Το συναίσθημα των μακρινών οριζόντων

Σάββατο, 09 Φεβρουάριος 2008 17:49

Από τα αρχεία του Μαρτινιστικού Τάγματος

Θα ήθελα να ασχοληθώ σήμερα με μία πολύ εκπληκτική ιστορία της Βίβλου, που έχει τρομακτική σημασία για όλους μας. Ξεκινάει στο δωδέκατο κεφάλαιο της Γενέσεως. Ο 'Αβραμ, που αργότερα έγινε γνωστός ως Αβραάμ, ήταν 75 ετών και ο Κύριος του μίλησε και είπε: "Φύγε από την χώρα σου, και από τους συγγενείς σου και από τον οίκο του πατέρα σου, και πήγαινε στην γη που θα σου δείξω, και θα σε καταστήσω μέγα έθνος". Τώρα, όταν κάποιος είναι 75 χρονών, τον θεωρούμε αρκετά ηλικιωμένο, κι όμως τότε ο 'Αβραμ άρχιζε μόλις το έργο του.

Η φράση-κλειδί εδώ είναι: "Φύγε από την χώρα σου". Αν ποθούμε να πάμε σε "μία νέα γη", πράγμα που σημαίνει να πετύχουμε μία ανώτερη εμπειρία ζωής, ένα ανώτερο πεδίο κατανοήσεως, πρέπει να έχουμε την βούληση να αφήσουμε το παλαιό, να γκρεμίσουμε κάθε τι το παρελθόν. Και η ιστορία συνεχίζει: Ο 'Αβραμ και η γυναίκα του και ο Λωτ, ο γαμπρός του, πήραν όλα τους τα υπάρχοντα και ταξίδευσαν στην γη της Χαναάν, κι εκεί πλούτισαν. 'Ομως οι βοσκοί του Λωτ και του 'Αβραμ, τσακώθηκαν μεταξύ τους και υπήρχαν τόσοι πολλοί βοσκοί, ώστε η γη δεν μπορούσε να τους θρέψει. Ο 'Αβραμ ήταν πολύ γενναιόδωρος, κι έτσι έδωσε στον Λωτ το δικαίωμα να επιλέξει την γη του. Βεβαίως, ο Λωτ επέλεξε το γόνιμο τμήμα, τις πεδιάδες γύρω από τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Στον 'Αβραμ απόμεινε η ορεινή περιοχή κοντά στην Χεβρώνα.

Κάποια μέρα, ο 'Αβραμ ένιωσε να καταβάλλεται. Καθώς καθόταν στην σκηνή του με το θυρόφυλλο κατεβασμένο, τον περιέβαλε το σκιόφως ενώ έλεγε προς τον εαυτό του: "Αλίμονο, η ζωή μου υπήρξε μία μεγάλη αποτυχία. Θέλησα να ιδρύσω ένα νέο έθνος και ιδού βρίσκομαι σ' έναν βραχόλοφο και η ηλικία βαραίνει στους ώμους μου. Το όνειρό μου ξέφτισε και αλίμονό μου".

Τότε, η φωνή του Θεού πλημμύρισε το σκοτάδι και παρότρυνε τον ηλικιωμένο 'Αβραμ να βγει έξω από την σκηνή. Και ο Θεός είπε: "Σήκωσε τώρα τα μάτια σου και κοίταξε πέρα από τον τόπο όπου βρίσκεσαι τώρα, προς τον Βορρά και προς τον Νότο, προς την Ανατολή και προς την Δύση -όλη αυτή την γη που βλέπεις θα την δώσω σε σένα και στον σπόρο σου για πάντα". Και ξαφνικά, το σφρίγος του 'Αβραμ επανήλθε. Είδε τους αστέρες -είδε ότι ο κόσμος ήταν μεγαλύτερος από το μικρό τμήμα της γης όπου είχε στημένη την σκηνή του. 'Ενιωσε τους μακρινούς ορίζοντες. Η ψυχή του αναζωογονήθηκε. Αδιαφορώντας για τα γηρατειά του, δίχως πια να διακατέχεται από την ιδέα του θανάτου, ο γέρος απομακρύνθηκε και όντως ίδρυσε ένα νέο έθνος. Κι αυτό είναι ένα ζωτικό μήνυμα για όλους μας σήμερα: "Σήκωσε τα μάτια σου και κοίταξε πέρα από τον τόπο που βρίσκεσαι τώρα".

