Η δυστυχία των άλλων είναι ήδη και δική μας... PDF Εκτύπωση E-mail
Του κόσμου τα νέα - Γνώμες
Πέμπτη, 18 Ιανουάριος 2007 00:41
«Τέτοιες μέρες, η μοναξιά και η φυσική ή οικονομική αδυναμία, όταν υπάρχουν, γίνονται πραγματικά αφόρητες. Όσοι από εμάς έχουμε την πολυτέλεια να χαρούμε τις γιορτινές αυτές μέρες, έχουμε και το καθήκον να κοιτάξουμε πλάι μας. Να δούμε αν στη διπλανή μας πόρτα ζει ένας άνθρωπος ανήμπορος, αν μια οικογένεια υποφέρει από την ανεργία και τη φτώχεια, αν ένα παιδί δεν πήρε το δώρο του, αν ένας γέροντας δεν δέχτηκε ευχές από κανέναν, αν κάποιος πενθεί μία απώλεια, αν νοσταλγεί τους δικούς του ανθρώπους που είναι μακριά...». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας είχε την ευαισθησία να αναφερθεί στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του σ’ εκείνους που με κάποιο τρόπο υποφέρουν και να μας θυμίσει το καθήκον μας να κοιτάξουμε πλάι μας τον άνθρωπο που έχει ανάγκη.

Θα είναι πολύ ωραίο, αν μπορέσει το πνεύμα αυτό να το εμφυσήσει ο «πρώτος πολίτης» της χώρας το 2007 σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας.
Και θα είναι ακόμη πιο ωραίο, αν του χρόνου την ίδια μέρα, αν όχι νωρίτερα, αντί για την καθιερωμένη πρωτοχρονιάτικη δεξίωση στη Λέσχη Ενόπλων Δυνάμεων ή αντί για την καθιερωμένη υποβολή ευχών από την πολιτική, δικαστική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία στο Προεδρικό Μέγαρο, τους πάρει όλους ο Πρόεδρος μαζί του και πάνε μια επίσκεψη εκεί που συχνάζουν ή που σιτίζονται π.χ. οι άστεγοι. Και συζητήσουν μαζί τους και ενημερωθούν από την ίδια τη ζωή για κάποιες από τις δυσκολότερες πλευρές της. Έτσι, θα έχουν και οι ίδιοι την ευκαιρία να «ακονίσουν» λίγο παραπάνω την ευαισθησία τους, αλλά και στους απλούς πολίτες θα δώσουν ένα ζωντανό παράδειγμα για να κάνουν κι αυτοί ένα βήμα έξω από τα όρια της ευημερίας και της ησυχίας τους ή ένα βήμα προσέγγισης και κατανόησης προς μια διαφορετική μορφή δυστυχίας από τη δική τους...

Γιατί αυτό είναι το ζήτημα. Κλείνουμε την πόρτα του σπιτιού μας και χαράζουμε κάποια σύνορα για να αφήσουμε έξω τη δυστυχία του κόσμου και να μην υποφέρουμε από αυτήν. Αλλά, μάταιος κόπος. Αυτή η κίνησή μας, που κλείνει εμάς έξω από τον κόσμο, αποκαλύπτει ότι η περιρρέουσα δυστυχία είναι ήδη και δική μας, την αναπνέουμε, τη νιώθουμε και δεν μπορούμε να την αγγίξουμε ακριβώς επειδή ήδη υποφέρουμε κι εμείς από αυτήν μέσα μας χωρίς να το συνειδητοποιούμε.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ύπαρξης των νημάτων που μας συνδέουν με τους άλλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους, που υποφέρουν. Η δυστυχία τους έχει μια διεισδυτικότητα και η ψυχή μας μια αισθαντικότητα που συναντώνται ερήμην μας.

Τι μένει;

Δεν είναι προτιμότερο, αντί να αφήνουμε αυτή την περιφερόμενη δυστυχία να πλανάται γύρω μας σαν ένα φάντασμα και αντί να την ζούμε παθητικά μέσα στην ψυχή μας, να πάρουμε την απόφαση, να βγούμε από τον κλοιό της επισφαλούς, λειψής ή και πλαστής ευτυχίας μας, να πάψουμε να ταμπουρωνόμαστε πίσω από την κλειστή μας πόρτα και να πάμε να τη συναντήσουμε «ψυχή τε και σώματι»; Τότε μπορεί και να μπούμε στη λογική του τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, στη λογική μιας ενεργητικής αντιμετώπισης των πραγμάτων, όπου η δυστυχία των άλλων δεν θα μας πιάνει στον ύπνο, εξ αιτίας του φόβου, της φυγής και της αδράνειάς μας, αλλά θα μας βρίσκει πιο ενεργούς, πιο συνειδητούς. Έτσι ίσως αποδειχθεί ότι το ενδιαφέρον μας, η αναζήτηση λύσεων και η δράση μας γι’ αυτές χτίζουν τον ασφαλέστερο προστατευτικό κλοιό απέναντι στον «εχθρό» της δυστυχίας που είναι αόρατος και εισβάλλει και μέσα από τις κλειστές πόρτες... Κι ότι, όπως η δυστυχία των άλλων γίνεται και δική μας, έτσι και η, όση, ευτυχία μας, μπορεί να γίνεται ευτυχία και των άλλων, αλλά και να ενισχύεται, να ολοκληρώνεται και να σταθεροποιείται ταυτόχρονα μέσα μας...

Λάμπρος Κουλελής

Ημερομηνία καταχώρησης: 18.1.2007