Ο άνθρωπος της εποχής μας PDF Εκτύπωση E-mail
Πνευματικότητα - Πνευματικότητα
Δευτέρα, 07 Απρίλιος 2008 17:50
του Τριαντάφυλλου Κοτζαμάνη

Ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας σταδιακά απομακρυνθεί από την πηγή της ζωής του, αδυνατεί πλέον να αντιληφθεί τι είναι η ζωή του και τι νόημα έχει γι' αυτόν η ποιότητά της. Η θρησκευ­τική του παιδεία τον έκανε να πιστεύει ότι η ζωή πάνω στην γη είναι είδος αιώνιας τιμωρίας του, που οφείλει να υποφέρει σ' αυτή την ζωή για να απο­λαύσει μια καλύτερη κάπου αλλού μετά τον θάνατό του. Κι αυτή η εσφαλ­μένη αντίληψη τον οδήγησε στην αδιαφορία προς την ζωή εδώ κάτω και σε μια συνεχή αναζήτηση μιας άλλης ζωής κάπου αλλού. Μια τέτοια ζωή υπάρχει, αλλά υπάρχει κι η καθημερινή ζωή, που γι' αυτόν έχει μεγαλύτε­ρη αξία από την άλλη -την αφηρημένη και "πνευματική", που είναι μια ου­τοπία, μιας και αδυνατεί να την αντιληφθεί και να την κατανοήσει- διότι σ' αυτή την ζωή έχει έλθει για να εργαστεί και μόνον μέσα στα πλαίσια αυτής της ζωής μπορεί να δει και να αξιολογήσει τους καρπούς της ζωής του. 'Οταν ο Θεός συνέλαβε την δημιουργία, πρώτα δημιούργησε και μετά, αφού είδε την υλοποίηση της δημιουργικής του προσπάθειας στην γη -και όχι αλλού- τότε έκρινε τον ίδιο του τον εαυτό και τον τρόπο με τον οποίο έδρασε, και επέφερε κρίση για τον εαυτό του και την εργασία του. Και είδεν ότι ήτο καλόν... 'Ετσι θα έπρεπε να κάνει κι ο άνθρωπος. Για να κρίνει την πνευματική του εξέλιξη, θα έπρεπε να στρέφεται εκεί όπου εκδηλώνεται η υλοποίηση των έργων του -που αντανακλούν ό,τι διαθέτει εντός του- και να βλέπει το δημιούργημά του και να επιφέρει κρίση: το έργο τούτο είναι καλό -διότι εκφράζει το πνευματικό στοιχείο μέσα μου- ή το έργο αυτό είναι κακό -διότι τα φίλτρα μου δεν επιτρέπουν στο εσωτερικό φως μου να φανεί στον κόσμο όπου ζω και να υλοποιηθεί.
Βλέποντας την ζωή του όχι θεωρητικά και αφηρημένα, αλλά πρακτικά και συγκεκριμένα, ο άνθρωπος έχει συνεχώς μπροστά του την αξιολόγηση της ατομικής και συλλογικής εργασίας του. Η ποιότητα της καθημερινής ζωής του θα έπρεπε να του δείχνει την εσωτερική του ποιότητα και την σχέση του με το πνεύμα του. 'Οταν ο άνθρωπος μπει στον κόπο να ατενίσει την καθημερινή του πραγματικότητα, τότε αυτό που η όρασή του τού επιτρέ­πει να δει κι η αντίληψη της στιγμής να κατανοήσει, αυτό και αφυπνίζει μέσα του μνήμες, θυμάται την άνω πραγματικότητα και μπορεί να δει την εικόνα της εδώ στην γη. Οι καλές εικόνες θα κρατηθούν, οι ελαττωματι­κές θα διορθωθούν κι η ύπαρξή του θα μεταμορφωθεί σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί. Η διαδικασία αυτή της αξιολόγησης είναι άκρως σημαντική, γιατί θα προκαλέσει μια συναίσθηση των πραγμάτων, η οποία σταδια­κά τον απομακρύνει από όλα αυτά που τον καταστρέφουν. Η παρατήρη­ση, η μνήμη, η αξιολόγηση και η συναίσθηση διαμορφώνουν ένα περιβάλ­λον μέσα στο οποίο ο άνθρωπος πρέπει να ζήσει. 'Οσο ο άνθρωπος περι­φέρεται στην ζωή χωρίς να αντιλαμβάνεται τι γύρω του συμβαίνει, παρα­μένει ένα κύκλωμα κλειστό που ανατροφοδοτείται από τον κυκεώνα των προσωπικών του μνημών και των θολών συναισθημάτων του. Μόνον όταν ενεργοποιηθεί η αντιληπτική του ικανότητα μπορεί να συνδεθεί με την Πηγή του, να τροφοδοτείται συνεχώς απ’ αυτήν, να καταστεί δημιουργός της πραγματικότητας μέσα στην οποία επιλέγει να ζήσει και να εργαστεί. Ο άνθρωπος πρέπει να καταλάβει: Δεν μπορεί να ασχολείται με την πνευ­ματική του τελειοποίηση αδιαφορώντας για την κοινωνική. Δεν μπορεί να ασχολείται με τον εξαγνισμό της ψυχής του αδιαφορώντας για τα σκουπί­δια που κατακλύζουν τις πόλεις, γιατί αυτά είναι οι εικόνες των εσωτερι­κών του ακάθαρτων στοιχείων. Δεν μπορεί να θέλει να έχει ένα μυαλό καθαρό και λειτουργικό αδιαφορώντας για το κοινωνικό και νομοθετικό χάος, γιατί αυτό είναι απλά η εικόνα του χάους του μυαλού του. Δεν μπο­ρεί να ασχολείται με τα συναισθήματά του και να αδιαφορεί για το κυκλο­φοριακό χάος, γιατί αυτό αποτελεί μαρτυρία των εσωτερικών κόμπων του. Δεν μπορεί να αδιαφορεί για την πείνα και την πενία που υπάρχει στον κόσμο, γιατί αυτές είναι οι εικόνες της πνευματικής πείνας και πενίας που τον βασανίζουν.