Μερικές φορές, μιλάμε για τον κόσμο που μας πνίγει. Αυτό συμβαίνει όταν μας καταλαμβάνουν τόσο πολύ τα προβλήματα της ζωής, ώστε χάνουμε την προοπτική μας -κλείνουμε τον κόσμο- απλώς, παύουμε να βλέπουμε ορθώς. Ο H. C. Phillips μας λέει ότι επισκέφθηκε το μαγαζί ενός ιθαγενή τσαγκάρη των Δυτικών Ινδιών. 'Ηταν ένα πολύ μικρό δωμάτιο, ακατάστατο και βρώμικο. Ρώτησε τον παπουτσή: "Πώς το αντέχεις αυτό;". Σε απάντηση, ο άνθρωπος του έδειξε ένα ανοικτό παράθυρο που έβλεπε προς την ομορφιά και το μεγαλείο της Καραϊβικής, και του είπε: "Γι' αυτόν τον λόγο το αντέχω". Τι εννοούσε; Εννοούσε ότι μέσα σ' αυτή την άμεση κατάσταση στην οποία βρισκόταν, υπήρχε ένα άνοιγμα, ένα παράθυρο που επέτρεπε στο πνεύμα του να αποδεσμεύεται. Εδώ ήταν το μικρό δωμάτιο, πέρα ο ευρύς ωκεανός -εδώ ήταν οι πνιγηροί τοίχοι που περιόριζαν, εκεί ήταν οι εκτεταμένοι ορίζοντες που απελευθερώνουν -εδώ ήταν οι άμεσες προσπάθειες, πέρα ήταν ένα αίσθημα των έσχατων μακρινών οριζόντων.

Η λέξη "ορίζοντας" σημαίνει το φράγμα ή το όριο της θεάσεως, που περιλαμβάνει το όριο της διανοητικής προσλήψεως. 'Ετσι, ο ορίζοντάς μας είναι το όριο του κόσμου μας. 'Οταν ζούμε, ασχολούμενοι πάρα πολύ με τα μικρά πράγματα, αποτυγχάνουμε να δούμε την ζωή στην πραγματική προοπτική της. Ο κόσμος μας είναι περιορισμένος και περιγεγραμμένος. 'Οπως είπε κάποτε η Margaret B. Runbeck: "'Ισως δεν κοιτάμε αρκετά προς τα έξω από ψηλό σημείο". Χρειαζόμαστε μία προοπτική, χρειαζόμαστε να φέρουμε τον εαυτό μας και τον κόσμο μας και την εργασία μας σε ορθή σχέση με την ζωή και τον Θεό. Αυτό είναι που κάνουμε όντως κατά την εσώτερη προσευχή ή κατά τον διαλογισμό. Ανερχόμαστε στα ύψη της πνευματικής συνειδητότητας. Απαιτούμε μία ευρύτερη προοπτική, μία Κοσμική θέαση.

