Ρουκέτες, τρομοκρατία και καθημερινότητα

Πέμπτη, 18 Ιανουάριος 2007 00:39

Νέο τρομοκρατικό κτύπημα στον πιο καλά φρουρούμενο στόχο, κοντά στο κέντρο της Αθήνας! Παρασκευή 12 Ιανουαρίου, 05:58, ένα βλήμα διαπερνάει τον εξωτερικό γυάλινο τοίχο της αμερικάνικης πρεσβείας, ευτυχώς χωρίς θύματα ή μεγάλες ζημιές. Κατάπληξη γι’ αυτό το ίδιο το γεγονός. Απορία για το ποιοι και πώς το έκαναν. Φόβος για το τι θα επακολουθήσει. Ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη δράση εγχώριων και διεθνών τρομοκρατικών ομάδων στην Ελλάδα; Ποια θα είναι η συνέχεια; Πόσο ασφαλείς είμαστε; Θα έχουμε ζημιά στον τουρισμό;

Μία ρουκέτα, ένα μικρό βλήμα, ανάτρεψε για μια ακόμα φορά το «ήρεμο» κλίμα που επικρατούσε τον τελευταίο καιρό στην πολιτική ζωή και στις εξωτερικές σχέσεις . Ένα βλήμα που έφτασε μέχρι τη ραστώνη της καθημερινής μας ζωής, για να μας ταράξει στιγμιαία, πριν γυρίσουμε και πάλι στους συνηθισμένους ρυθμούς μας.

Αυτή η τρομοκρατική ενέργεια, αυτό το βλήμα, φαίνεται τελικά πως σφηνώθηκε και κάπου βαθιά μέσα μου, γιατί δεν μπορώ να το βγάλω ακόμα απ' το μυαλό μου. Και πριν προλάβω να προχωρήσω πολύ τη σκέψη μου πάνω στο γιατί και στο τώρα τι γίνεται αυτού του κτυπήματος, σαν να άκουσα μια φωνή να μου λέει μέσα μου, «και εσύ, τι κάνεις για όλα αυτά;». Εγώ; Τι να κάνω; Δεν είμαι τρομοκράτης. Δεν ρίχνω βλήματα. Ούτε μπορώ, ένας απλός άνθρωπος, να τα βάλω με τις διεθνείς ή εγχώριες τρομοκρατικές ή αντιτρομοκρατικές οργανώσεις, με τις κυβερνήσεις και με τις ομάδες συμφερόντων που αποφασίζουν με τη μεγαλύτερη αναλγησία για τις τύχες των κόσμων και των ανθρώπων. Εγώ; Τι να κάνω; Το σκέφτηκα, όμως, λίγο παραπάνω, και είδα αρκετά πράγματα.

Είδα την τρομοκρατία να στοιχειώνει τη ζωή μας, εκτοξεύοντας βλήματα προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς λόγο και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: άγρια βλέμματα, απότομα και σκληρά λόγια, κακόβουλες και μνησίκακες σκέψεις, επιθετικές κινήσεις, απειλές, βία, εκβιασμούς κάθε είδους, αρνητικά συναισθήματα, οργή, φθόνο, αγανάκτηση, απογοήτευση, ζήλεια, καχυποψία, εμμονές, κουτσομπολιό, κοροϊδίες, ψέματα, διαβολές, ανεξέλεγκτους πόθους, φιλοδοξίες, ειρωνικές παρατηρήσεις, ρατσιστικά σχόλια, απόρριψη, εγκατάλειψη, το φόβο της τελικής κρίσης, και πολλά άλλα. Είδα την τρομοκρατία να θεριεύει, και με κάθε κεφάλι που της κόβουν, πολλά περισσότερα να ξεφυτρώνουν.

Η φωνή μίλησε πάλι, «και εσύ, τι κάνεις για όλα αυτά;».

Τότε κατάλαβα ότι είναι πολλά αυτά που μπορούμε και οφείλουμε να κάνουμε για να σπάσουμε αυτό τον φαύλο κύκλο της τρομοκρατίας και των βλημάτων. Πράγματα γνωστά εδώ και κάποιες χιλιάδες χρόνια, αλλά που δεν τα έχουμε ακόμα πραγματώσει στην προσωπική και την κοινωνική μας ζωή. Κατ’ αρχήν, να μην εκτοξεύουμε εμείς τέτοιου είδους βλήματα. Μετά, στον βαθμό που είναι δυνατόν, να μην γινόμαστε στόχοι για αυτά. Ακόμα, να μην καταδικάζουμε αυτούς που τα ρίχνουν, ούτε και τον εαυτό μας, γιατί και αυτή η καταδίκη είναι ένα τρομοκρατικό βλήμα, και μάλιστα από τα πιο καταστρεπτικά.