Ο άνθρωπος πρέπει να κοιτάξει προσεκτικά την ποιότητα της ζωής του για να ανακαλύψει τις αιμορραγούσες πληγές του, που ανοίχθηκαν από τα τραύματα που προκάλεσε η αδιαφορία του. Αυτές οι πληγές είναι ο ίδιος ο άνθρωπος που, αντί να δρα διορθωτικά στον κόσμο, απλά ζει παθητικά κι αρκείται στο να κρίνει τους άλλους που πάντα φταίνε για το ό,τι ο ίδιος υποφέρει. Ο άνθρωπος που πάντα ξερνά τον εμετό του, τις βρωμιές του, τα σάπια λόγια του, τις σάπιες σκέψεις του. Ο άνθρωπος έχει κολλήσει έναν σοβαρό ιό και σπεύδει να τον μεταδώσει ακόμα πιο πέρα. Τον πυρετό της χυδαιότητας, το οίδημα της προστυχιάς, την δυσφορία της γελοιότητας, την παραλυσία της συκοφαντίας και του ψεύδους, την άνοια του μίσους και του φθόνου, όλα αυτά έρχεται και τα μπολιάζει μέσα στον κόσμο όπου ζει. Και νά 'σου οι πληγές!

Δεν πρέπει να βοηθήσουμε να κλείσουν οι πληγές; Δεν πρέπει να φροντίσουμε να παύσει το δηλητήριο και να αναρρώσουμε; Πώς θα συνεχίσουμε να ζού­με; Πώς θα φθάσουμε τον Ουρανό, που ισχυριζόμαστε πως ποθούμε; Μήπως έφθασε ο καιρός της δράσης; Μήπως ήρθε η ώρα μιας ριζικής κοινωνικής αναμόρφωσης; Πιστεύουμε πως ναι. Σήμερα, ξεκινάμε με την αφύπνιση. Αύριο, θα αναζητήσουμε την μέθοδο και το όραμα. Καλή αρχή!

Ημερομηνία καταχώρησης: 7.4.2008