του Γιώργου Τσαντάκη

Ένα ζήτημα, τόσο σοβαρό όσο αυτό, μπορεί να μελετηθεί από πολλές θέσεις τις οποίες μπορεί κάποιος να υιοθετήσει. Δεν είναι ένα ζήτημα καινούριο αλλά έχει αναδυθεί πολλές φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν παύει ποτέ, εν τω μεταξύ, να είναι επίκαιρο.

Μεταξύ των θεών που λατρεύονταν στην αρχαία Ρώμη υπήρχε ένας θεός, ο Ιανός, που συνήθως απεικονιζόταν με δύο πρόσωπα, στραμμένα σε δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Τοποθετημένος στον χρόνο, το ένα πρόσωπό του έβλεπε το παρελθόν και το άλλο πρόσωπο έβλεπε το μέλλον. Τοποθετημένος στον χώρο λάμβανε τον ρόλο της πύλης, η οποία επέτρεπε ή έλεγχε την επικοινωνία ανάμεσα σε δύο καταστάσεις. Τοποθετημένος σε ένα χωροχρονικό πεδίο επιβλέπει, από μια άποψη, αυτό που θα αποκαλούσαμε, με σύγχρονη ορολογία, εξέλιξη.

Έτσι όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει, δημιουργώντας ένα παρελθόν, ο θεός με το άλλο του πρόσωπο ατενίζει την εμφάνιση κάποιου άλλου, που δεν είναι αναγκαίο να αντικαταστήσει τον παλιό, αλλά που συχνά ενσωματώνει όλα τα στοιχεία που μπόρεσαν από τον προηγούμενο να επιβιώσουν. Γιατί, όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει πάντοτε υπάρχει εντός αυτού κάτι το ζωντανό, έτοιμο να μεταφερθεί και να πολλαπλασιαστεί κάπου αλλού...

Έτσι όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει περιμένει κάποιος μια νέα γέννηση, την εμφάνιση ενός νέου.

Κάποιοι πιθανόν να θρηνήσουν την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι θα χαίρονται με την νέα γέννηση.

Η εξαφάνιση των δεινόσαυρων είναι ένα ζήτημα, παρόμοιο, που επί πολύ έχει απασχολήσει τους ιστορικούς αλλά και τους βιολόγους που προσπάθησαν να το ερμηνεύσουν δίνοντας διάφορες φυσικές ή μεταφυσικές εξηγήσεις.

Την ίδια τύχη είχε και ο άνθρωπος του Νεάντερταλ που εξαφανίστηκε, προκαλώντας το ενδιαφέρον των ανθρωπολόγων και των ιστορικών, την ίδια στιγμή που ο Κρο Μανιόν φαίνεται να παίρνει τα σκήπτρα στην επικυριαρχία του μέρους αυτού του πλανήτη όπου πριν κυριαρχούσε ο Νεάντερταλ.

Η εξαφάνιση ή ο θάνατος ενός πολιτισμού ή ενός είδους αντιστοιχεί με μια καταστροφή για εκείνους που είναι τα άτομα αυτού του πολιτισμού ή είδους. Στις μέρες μας θα μπορούσαμε να είχαμε δει πολλές καταστροφές της ανθρωπότητας, όπως άλλωστε είχαν επανειλημμένα προαναγγελθεί, που τελικά όμως δεν συνέβησαν. Όταν κάτι πεθαίνει θα μπορούσε να είναι στα ευρύτερα πλαίσια μιας καταστροφής, ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι αυτός που πεθαίνει ποτέ δεν θα μάθει αν καταστράφηκε η ανθρωπότητα ή όχι, τουλάχιστον αυτό είναι αληθές εν μέρει ή από μια πλευρά μόνο.

Ωστόσο, το ότι ένας πολιτισμός πεθαίνει είναι ένα γεγονός, μία πραγματικότητα, που επαναλαμβάνεται στον πλανήτη αυτό. Όταν ένας πολιτισμός πεθαίνει βίαια τότε προκαλεί το ενδιαφέρον και τα σχόλια καθώς και τον εντυπωσιασμό όλων.