Ο Charles Fillmore είπε κάποτε: "Ο άνθρωπος δεν μπορεί ποτέ να διακρίνει περισσότερο από ένα τμήμα του κύκλου μέσα στον οποίο κινείται. Παρ' όλο που οι ισχείς και οι ικανότητές του επιδέχονται άπειρη επέκταση, ανακαλύπτει μία ιδιότητα μέσα του και την καλλιεργεί μέχρι που ανοίγεται μέσα σε ένα σύμπαν ιδιοτήτων που συνδέονται με τον Θεό. 'Οσο περισσότερο εισέρχεται μέσα στην Διάνοια, τόσο περισσότερο πλαταίνουν οι ορίζοντές του, μέχρι που αναγκάζεται να παραδεχθεί ότι δεν είναι το προσωπικό περιορισμένο πράγμα που φαίνεται, αλλά η εστίαση μιας άπειρης ιδέας". Με άλλα λόγια, δεν είναι οι γεωγραφικοί ή οι υλικοί ορίζοντες του ανθρώπου αυτοί που τον κράτησαν δέσμιο επί εκατονταετίες, αλλά οι περιορισμένοι ορίζοντες της διάνοιάς του. Ο άνθρωπος είδε τον εαυτό του ως ον γεννημένο μέσα στην αμαρτία, πλασμένο με την ανομία, θεώρησε τα βάσανα και τους πόνους ως αναπόφευκτα. Κοίταξε έξω, προς τον περιορισμένο ορίζοντά του, και σχημάτισε μία εικόνα περί του κακού και του περιορισμού και της απογοητεύσεως, των γηρατειών και, σίγουρα, του θανάτου.

'Ετσι, το μεγάλο μήνυμα της Αλήθειας που έφερε ο Ιησούς, τα άλλαξε όλα αυτά. Είπε: "Θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας απελευθερώσει". Θα δείτε από μία ευρύτερη άποψη, θα δείτε πλατύτερα. Θα δείτε με μία υψηλότερη ενόραση. Θα δείτε από την Κοσμική προοπτική της Αλήθειας.

Ο ορίζοντας δεν έχει σταθερά όρια. Τούτο είναι σαφές για τον ταξιδιώτη που αφήνει πίσω του τον μακρινό ορίζοντα του ταξιδιού του. Στην πρακτική εμπειρία, όμως, στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της ζωής, η μεγαλύτερη προτίμησή μας είναι πως τείνουμε να πιστεύουμε ότι οι ορίζοντες είναι τοίχοι, ότι είναι σταθεροί. Για παράδειγμα, να μερικά από τα τυπικά προβλήματα που μπορεί να απασχολήσουν την προσοχή μας καθημερινά. Λέει μία γυναίκα: "Τα έξοδά μου ξεπερνούν κατά πολύ τα έσοδά μου. Τον επόμενο μήνα, έχω να πληρώσω πολύ μεγάλους λογαριασμούς και δεν υπάρχει κανένας τρόπος για να τους αντιμετωπίσω". Κι ένας άντρας λέει: "Μόλις απολύθηκα από την δουλειά μου και δεν μπορώ να βρω μιαν άλλη. Φαίνεται πως τίποτα δεν πάει καλά για μένα".

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, ο ενδιαφερόμενος μιλά σαν να πιστεύει ότι η τωρινή κατάσταση είναι στατική, στερεή, αμετάβλητη -σαν να αντιπροσωπεύει όλη την ουσία που έχει σχηματιστεί- λες και η γη που μπορεί να δει ανάμεσα σ' αυτόν και στον ορίζοντα είναι όλη η γη που υπάρχει. Πιστεύει αυτός ο άνθρωπος ότι σε κάποια στιγμή κατά το κοντινό μέλλον θα ξεμείνει από εφόδια, θα χάσει την κοινωνική του θέση όσο αφορά στην εργασία του, θα ξεμείνει από αγάπη, θα ξεμείνει από αρμονία; Ας ξανακοιτάξουμε τα προβλήματα που αναφέραμε πιο πάνω. Η γυναίκα δεν πιστεύει πράγματι ότι θα ξεμείνει, έτσι δεν είναι; Ξέρει ότι θα έχει κάτι να φάει, κάποια ρούχα να φορέσει, κάποιου είδους καταφύγιο. Δεν έχει τώρα τα εφόδια της επόμενης εβδομάδας, δεν μπορεί να τα δει και να τα νιώσει υλικά. Μέσα της όμως ξέρει ότι θα τα έχει, και συνεπώς θα τα αποκτήσει ακριβώς στον βαθμό που το πιστεύει. Και ο άνδρας γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να παραμείνει αδρανής. Ξέρει ότι θα κάνει κάτι, οποιαδήποτε άλλη εργασία που θα του δώσει έστω και λίγα χρήματα, ή που θα τον κάνει να ασχοληθεί έστω και με κάτι στο σπίτι του. Αλλά γνωρίζει ότι κάτι θα κάνει.