Για να μην εκτοξεύουμε εμείς βλήματα, οφείλουμε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Να διευρύνουμε τη συνειδητότητά μας, ώστε να βιώσουμε την ενότητα όλων των πραγμάτων, και να κατανοήσουμε έτσι ότι ο όποιος άλλος δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς. Καθετί που εκτοξεύουμε προς τους άλλους κάτω από μια αρνητική διάθεση, είναι μια τρομοκρατική ενέργεια που πληγώνει όχι μόνον αυτούς, αλλά και εμάς τους ίδιους, και αυτούς που αγαπάμε και πολλούς άλλους άγνωστους σε εμάς. Οφείλουμε ακόμα να εργαστούμε ασταμάτητα για να διώξουμε τις σκιές που υπάρχουν μέσα μας και πολλές φορές μας ωθούν σε βίαιες συμπεριφορές προτού προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε τι κάνουμε. Να εξοστρακίσουμε από τη ζωή μας το ψέμα, την υποκρισία, την μνησικακία, τον φθόνο, κτλ. Να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τις συνηθισμένες δικαιολογίες, «δεν ήξερα», «δεν μπορούσα», «τι άλλο να κάνει κανείς κάτω από τέτοιες συνθήκες». Να καταπολεμήσουμε, δε, την τρομοκρατία των σκέψεων πάνω στην καρδιά, γιατί από αυτήν πηγάζουν οι περισσότερες ωθήσεις, που κάποια στιγμή καταλήγουν σε τρομοκρατικά βλήματα κάθε είδους.

Κανένα τρομοκρατικό βλήμα δεν έχει θέση στη ζωή μας, είτε αποφασίσουμε να το εκτοξεύσουμε, είτε τελικά αλλάξουμε γνώμη. Γιατί και στη δεύτερη αυτή περίπτωση, η αρχική ώθηση, όσο μικρή κι αν ήταν, ποτέ δεν χάνεται, αλλά «αποθηκεύεται» στο συλλογικό ασυνείδητο. Και από εκεί, όταν ενδυναμωθεί αρκετά με άλλες παρόμοιες ωθήσεις, θα ξεσπάσει στο πεδίο της πραγματικότητας, προκαλώντας πόνο, αφανισμό, δυστυχία. Και εμείς, έκπληκτοι τότε θα αναρωτιόμαστε τι έγινε και γιατί!

Δεν πρέπει, όμως, να γινόμαστε και στόχοι για τέτοια βλήματα. Στόχος γίνεται κανείς όταν με το δημιουργικό ή καταστρεπτικό του έργο και συμπεριφορά προκαλεί τους άλλους. Οι χλιαροί σίγουρα δεν προκαλούν κανέναν, αλλά η χλιαρότητα είναι από μόνη της ένα μεγάλο και διαρκές βλήμα στην εξελικτική ατραπό. Ο λόγος για τον οποίο εκτοξεύονται τα τρομοκρατικά βλήματα δεν υπακούει σε κανόνες ηθικής. Τουλάχιστον, όμως, ας μην τα προκαλούμε εμείς με την αρνητική και ασυνείδητη συμπεριφορά μας. Ας μη συρόμαστε πίσω από πρόσωπα και καταστάσεις, έρμαια των συνθηκών της ζωής μας και των δυνάμεων που κυριαρχούν σ’ αυτήν. Ας καταστήσουμε την προσωπικότητά μας ελεύθερη και ισχυρή, για να μπορεί να επιβάλλεται και να αποτρέπει τέτοιου είδους ενέργειες.

Μπορούμε, όμως, και οφείλουμε να κάνουμε κι άλλα βήματα στην οδό της απάλειψης της τρομοκρατίας. Να μάθουμε να συγχωρούμε τους κάθε είδους τρομοκράτες, εργαζόμενοι ταυτόχρονα για να εντοπίσουμε τα αίτια που τους οδήγησαν σε τέτοιες ενέργειες, και να τα ακυρώσουμε. Να μάθουμε ακόμα πώς να εξαφανίζουμε αυτά τα τρομοκρατικά βλήματα, ώστε να μην φτάνουν ποτέ στον στόχο τους. Να μάθουμε να ρίχνουμε ποσότητες φωτός, αλήθειας και καλού, που θα διώχνουν ό,τι το αρνητικό, και θα εγκαθιστούν συνθήκες πνευματικής ελευθερίας και ανύψωσης.

...

Ένα ακόμα τρομοκρατικό χτύπημα. Οι πολιτικές των «μεγάλων», αλλά και των «μικρών», και γενικά όλων όσων χρησιμοποιούν τη βία για να επιβάλουν τις απόψεις και τα συμφέροντά τους, δεν μας αφήνουν πολλά περιθώρια να πιστεύουμε ότι αυτό θα είναι και το τελευταίο. Τουλάχιστον, ας μην γινόμαστε εμείς τρομοκράτες στην καθημερινή μας ζωή, και ας μην επιτρέπουμε σε άλλους ανθρώπους, καταστάσεις ή συνθήκες, να τρομοκρατούν εμάς και τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Aς αξιοποιήσουμε τα όπλα της έλλογης αγάπης, για να φέρουμε τις αλλαγές που επιθυμούμε και είναι αναγκαίες. Ας δρούμε πάντα μέσα στο Φως, για το Καλό και την Αλήθεια, για να φύγει το Σκοτάδι, ο Τρόμος και ο Πανικός, και να εγκατασταθούν μόνιμα μέσα στην κοινωνία και τις καρδιές των ανθρώπων, η Αγάπη, η Ελευθερία και η Αμοιβαιότητα.

Κίμων Θεοδωρόπουλος

Ημερομηνία καταχώρησης: 18.1.2007