Ο αργός θάνατος ενός πολιτισμού περνάει μερικές φορές έως και απαρατήρητος. Ο θάνατος έρχεται πολλές φορές ύπουλα, αθόρυβα και εξαπλώνεται σταδιακά.

Υποθετικά και θεωρητικά, εκτός των γνωστών πιθανοτήτων που αναφέρονται περί της σύγκρουσης του πλανήτη μας με κάποιον ή κάποιους μετεωρίτες ή με κάποιο ουράνιο σώμα υπάρχουν πολλοί άλλοι κίνδυνοι που απειλούν με θάνατο τον πλανήτη και τον πολιτισμό του. Όμως, εκτός από αυτό, θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα, αν είναι δυνατόν ο παρών πολιτισμός του πλανήτη Γη να πεθάνει.

Στο ερώτημα αυτό έχουν προσπαθήσει συστηματικά ή όχι να απαντήσουν οι κοσμολόγοι και διάφορες άλλες φυσικές ή μεταφυσικές ειδικότητες.

Ο φιλόσοφος Τζών Λέσλι καταμετρώντας τις απειλές για το ανθρώπινο γένος αναφέρει αρχικά σαν ήδη αναγνωρισμένους κινδύνους τα εξής: Πυρηνικό πόλεμο, βιολογικό πόλεμο, τρομοκρατία ή εγκληματικότητα, χημικό πόλεμο, καταστροφή του στρώματος του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, δηλητηρίαση από τη ρύπανση, αρρώστια. Στη συνέχεια αναφέρει τους συχνά μη αναγνωρισμένους κινδύνους: εκρήξεις ηφαιστείων, επιθέσεις αστεροειδών και κομητών, μια ακραία εποχή παγετώνων, ένας κοντινός υπερκαινοφανής αστέρας, άλλες μαζικές αστρονομικές εκρήξεις, μια κατά βάση απρόβλεπτη βλάβη ενός σύνθετου συστήματος, όπως διερευνήθηκε από την θεωρία του χάους και τέλος, κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι. Συμπληρώνει όμως και τις καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος όπως: απροθυμία για τεκνοποίηση, καταστροφή από τη γενετική μηχανική, καταστροφή από νανοτεχνολογία, καταστροφές που σχετίζονται με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, κάποια άλλη καταστροφή σ' έναν τεχνολογικό κλάδο, ίσως απλώς στον γεωργικό, που έχει γίνει κρίσιμος για την ανθρώπινη επιβίωση, δημιουργία νέας Μεγάλης Έκρηξης στο εργαστήριο, η πιθανότητα μιας παντελώς καταστροφικής φάσης μετάπτωσης, εφάμιλλης με την μετατροπή του νερού σε πάγο, θα μπορούσε να είναι πολύ σοβαρότερη, εξόντωση από εξωγήινους ή κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι.

Απ' ό,τι φαίνεται δεν είναι και λίγες οι καταστροφές που έμμεσα ή άμεσα μπορούν να απειλήσουν το ανθρώπινο είδος. Και βέβαια δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο να μην είναι ένα το γεγονός της καταστροφής αλλά να επισυμβούν πολλά ταυτόχρονα.

Το τέλος ενός πολιτισμού στον πλανήτη θέτει προ οφθαλμών ξανά το ζήτημα της ημέρας της κρίσεως όπως είχε, αρχικά τεθεί από θρησκευτικούς κυρίως κύκλους, που για εμάς γίνονται πιο κατανοητοί και αποδεκτοί όταν στηρίζονται στις σχετικές αναφορές του Ιησού.

