Το ερώτημα αυτό απασχόλησε την ερευνητική ομάδα των νευροεπιστημόνων του Ινστιτούτου Καρολίνσκα της Στοκχόλμης, “ένα κλασσικό ερώτημα το οποίο φιλόσοφοι και ψυχολόγοι συζητούν εδώ και αιώνες”, όπως δήλωσε ο επικεφαλής της ομάδας Χένρικ Έρσον.

Θέλοντας να δώσουν μια τεκμηριωμένη απάντηση οι Σουηδοί επιστήμονες πραγματοποίησαν δυο πειράματα στα οποία χρησιμοποίησαν κάποια τρικ βασισμένα σε ψευδαισθήσεις.

Στο πρώτο πείραμα φόρεσαν στον εθελοντή ένα ζευγάρι γυαλιά που στη θέση των φακών είχε οθόνες. Μέσα από τις οθόνες πρόβαλαν την εικόνα από μια κάμερα που είχε τοποθετηθεί στο κεφάλι μιας κούκλας έτσι ώστε ο εθελοντής να βλέπει ό, τι θα μπορούσε να βλέπει η κούκλα. Έτσι, όταν το κεφάλι του εθελοντή έγερνε προς τα κάτω έβλεπε το σώμα της κούκλας αντί για το δικό του.

Στο δεύτερο πείραμα, τα γυαλιά που φορούσε ο εθελοντής συνδέονταν με μια κάμερα τοποθετημένη στο κεφάλι ενός άλλου ανθρώπου. Όταν κοιτούσαν ο ένας τον άλλο και έδιναν τα χέρια, ο εθελοντής, βλέποντας «με τα μάτια του άλλου», είχε την αίσθηση ότι αντάλλασσε χειραψία με τον εαυτό του.

Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα των πειραμάτων ο Δρ Έρσον επισημαίνει: “Αυτό δείχνει πόσο εύκολο είναι να αλλάξει η αντίληψη του εγκεφάλου για το φυσικό εαυτό του”, ενώ οι ερευνητές γράφουν στην ηλεκτρονική επιθεώρηση PLos One: “Τα ευρήματα αυτά έχουν θεμελιώδη σημασία, καθώς αναγνωρίζουν την αντιληπτική διαδικασία που μας κάνει να νιώθουμε ότι μας ανήκει ολόκληρο το σώμα μας”.