| Ο Αθάνατος (2000) |
 |
 |
 |
| Πολιτιστικά - Κινηματογράφος | |||
| Πέμπτη, 29 Ιούνιος 2006 13:01 | |||
|
σκηνοθεσία: Michael John Bateman σενάριο: Rick Drew παίζουν: Λορέντζο Λάμας, Εϊπριλ Τέλεκ, Στηβ Μπράουν Η αναζήτηση και η επίτευξη της αθανασίας είναι μια υπόθεση που σχεδόν πάντοτε απασχόλησε την ανθρωπότητα στα πλαίσια της αναζήτησης μιας καλύτερης έκβασης της ζωής. Ωστόσο η αθανασία δεν είναι μια υπόθεση που -όπως και πολλά άλλα πράγματα- βασίζεται στην ατομική επιδίωξη, αλλά είναι άμεσα συνδεδεμένη με την υπηρέτηση ενός σκοπού, και προς χάριν αυτού του σκοπού η Ζωή χαρίζεται στον άνθρωπο. Ετσι η αθανασία δεν είναι πια ο σκοπός αλλά το μέσον για την υπηρέτησή του. Η αθανασία εν τω μεταξύ έχει τους όρους και τις προϋποθέσεις για την εμφάνισης και την λειτουργία της. Ταυτόχρονα υπάρχει άλλη μια υπόθεση που ανήκει στο ίδιο πεδίο αναζήτησης του ανθρώπου και αυτή είναι η αορατότητα που διέπει μια πλευρά της ζωής, την διάσταση εκείνη που η ανθρώπινη αντίληψη δεν δέχεται και πολύ εύκολα. Και μπορεί στα πλαίσια της αθανασίας η αορατότητα να είναι ένα κοινό φαινόμενο, αλλά στην πλευρά της θνητότητας η αορατότητα φαντάζει άπιαστος στόχος. Το πρόβλημα με την επιδίωξη της κατάργησης της αορατότητας και της αντίληψης χώρων πέρα από τον άμεσα αντιληπτό βρίσκεται στην δυνατότητα αντιμετώπισης και διαχείρισης από τον άνθρωπο των συμβαινόντων στον χώρο αυτό. Διότι μπορεί για κάποιον να καταστεί προσβάσιμο το πεδίο της αορατότητας, αλλά ο τρόπος συναλλαγής με το πεδίο αυτό δεν είναι γνωστός στον άνθρωπο. Αλλά και στην περίπτωση της αθανασίας και στην περίπτωση της πρόσβασης στην αορατότητα αυτό που κυρίαρχα διέπει την ζωή είναι το ζήτημα του καλού και του κακού που δεν καταργείται ούτε από την αθανασία αλλά ούτε από την πρόσβαση στην αορατότητα. Στην αιώνια διαμάχη μεταξύ του καλού και του κακού ο άνθρωπος, θνητός ή αθάνατος, ορατός ή αόρατος, συμμετέχει εξίσου έχοντας όλο το βάρος της επιλογής του. Μπορεί ο θνητός άνθρωπος να αντιμετωπίζει κάθε στιγμή την αναγκαιότητα της επιλογής ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά υπάρχει και η διάσταση εκείνη που δεν βρίσκεται στην επιλογή αλλά στην υπεράσπιση του καλού. Γιατί είναι διαφορετικό το να επιλέγω το καλό στην ζωή μου από το να μάχομαι και να υπερασπίζομαι ενεργά το καλό, γεγονός που συχνά περιλαμβάνει και την θυσία. Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται ότι ανήκουν στο πλαίσιο μιας φανταστικής ή και υπερβατικής πλευράς της ζωής αλλά αυτή η θέση αντικατοπτρίζει την νοοτροπία εκείνου που δεν θέλει να δει την καθημερινότητα της πραγματικότητας εντός της οποίας η αθανασία μπορεί να εκτυλίσσεται. Γιατί όπως φαίνεται και για τους θνητούς αλλά και για τους αθάνατους, για τους ορατούς και για τους αόρατους, η πραγματικότητα της καθημερινής ζωής είναι το σημείο αναφοράς τους, ο χώρος από τον οποίο θα κριθεί η έκβαση της ζωής τους. Η καθημερινότητα της ζωής ωστόσο εκδιπλώνεται εντός ενός πλέγματος σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων διότι "όλοι συνδεόμαστε μεταξύ μας και ο δεσμός αυτός είναι ιερός". Μέσα από αυτό το πλέγμα των σχέσεων που συνδέουν θνητούς και αθάνατους, ορατούς και αόρατους, επιτελείται η εξέλιξη της ζωής, δια της επιλογής ανάμεσα στο καλό και το κακό. Ετσι όσο και αν υποβαθμίζεται η καθημερινότητα στην ανθρώπινη αντίληψη δεν θα πάψει να είναι εκείνη που με τα μικρά γεγονότα της θα κρίνει την έκβαση των Μεγάλων γεγονότων. παρουσίαση: Ιανός Γεωργίου "Οδοδείκτες" , τεύχος 25
|