Τις τελευταίες δεκαετίες επανέφερε στην επικαιρότητα το ίδιο θέμα ο κοσμολόγος Μπράντον Κάρτερ, του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. Σύμφωνα με αυτόν δεν πρέπει τόσο πρόθυμα να τοποθετούμαστε σε ασυνήθιστα πρώιμο στάδιο (της ανθρωπότητας), για παράδειγμα στο 0.001 τοις εκατό, μεταξύ όλων των ανθρώπων που θα έχουν ζήσει μέχρι τέλους. Έτσι το Επιχείρημα της Ημέρας της Κρίσεως έχει σκοπό να δείξει ότι οφείλουμε να δεχόμαστε κάπως απρόθυμα οποιαδήποτε θεωρία μας εκλαμβάνει ως εξαιρετικά πρώιμους ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα που θα έχουν γεννηθεί συνολικά.

Όσο και να γίνεται εδώ η αναφορά σχετικά με το τέλος του κόσμου ή την ημέρα της κρίσεως δεν έχει σκοπό να θέσει φιλοσοφικά ή μεταφυσικά ζητήματα αλλά να δει ένα βιολογικό γεγονός στην πραγματικότητά του και τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις του στην ανθρώπινη ζωή.

Όταν λέμε πως ένας πολιτισμός πεθαίνει, αυτό θα μπορούσε να φέρει στην σκέψη μας την καταστροφή ενός τόπου και την παράλληλη μετακίνηση των κατοίκων σε έναν άλλο τόπο όπου η ζωή μπορεί κάτω από νέες συνθήκες να συνεχιστεί. Αυτή είναι η μία εκδοχή, υπάρχει ωστόσο και η άλλη κατά την οποία ένας πολιτισμός πεθαίνει όταν πια δεν μπορεί να αναπαραχθεί και εδώ είναι το ενδιαφέρον εστιασμένο περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εκδοχή.

Κεντρικό ρόλο στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους, θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι έχει η ύπαρξη των φύλων, ο άνδρας και η γυναίκα. Όμως ακόμη και αυτό φαίνεται πως δεν είναι επαρκές καθόσον δεν αρκεί ένας άνδρας και μια γυναίκα, αλλά απαιτείται η γονιμότητα δηλαδή η αναπαραγωγική ικανότητα αυτών των δύο.

Η παρουσία της θεάς της γονιμότητας είναι απαραίτητη για την οποιαδήποτε παραγωγική ή αναπαραγωγική ερωτική συνεύρεση. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, από τα γνωστά τουλάχιστον στους δυτικούς δεδομένα, όπου η αναπαραγωγική και γονιμοποιητική διαδικασία επισυμβαίνει πέρα από τις γνωστές και αναμενόμενες συνθήκες.

Η Θεογονία, ξεκινώντας από τον Ησίοδο, που περιγράφει την ανάπτυξη του κόσμου των θεών, μεταξύ των άλλων και σε μεγάλη έκταση αναφέρεται στις ερωτικές συνευρέσεις των θεών με σκοπό την αναπαραγωγή που χρειάζεται ο αντίστοιχος κόσμος αλλά και η εμφάνισή του στον κόσμο των ανθρώπων. Αλλά και η κοσμογονία σε ένα κατώτερο επίπεδο από εκείνο των θεών, που είναι απαραίτητη για την δημιουργία ενός κόσμου των συνθηκών και των νόμων που επικρατούν εντός αυτού, είναι συχνά η περιγραφή μιας ερωτικής πράξης.

Η Σάρα σύζυγος του Αβραάμ δέχθηκε την γονιμοποιό δράση σε ηλικία πέρα από εκείνη που συνήθως προβλέπεται, όπως και η Ελισάβετ, σύζυγος του Ζαχαρία, και μητέρα του Ιωάννου του Προδρόμου αλλά και η Παρθένος Μαρία δέχτηκε την γονιμοποιό δράση κατά έναν τρόπο πέρα από τα γνωστά, επιβεβαιώνοντας το γεγονός της Παρθενογένεσης. Όμως όλες αυτές είναι ιδιάζουσες περιπτώσεις, αντίθετα με τα καθημερινά συμβαίνοντα.

