'Ο,τι μας περισσεύει λείπει από κάπου αλλού

Σάββατο, 16 Φεβρουάριος 2008 19:13

"Δεν μου αρέσει αυτό το φαγητό! Να φτιάξεις άλλο...".

"Χόρτασα, δεν αντέχω άλλο...", και ο... σκουπιδοτενεκές ανοίγει για να "απολαύσει" το υπόλοιπο του γεύματος.

Κι όμως, εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο "υποδύονται" αναγκαστικά τον ρόλο... του "σκουπιδοτενεκέ", χωρίς να χορταίνουν την πείνα τους, χωρίς να συμπληρώνουν τις ανάγκες τους με τα απαραίτητα για τον οργανισμό τους διατροφικά στοιχεία. Ο σκουπιδοτενεκές του σπιτιού μας είναι πλούσιος σε ποσότητα και ποικιλία τροφών, σε αντίθεση με εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη μας που γίνονται οι αποδέκτες της αδιαφορίας μας και των ποικίλων "σκουπιδιών" της συνείδησής μας.

'Ισως να χρειάζεται λίγος ακόμα χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως στον καθένα μας θα μπορούσε να έχει συμβεί κάτι τέτοιο. Πώς θα αισθανόμασταν και τί θα κάναμε, μπροστά στην αδιαφορία ή το στρεβλό ενδιαφέρον των συνανθρώπων μας για το πρόβλημά μας; 'Ηρθε ο καιρός που θα πρέπει ν' αρχίσουμε να μπαίνουμε και λίγο στην θέση του άλλου, όχι για να θεωρητικολογήσουμε περί της ζωής μας, αλλά προκειμένου να δούμε, απλά και πρακτικά, τι είναι αυτό που πρέπει ν' αλλάξει στην δική μας ζωή, στην δική μας καθημερινότητα, ώστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της πείνας έντιμα, με αξιοπρέπεια και με διαύγεια, είτε συγκαταλεγόμαστε σε εκείνους που βοηθούν ήδη πρακτικά αυτούς που δυστυχούν, είτε όχι.

Η βοήθεια προς τους άλλους πρέπει να συμπορεύεται με την βοήθεια προς τον εαυτό, μιας και δεν είναι δυνατό οι αξίες και οι αρχές μας στην ζωή να διαφοροποιούνται ανάλογα με την κάθε περίσταση. Πρόκειται για σημαντική εσωτερική μας αντίφαση, αν από την μία ισχυριζόμαστε πως βοηθούμε εκείνους που κινδυνεύουν να πεθάνουν λόγω πείνας, κι απ’ την άλλη πετούμε καθημερινά στα σκουπίδια ποσότητες φαγητών που, απλά, δεν μας άρεσαν ή δεν "καταφέραμε" να καταναλώσουμε στην διάρκεια ενός γεύματος.

Ό,τι μας... περισσεύει, λείπει από κάπου αλλού! Πρόκειται για μια σχέση που λίγο-πολύ την έχουμε ξεχάσει. Μπορεί όντως να μη μπορούμε να ταξιδεύουμε σε τόπους όπου οι άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο -ίσως- από εμάς, προσπαθώντας να τους βοηθήσουμε και να τους συμπαρασταθούμε. Μπορεί πράγματι να μη μπορούμε να ενισχύουμε οικονομικά φιλανθρωπικές κινήσεις για την βοήθεια των πασχόντων αυτού του κόσμου. 'Ομως, είναι βέβαιο πως μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε αληθινά, να σταθούμε στο πλάι κάθε ανθρώπου αυτού του κόσμου που πάσχει, ζώντας την καθημερινότητά μας με μέτρο και σύνεση, μη ξεχνώντας ποτέ πως ό,τι μπορεί να συμβεί σ' έναν, μπορεί να συμβεί σε όλους.

Ακόμα κι αν ανακαλύψουμε πως έχουμε "ξεφύγει" από κάποιες αρχές και αξίες που έχουμε για την ζωή, ας προσπαθήσουμε να ξαναμπούμε στο μονοπάτι αυτό. Ας περάσουμε και στα παιδιά μας το μήνυμα αυτής της "επανατοποθέτησης", δείχνοντάς τους με τις πράξεις μας, με την συμπεριφορά μας, και όχι με λόγια και θεωρίες, τον "νέο"(;) δρόμο. Ας γεμίζουν με μέτρο και όχι με βουλιμική ταραχή τα ψυγεία μας.

Ας αδειάζουνε με σύνεση και όχι με λαχτάρα σπατάλης τα ντουλάπια μας.

Ας φυλάσσονται και για την άλλη μέρα τα πλεονάσματα των γευμάτων μας.

Ας μοιράζονται σ' αυτούς που έχουν περισσότερη ανάγκη απ’ ό,τι ο σκουπιδοτενεκές μας τα εδέσματα που μας προκαλούν... ανία και δεν διεγείρουν την πολυτάραχη όρεξή μας.

'Ολα αυτά τα... μικροπράγματα δεν παύουν να είναι σημάδια αδιάψευστα της συμπεριφοράς μας και της στάσης μας απέναντι στην ζωή και τους άλλους.

Ημερομηνία καταχώρησης: 16.2.2008