| Dogora |
 |
 |
 |
| Πολιτιστικά - Κινηματογράφος | |||
| Πέμπτη, 29 Ιούνιος 2006 13:05 | |||
|
σκηνοθεσία: Patrice Leconte μουσική, λόγια, ενορχήστρωση: Etienne Perruchon Μπορούμε ή έχουμε ξεχάσει, θέλουμε ή προσποιούμαστε πως επιθυμούμε μια απελευθέρωση από κάθε τι που μας περιορίζει και μας φθείρει, που συγκρατεί αισθήματα και δράσεις αγνών στιγμών; Εικόνες μιας καθημερινότητας "πολύ μακρινής κι αλλόκοτης" για τα δικά μας δίχτυα ονείρων. Μουσική που σε διαποτίζει από έναν υγιή πόθο εσωτερικότητας και νοσταλγίας... Χωρίς "γνωστό λόγο", χωρίς κανέναν περιορισμό στις αισθήσεις. Ενα άνοιγμα στο ξεχασμένο συναίσθημα, στην διαφορετικότητα που αγνοούμε, σε άλλες μοίρες και πεπρωμένα που αδιαφορούμε για την ύπαρξή τους. Η ζωή αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων, όπου κι αν αυτοί βρίσκονται, όποιοι κι αν αυτοί είναι. Το Dogora είναι μια Μουσική Λιτανεία. Ολες οι στιγμές ενός λαού, χωρίς φτιασίδια βιτρίνας, κυλούν μέσα στον χρόνο αποκαλύπτοντας τις λεπτομέρειες μιας αλήθειας που μας "ξεφεύγει". Θέλουμε στ' αλήθεια να "δούμε"; Θέλουμε στ' αλήθεια να "νιώσουμε" και να "κατανοήσουμε"; Η ζωή είναι πιο δυνατή από κάθε τι άλλο, λέει ο Patrice Leconte, σκηνοθέτης της ταινίας. Χωρίς ηθοποιούς, χωρίς σενάριο, χωρίς ούτε μια λέξη, χωρίς ούτε μία "γνωστή λέξη", με Οδηγό μόνο την Μουσική, η ζωή ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, αναδύεται μέσα από τα βάθη της ψυχής μας, όπως ακριβώς είναι... Οπως ακριβώς είναι την κάθε στιγμή που έρχεται και φεύγει... Η αμεσότητα της στιγμής, η συνειδητή παρουσία μέσα στο συγκεκριμένο παρόν, με μοναδικό λόγο, τον δικό μας, με μοναδικό συναίσθημα, το δικό μας συναίσθημα... Απελευθέρωση από τα δεσμά της γλώσσας, από τις φυλακές των "μεταφράσεων", από τις "ερμηνείες" των υποκριτικών ταλέντων... Αντέχουμε, άραγε, μια τέτοια ελευθερία; Αντέχουμε, άραγε, την ενέργεια μιας απελευθερωμένης ψυχής που πετά πότε ψηλά, πότε χαμηλά, ανάμεσα απ' τα μονοπάτια της ζωής αυτού του κόσμου, αναζητώντας το "χαμένο πνεύμα" των πραγμάτων; Η ουσία δεν διαφεύγει, όμως φθείρεται πολύ, όταν "στραγγαλίζουμε" τις ζωές μας μέσα σε μια "ψευτο-πνευματική" προσπάθεια πραγμάτωσης. Ας "ανοίξουμε" τα μάτια μας στον αληθινό κόσμο, κι ας δούμε την ίδια Ζωή από την άλλη της όψη. Αλλωστε χρειαζόμαστε το "ολόκληρο", το "γεμάτο", για να μπορούμε να ψιθυρίσουμε πως βαδίζουμε προς την Αλήθεια ελεύθεροι απ' όλα τα "κομμάτια του εαυτού μας"... Το λεκτικό σύμπαν μάς περιορίζει, αλλά μπορούμε να απεγκλωβιστούμε. Μπορούμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά του λήθαργού μας. Μπορούμε να ονειρευτούμε και πάλι... αληθινά. Μια γλώσσα "ξεχασμένη", αλλά δημιουργημένη σαφώς από εμάς, θα μας θυμίσει πως το "αληθινό όνειρο" υφαίνει την Ζωή προχωρώντας χέρι-χέρι με την "αφυπνισμένη πραγματικότητα'. Τότε όλα θα είναι κατανοητά... Tashkibikou Tashkibikou midjia Doskamo Shkamitros La Vidjiam? Da kavi, m?niros dianoura, Dianou, dianoura, La Vidjiam? Da kavi meniros ki?. παρουσίαση: Χριστίνα Αρνή "Οδοδείκτες" , τεύχος 29
|