Η γονιμότητα συνδέεται με την δυνατότητα εκείνου που δέχεται, να κυοφορήσει και τελικά να γεννήσει τον καρπό της γονιμοποίησης. Η όλη αυτή διαδικασία είναι συνδεδεμένη με την θηλυκή φύση και έτσι η γονιμότητα συνήθως συμβαδίζει με την μητρότητα ενώ μερικές φορές την συνδέουμε και με την πατρότητα.

Τα πράγματα όμως δεν μπορεί να είναι πάντα έτσι. Και ενώ ακόμη δεν έχει ανατραπεί η σχέση της μητρότητας με την θηλυκή φύση, η στειρότητα τείνει να γίνει προνόμιο της αντρικής.

Ακόμα και η πιο πρόσφατη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης που αρχικά στην διατύπωσή της απαιτεί μια έκρηξη χωρίς να προϋποθέτει κάτι άλλο, τείνει τώρα να διευρυνθεί στην θεωρία των μεμβρανών. Σύμφωνα με αυτή, το σύμπαν έχει μεμβρανική μορφή, κάποια στιγμή όταν δύο μεμβράνες έρθουν σε επαφή προκαλείται η μεγάλη έκρηξη που καταλήγει στην δημιουργία ενός ακόμα σύμπαντος. Τείνει έτσι να γίνει βέβαιο, πως ακόμη και για την δημιουργία των κόσμων χρειάζονται δύο αντί του ενός που μέχρι τώρα υποστηριζόταν. Αυτά τα δύο ωστόσο πρέπει να είναι ικανά να μπορούν να αναπαραχθούν. Έτσι λοιπόν, ακόμα και για τον σχηματισμό των συμπάντων απαιτείται η ύπαρξη δύο προηγούμενων γονεϊκών καταστάσεων.

Απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία θεών, κόσμων, συμπάντων, κ.λ.π. είναι η προ-ύπαρξη δύο που καθώς έρχονται σε επαφή προκαλούν την γέννηση μιας τρίτης κατάστασης. Για να ολοκληρωθεί, μέχρι του τελικού αποτελέσματος μια τέτοιου είδους πράξη, τίθεται το ζήτημα της γονιμότητας. Η επιτυχής συνεύρεση για να καταλήξει σε ένα εξ ίσου επιτυχές αποτέλεσμα αναγκαστικά απαιτεί την πλήρωση του όρου της γονιμότητας.

Η ανθρώπινη πραγματικότητα επιβάλλει την παρουσία ενός θηλυκού ωαρίου και πολλών σπερματοζωαρίων που θα προέλθουν από μια επιτυχή ερωτική συνάντηση.

Στην εποχή μας όμως, αυτή η διαδικασία τείνει να γίνει ανεπιτυχής αρκετές φορές. Οφειλόμενη άλλοτε στην αδυναμία παραγωγής ή κίνησης του ωαρίου και άλλοτε στην παραγωγή σπέρματος ή στην ασθενικότητα, τελικά δεν μπορεί να καταλήξει στην γονιμοποίηση του ωαρίου. Έτσι, εδώ και αρκετές δεκαετίες, έχει τεθεί το θέμα της μη παραγωγής ή κυρίως της παραγωγής ασθενικού σπέρματος ανίκανου να γονιμοποιήσει τελικά το ωάριο.

Τα δεδομένα από τις έρευνες και τα πειράματα δείχνουν ότι ο εκφυλισμός του ανθρώπινου ανδρικού σπέρματος ακολουθεί μια σταθερά προοδευτική πορεία και οι άμεσες επιπτώσεις γίνονται ορατές στην ανδρική στειρότητα και τα αυξανόμενα ποσοστά εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Το 1981 μια έκθεση από το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα παρουσίασε τα εξής εντυπωσιακά δεδομένα:

Το 1929 ο μέσος νέος αμερικανός άνδρας παρήγε περίπου 100 εκατομμύρια σπερματοζωάρια ανά χιλιοστόλιτρο σπέρματος. Το 1973 το αντίστοιχο ποσό έπεσε στα 60 εκατομμύρια και το 1980 ήταν 20 εκατομμύρια ανά χιλιοστόλιτρο. Τι θα μπορούσε να είχε προκαλέσει αυτή τη μείωση στο σπέρμα σε 61 χρόνια;

Πολλές απόψεις έχουν διατυπωθεί και πολλές έχουν εργαστηριακά αποδειχθεί σχετικά με την ερμηνεία αυτού του γεγονότος.

