοιάζει να μην μπορεί να ‘ξεφύγει’ από την ελκτική δύναμη των αντιθέτων και από την ισχύ των ενάντιων δυνάμεων, έχει πάντα ως στόχο της να βρει και να ισορροπήσει σ’ ένα ‘νέο σημείο’, εξασφαλίζοντας μια σταθερή πλέον πορεία εξέλιξης, κατά την οποία η ελκτική δύναμη των όποιων άκρων δεν ασκεί πάνω της καμία επιρροή.

Η τριαδική αρχή των πραγμάτων μάς βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα αυτές τις σχέσεις. Με πολύ απλά λόγια: όπως η ύπαρξη του καλού και του κακού σ’ αυτό τον κόσμο είναι δεδομένη, παρ’ όλη την σχετικότητα της φύσης των πραγμάτων, έτσι είναι δεδομένη και η ύπαρξη μιας ‘άλλης θέσης’, πέραν του καλού και του κακού, η ύπαρξης μιας ‘τρίτης θέσης’ μέσω και δια της οποίας ο κόσμος δεν διακρίνεται σ’ αυτό ή σ’ εκείνο, αλλά, όντας αυτός που είναι, δηλαδή και αυτό και εκείνο, εμφανίζεται έτσι, βιώνεται έτσι για κάποιους συγκεκριμένους λόγους, η κατανόηση των οποίων δεν μπορεί  να υπάρξει παρά μόνον εάν εγκαταλείψουμε τις ‘δύο πρώτες θέσεις’.

Ο κόσμος, ο άνθρωπος, κάθε τι, δεν είναι μόνο αρνητικός ή μόνο θετικός, αλλά ακριβώς επειδή μέσα του υπάρχουν και οι δύο αυτές φύσεις, χρειάζεται μια έλλογη και αποστασιοποιημένη θέση, προκειμένου να ανακαλυφθούν τα αίτια και να υπερβούμε το ‘πεδίο της  κρίσης’ στο οποίο τόσο πολύ, συνειδητά ή ασυνείδητα, εμμένουμε.

Δεν υπάρχει ένα πρόσωπο, μέσα στον εαυτό. Δεν υπάρχουν δύο πρόσωπα, μέσα στον εαυτό. Υπάρχουν (τουλάχιστον) τρία πρόσωπα, εκ των οποίων το τρίτο αφορά στην δυνατότητα εκκίνησης μιας Νέας Αρχής. Για κάθε παιδί που έρχεται στον κόσμο, δεν υπάρχει ένας γονιός, αλλά δύο, κι ωστόσο κάθε παιδί είναι πάντοτε ένα αναπόσπαστο μέλος του κοινού οικογενειακού δένδρου.

Το αρνητικό και το θετικό είναι ένα ζευγάρι, και μέχρι να οδηγηθούν στον γάμο, στην ένωση, για να φέρουν στην ζωή το παιδί τους (η ώρα της κρίσης), θα εμφανίζουν πάντα, πότε έτσι πότε αλλιώς, το πρόσωπό τους, την προεξάρχουσα ιδιότητα της φύσης τους. Η εμφάνιση ωστόσο του παιδιού δημιουργεί την οικογένεια. Οι δύο έγιναν τρεις, και το τρίτο νέο πρόσωπο αποτελεί όχι μόνο την Νέα Ζωή, αλλά και την Νέα Πίστη και την Νέα Ελπίδα.

Η θετικότητα στην ζωή μας, σαν πλήρωση κάποιων κενών, μας δίνει ακριβώς αυτή την δυνατότητα, την δυνατότητα μιας νέας σταθερής προσωπικής ζωής, στην οποία πιστέψαμε γι’ αυτό και ελπίζουμε χωρίς καμιά αμφιβολία ή ανησυχία. Όπως είναι λογικό, αυτή η θετικότητα δεν μας εξασφαλίζει το παν, γι’ αυτό και δεν θα έπρεπε να την ‘αντιμετωπίζουμε’ σαν μια ακόμη ευκαιρία για την ανάπτυξη ψευδαισθήσεων. Το να είμαστε θετικοί, είναι μια επιλογή… Θα έπρεπε να είναι μια συνειδητή επιλογή, μια φυσική μαρτυρία και επιβεβαίωση της επιλογής και της απόφασής μας να μην είμαστε αρνητικοί. Η εγκατάλειψη μιας ‘θέσης’ πρέπει να πραγματοποιείται συνειδητά, αλλιώς η ‘θέση’ δεν εγκαταλείπεται ποτέ.

Αν η πρώτη επιλογή και απόφαση υπήρξε αρνητική, τότε χρειάζεται μια δεύτερη επιλογή και απόφαση που να είναι θετική. Αυτή η θετική επιλογή και απόφαση, ως νέα ‘θέση’, ως νέα ‘αρχή’, ως ‘νέα πίστη’, αν σταθεροποιηθεί μέσα στον χρόνο, θα δώσει αντίστοιχους νέους καρπούς. Αν η πρώτη επιλογή και απόφαση υπήρξε θετική, αλλά δεν εδραιώθηκε μέσα στον Χρόνο, καθιστάμενη έτσι αρνητική, τότε χρειάζεται μια νέα επιλογή κι απόφαση που να είναι θετική και να έχει την απαραίτητη εκείνη ισχύ, προκειμένου να σταθεροποιηθεί και να αποδώσει νέους θετικούς καρπούς.

Η ισχύς που αναζητάται εδώ δεν είναι κάτι δεδομένο. Πρόκειται για τον κύριο ‘προωθητικό’ μηχανισμό που θα ‘πυροδοτήσει’ την βούληση και θα της χαράξει την πορεία εκείνη πάνω στην οποία θα πρέπει να πραγματοποιηθούν τα βήματα της ‘θετικής επιθυμίας’. Μέσα στο σύμπαν υπάρχουν πολλοί ‘προωθητικοί’ μηχανισμοί, γι’ αυτό και πρέπει να αναζητηθεί εκείνος στον οποίο εμείς ως άτομα είμαστε περισσότερο προσανατολισμένοι, δηλαδή αυτός με τον οποίο έχουμε (για πολλούς λόγους) αποκτήσει μέσα στον Χρόνο μια σχετική ‘οικειότητα’ και ‘εμπειρία’. Γι’ αυτό και πολλοί άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούν απόλυτα, προσπαθούν να ενεργοποιήσουν ή να ενισχύσουν την πίστη τους, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι προσπαθούν να ενεργοποιήσουν ή να ενισχύσουν την αγάπη τους, την γνώση τους,  κλπ…