Επειδή ο άνθρωπος συμμετέχει ενεργά στην σχέση του Θεού με τον Διάβολο, η παρουσία του κακού μπορεί να αναζητηθεί και να διαπιστωθεί σε κάθε διάσταση της ανθρώπινης δράσης, μη εξαιρούμενης και της πολιτικής, που επειδή θεσμοθετεί την σχέση των ανθρώπων και την διαχείριση των πραγμάτων σε μια κοινωνία, αντανακλά άμεσα την αναλογία της σχέσης ανάμεσα στον Θεό και τον Διάβολο. Στο επίπεδο του Θεού εν τω μεταξύ, η ίδια του η ύπαρξη είναι τόσο συνυφασμένη και σχετισμένη με εκείνη του κακού που αυτό καταλήγει να γίνει η δαιμονική πλευρά της θεότητας. Σε μια τέτοια περίπτωση ο άνθρωπος γίνεται το "θύμα" σε ένα παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα στον Θεό και τον Διάβολο επωμιζόμενος ολοκληρωτικά το βάρος της έκβασης του παιχνιδιού αυτού μέσα από το βίωμα της ενοχής. Αλλά, έτσι ή αλλιώς, το πρόβλημα του κακού είναι για τον άνθρωπο ένα πρόβλημα ουσιαστικό το οποίο στην επεξεργασία του απαιτεί τη σύγκλιση της σκέψης, της πράξης (κατά την ηθική και την πολιτική της έννοια), καθώς και ενός πνευματικού μετασχηματισμού των συναισθημάτων. Απέναντι στα τραγικά ερωτήματα "γιατί", "γιατί εγώ Κύριε" και "έως πότε Κύριε" και όλα τα ζητήματα που θέτει ο Πολ Ρικέρ στο βιβλίο του "Το κακό", ο άνθρωπος οφείλει να αναζητήσει "προαπεικάσεις σε μορφή παραβολών μιας κατάστασης του ανθρώπου στην οποία, με την βία καταργημένη, το αίνιγμα του αληθινού πόνου, του ακατανίκητου πόνου θα ξεσκεπαζόταν". 

Ιανός Γεωργίου