H έννοια του εκφυλισμού και των εκφυλιστικών ασθενειών τέθηκε για πρώτη φορά από τον Μορέλ στις αρχές του 20ου αιώνα. Γιατί ο εκφυλισμός είναι κάτι πέρα από μια γνωστή ασθένεια. Έκτοτε το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις ιατρικές αλλά και κοινωνικές.

Έτσι είναι προφανής ο κίνδυνος, για την συνέχιση του παρόντος πολιτισμού, που προκύπτει από τον εκφυλισμό. Σταδιακά η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού με ταυτόχρονη αύξηση εκείνων που έχουν γενετικά προβλήματα, όπως προκύπτει από ένα σπέρμα που ασθενεί.

Δεν επιθυμώ διόλου, αλλά ούτε και το επιδιώκω, να κάνω μια μελέτη της μυθολογίας ούτε και της ιστορίας, αυτό άλλωστε είναι εκτός της δικαιοδοσίας μου, αλλά χρησιμοποιώ την καταγραμμένη ή προφορική εμπειρία του ανθρώπου, μέσα από την πορεία των λαών, αναζητώντας συνταγές θεραπείας ή επιβίωσης.

Κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνταρακτική πραγματικότητα είμαστε έτοιμοι να πάρουμε τελεσίδικες, σπασμωδικές αποφάσεις και να προβούμε σε πράξεις που μόνο το στίγμα της αγωνίας και του φόβου μπορεί να φέρουν. Ωστόσο μια ματιά γύρω μας μπορεί να μας δώσει κάποιες νύξεις για τις ενδεχόμενες λύσεις.

Ένας πολιτισμός, ο οποίος έφθασε μέχρι τα όρια της καταστροφής και του οποίου συνεχιστές παραμένουν ακόμη, είναι αυτός των Ινδιάνων Ναβάχο. Οι Ινδιάνοι γενικά έχουν μια απλή και ενδιαφέρουσα κοσμογονία που έχει πάρα πολλά κοινά με πολλούς άλλους λαούς. Γι΄ αυτούς «Ο κόσμος των Ναβάχο και το τελετουργικό τους οίκημα (χόγκαν) είναι όμοια, γιατί αμφότερα οικοδομήθηκαν από τα ντιγίν ντινεέ, τα Ιερά Πρόσωπα, όταν αυτά εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην επιφάνεια της γης. Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ίδια η Γη θεωρείται ως ένα ζωντανό χόγκαν: ο χώρος του κόσμου και του πρώτου χόγκαν οργανώθηκε με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο για την τελετουργία χόσχόοτζί που τελέστηκε από τον Πρώτο Άνδρα, την Πρώτη Γυναίκα και τα Ιερά Πρόσωπα, αμέσως μετά την εμφάνισή τους στην επιφάνεια της γης».