Το θέμα είναι, πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να πιστέψουν στα λίγα όταν κανένα από αυτά τα λίγα δεν είναι ακόμα ορατό; Και, αν πιστέψουν σε αυτό που δεν είναι ακόμα ορατό, τότε γιατί δεν μπορούν να πιστέψουν στο περισσότερο; Το περισσότερο δεν είναι λιγότερο ορατό από το μικρό. 'Οντως αποκτούμε αυτό το οποίο πιστεύουμε, είτε είναι αφθονία είτε είναι έλλειψη, είτε είναι αγάπη είτε δυσαρμονία, είτε είναι επιτυχία είτε αποτυχία. Σε αυτό δεν υπεισέρχεται τίποτε άλλο εκτός από αυτό το οποίο πιστεύουμε.

'Εχουμε ανάγκη να επεκτείνουμε τους ορίζοντές μας, να προσθέσουμε στην πίστη μας την θετική γνώση ότι υπάρχει περισσότερο καλό για μας, ότι υπάρχει περισσότερο καλό μέσα μας. Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Οι σχετικές οδηγίες μας δόθηκαν εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ο Ησαΐας το θέτει ως εξής: "Θα υπάρξει ο δρόμος και η ατραπός, και θα ονομασθεί ατραπός της αγιότητας". Ο Ιησούς ήταν ένας πρωτοπόρος στην ατραπό της αγιότητας. 'Ηταν η ατραπός της πληρότητας, η ατραπός της Ευημερούσας διαβιώσεως. Ο Ιησούς προπορεύτηκε ώστε να μπορέσουμε κι εμείς να ακολουθήσουμε το μονοπάτι, μας έδειξε πως κι εμείς, επίσης, μπορούμε να ασχοληθούμε με ορισμένους θεμελιώδεις πνευματικούς νόμους. Είπε: "Θα γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας απελευθερώσει".

Γνωρίστε την αλήθεια σχετικά με τον εαυτό σας. Γνωρίστε ότι είστε πράγματι ένα πνευματικό ον, ότι υπάρχει μία Άπειρη διεργασία, ένα 'Απειρο δυναμικό ή τελειότητα μέσα σας. Γνωρίστε ότι μπορείτε να κάνετε περισσότερα, ότι μπορείτε να προχωρήσετε μακρύτερα από αυτά που γνωρίζετε. Η γνώση αυτού του γεγονότος σας θέτει αμέσως πέρα από τον προσωπικό ορίζοντα του εαυτού. Γνωρίζετε ότι κανένας ορίζοντας δεν μπορεί να σας περιορίσει. Γνωρίζετε ότι τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την άνθιση του αγαθού σας, εκτός από την δική σας έλλειψη πίστεως, την δική σας έλλειψη οράσεως, την δική σας έλλειψη προοπτικής.

'Ετσι, αποφασίστε να σηκώνετε συνεχώς τα μάτια σας και να κοιτάτε πέρα από τον τόπο όπου βρίσκεστε τώρα, να επεκτείνετε την όρασή σας και να βλέπετε την πραγματικότητα πίσω από τα φαινόμενα. 'Οσο μπορείτε να οραματίζεστε, όσο μπορείτε να νιώθετε και να φαντάζεσθε για τον εαυτό σας, αν μπορείτε να πιστέψετε σε αυτό σαν να ήταν αληθινό, αυτό είναι που σας έδωσε ο Θεός. Αυτό είναι που σας δίνει η ζωή. 'Ετσι, κοιτάξτε πέρα από εκεί που βρίσκεστε, και καλλιεργείστε μία αίσθηση μακρινών οριζόντων.

Ημερομηνία καταχώρησης: 9.2.2008