| Η Πόλη του Θεού |
 |
 |
 |
| Πολιτιστικά - Κινηματογράφος | |||
| Πέμπτη, 29 Ιούνιος 2006 12:54 | |||
|
σκηνοθεσία: Φερνάντο Μεϊρέγιες σενάριο: Μπραούλιο Μαντοβάνι μουσική: Αντόνιο Πίντο, Εντ Κόρτες παίζουν: Αλεξάντρ Ροντρίγκεζ, Λεάντρο Φιρμίνο ντα Χόρα, Ματέους Ναχτέργκελε Η Πόλη του Θεού στην Βραζιλία του 20ου αιώνα. Τι περιμένουμε να συναντήσουμε στην Πόλη του Θεού; Ο καταλληλότερος για την περιγραφή της είναι ένας φωτογράφος που με την ματιά του εντοπίζει τις λεπτομέρειες, διακρίνει το σημαντικό, το περιγράφει και το αποτυπώνει στην Τέχνη του. Ωστόσο σαν άνθρωπος δεν μπορεί να διαχωρίσει το προσωπικό στοιχείο από εκείνο που χρειάζεται να περιγράψει, δίνει το δικό του χρώμα στην εικόνα που αποτυπώνει και στους χαρακτήρες της. Οπως ο άνθρωπος δίνει την ποιότητά του στην εικόνα που περιγράφει, έτσι και η εικόνα που περιγράφεται δίνει το χρώμα της στην ανθρωπότητα, που θέλει από εικόνα να γίνει υπόσταση για να υπάρξει πέρα από την ψευδαίσθηση της ύπαρξης. Η Πόλη του Θεού τι μπορεί να σημαίνει; Την Πόλη που οι άνθρωποι έφτιαξαν για να αφιερώσουν στον Θεό, ή την Πόλη που ευλόγησε ο Θεός, ή την Πόλη που θέλοντας να την προτυποποιήσουν την ονόμασαν έτσι, ή μήπως, τέλος, κάποιοι άνθρωποι ονόμασαν έτσι την πόλη για να δελεάσουν κάποιους άλλους να κατοικήσουν σε αυτή; Οπως και να έχει το θέμα σημειοδοτεί την σχέση μιας πόλης με τον Θεό. Συνήθως οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από την παρουσία ή την απουσία των σχετιζόμενων, ενώ η αναφορά στον Θεό είναι σχεδόν πάντα συνδεδεμένη με εκείνο που στην ανθρώπινη αντίληψη αναφέρεται σαν Καλό, ενώ θεωρείται εξοβελισταίο ο,τιδήποτε παίρνει στην ανθρώπινη αντίληψη την μορφή του Κακού, σαν συνέχεια του ηθικού χαρακτηρισμού που αποδίδουμε σε όλα τα πράγματα εκφράζοντας την αδυναμία μας να δούμε τα γεγονότα να λειτουργούν πέρα από το καλό και το κακό. Ομως η Πόλη του Θεού είναι γεμάτη βία και θάνατο, η ζωή δεν κοστίζει τίποτε ή σχεδόν τίποτε ή -αντίθετα- τα πάντα όταν ο αγώνας γίνεται μόνο για την επιβίωση, εκεί που τα παιδιά δύσκολα μπορούν να ελπίσουν, ή να ονειρευτούν το μέλλον. Πάνω απ' όλα όμως η Πόλη του Θεού είναι μια πραγματικότητα δική μας, μια πραγματικότητα των καιρών μας. Βέβαια θα ήταν μια ακόμη εικόνα της βίας και τρόμου του σύγχρονου κόσμου που μόνο θλίψη και απογοήτευση θα προκαλούσε στον θεατή, αν κάποιος την αντιμετώπιζε χωριστά από τα δρώμενα σε έναν ολόκληρο πλανήτη και έξω από το χρονικό πλαίσιο που τα καθορίζει σε σχέση με το σύνολο του πλανήτη. Αν θέλουμε να καταγράψουμε την στιγμή, θα έπρεπε να δούμε την Ιστορία στο σύνολό της, για να μπορέσουμε να εντοπίσουμε την σημασία της. Οταν ένας πλανήτης θέλει να αλλάξει, να μεταμορφωθεί ή ακόμη και να μεταστοιχειωθεί, θα συγκεντρώσει πρώτα απ' όλα το υλικό του, πάνω στο οποίο θα στηριχθεί, αλλά όταν αναφερόμαστε σε μια μεταμόρφωση συνειδητότητας τότε τα πράγματα αλλάζουν. Το υλικό πρέπει να είναι αντίστοιχο και κατάλληλες οι συνθήκες. Αυτή είναι όμως η αλλαγή που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει, αλλαγή συνειδητότητας. Οταν λοιπόν επίκειται μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή, πρέπει να δούμε ρεαλιστικά την βάση από όπου ορμώμενοι θα κάνουμε το επόμενό μας βήμα, και η αντίληψη της πραγματικότητας στην οποία η συνειδητότητα στηρίζεται πρέπει να είναι βέβαιη και σταθερή χωρίς να έχει στοιχεία αβεβαιότητας ή ψευδαίσθησης που μόνο ένα σαθρό υπόστρωμα μπορούν να υποστηρίζουν. Ετσι ένα μεγάλο κομμάτι της πραγματικότητας της σύγχρονης ανθρωπότητας είναι η Πόλη του Θεού και αυτό καθόλου δεν πρέπει να το αγνοούμε. Μια τέτοια πραγματικότητα, ωστόσο, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή σε μια νέα συμπαντική συνειδησιακή κατάσταση, χωρίς να υποστεί την απαιτούμενη μεταστοιχείωση. Η ανάγκη θεραπείας είναι η πρώτη αναγκαιότητα, που σε μια συλλογικότητα όπως είναι η ανθρωπότητα δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά το καθήκον του συνόλου που θέλει να περάσει στην επόμενη φάση της εξέλιξης. Το ζητούμενο, πια, δεν είναι ο αποτροπιασμός απέναντι στην βία και τον τρόμο, αλλά η θεραπεία ενός οικουμενικού πόνου που μέσα από την βία και τον τρόμο βρίσκει την έκφρασή του. Αλλά σε έναν πόνο που έχει τέτοια μεγάλη έκταση και ένταση ποιος άλλος μπορεί να πονά, παρά μια μεγάλη καρδιά, η Καρδιά. Και πίσω από την Καρδιά αυτή βρίσκεται πάντα ο Θεός. Εμείς θα είμαστε πάντοτε καλοί θεατές, μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε πλάι στον πόνο και να απλώσουμε ένα χέρι βοήθειας και παρηγοριάς που θα μας μεταμορφώσει σε Ανθρώπους. Αξίζει τόσος πόνος για να μπορέσουν κάποιοι να γίνουν Ανθρωποι και όσο περισσότεροι θα είναι αυτοί, τόσο περισσότερο θα δικαιώνεται ο πόνος! Νιώθουμε την τόση βία να μας ταράζει βαθιά, μέχρι να αισθανθούμε την ανάγκη της θεραπείας, και μπροστά στην θεραπεία ο άνθρωπος θυσιάζει τα πάντα προκειμένου να την πετύχει. Μια ακόμη συμβολή στην κατανόηση του επείγοντος για την θεραπεία είναι η Βραζιλιάνικη ταινία "Η Πόλη του Θεού". παρουσίαση: Ιανός Γεωργίου "Οδοδείκτες" , τεύχος 21
|