Αλλά η αφήγηση δεν τελειώνει με την οικοδόμηση του κόσμου, περιγράφει και ευρύτερα τα πράγματα. Συνεχίζει λοιπόν: «Για τους Ναβάχο, ο χρόνος έχει μεγάλο βάθος, γιατί η ιστορία του κόσμου και των λαών του κατέρχεται στα σπλάχνα της γης για ν’ αγκαλιάσει μια σειρά υποχθόνιων κόσμων. Οι ντιγίν ντινεέ, τα Ιερά Πρόσωπα, ζούσαν σε όλους εκείνους τους κόσμους, καθένας από τους οποίους διαδεχόταν έναν άλλο». Καθιστώντας σαφές ότι οι κόσμοι δεν έχουν την αποκλειστικότητα της αφθαρσίας, αλλά καθώς καταστρέφονται δίνουν την διαδοχή σε άλλους. Εξακολουθεί η περιγραφή: «Ο κόσμος στην επιφάνεια, όπου ζουν σήμερα οι Ναβάχο, ήταν ο πέμπτος κατά σειρά. Οι τέσσερις υποχθόνιοι κόσμοι, όπου εκτυλίχθηκαν κατ’ αρχάς η ζωή και ο θάνατος, είναι τοποθετημένοι ο ένας πάνω απ’ τον άλλο και, απ' όσο μπορεί κανείς να φανταστεί, βυθίζονται στον χρόνο. Οι κόσμοι απεικονίζονται σαν κάνιστρα ή κύπελλα από χρωματιστό γυαλί. Ο κύριος άξονας του τελετουργικού συστήματος, ο χόσχόοτζί, ήτοι Δρόμος της Ευλογίας, βυθίζει τις ρίζες του στον χρόνο των προηγούμενων κόσμων, και προπαντός χάρη σ’ αυτή την θρησκευτική τελετή είναι που γνωρίζουμε την ζωή των πρώτων εκείνων κόσμων».

Θα μπορούσε κανείς να συγκρίνει την εικόνα που δίνουν για τους κόσμους με εκείνη την πιο πρόσφατη κοσμολογική περιγραφή σύμφωνα με την οποία ο κόσμος μας έχει το σχήμα λουκουμά (donut λέγεται στα Αμερικάνικα). «Κάθε υποχθόνιος κόσμος έχει το δικό του χρώμα. Στο κατώτερο άκρο υπάρχει το μαύρο, και ακολουθούν το κόκκινο, το μπλε και το κίτρινο. Ο δικός μας κόσμος είναι πολύχρωμος. Ο Νιχοντιλγκίλ, για παράδειγμα, ο πρώτος και κατώτερος, περιέχει μυστηριωδώς όλους τους άλλους. Ο Νιχοντιλγκίλ είναι ένας τόπος σκοτεινός και ακαθόριστος, γιατί ήταν ένας κόσμος μαύρος σαν την πίσσα, όπου το σκοτάδι διαδεχόταν το σκοτάδι». Υπάρχει και η συνέχεια για να καταλήξουμε στο ζητούμενο μετά από την καταστροφή ενός κόσμου. «Καθένας από εκείνους τους κόσμους καταστράφηκε από τον κατακλυσμό, από την φωτιά ή το χάος. Τα Ιερά Πρόσωπα δραπέτευαν γοργά στον επόμενο κόσμο, όπου με επαναλαμβανόμενες πράξεις ο Πρώτος Άνδρας μεταμόρφωνε τους ήχους, την γη και τα άμορφα νέφη των προηγούμενων κόσμων σε πλάσματα ολοένα και πιο συγκεκριμένα και χρωματιστά».

Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το κλειδί για την δυνατότητα επιβίωσης σε μια τέτοιου είδους μαζική καταστροφή που δίνει η Παλαιά Διαθήκη με την αναφορά περί του Νώε, ο οποίος επέλεξε ένα ζευγάρι από κάθε είδος, το διέσωσε μέσω της Κιβωτού ώστε να μπορέσει μετά την καταστροφή να αναπτύξει έναν νέο πολιτισμό.

Από τις διηγήσεις αυτές είναι βέβαιο, πως όσες φορές ένας πολιτισμός έχει αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα καταστροφής, υπάρχει πάντα μια λύση, μια οδός διαφυγής, μια συνέχεια, συνήθως κάπου αλλού.

Μια μεθοδολογία παρόμοια με εκείνη του Νώε έχει αρχίσει να εφαρμόζεται εδώ και αρκετά χρόνια στη γη. Πριν αρκετά χρόνια και κάτω από διάφορες πιεστικές ανάγκες άρχισε να εφαρμόζεται ο θεσμός της τράπεζας σπέρματος.

Η έννοια της τράπεζας, στην εποχή μας, αρχικά ήταν μία έννοια συνδεδεμένη με την ασφάλεια. Καθώς η τράπεζα όχι μόνο μας ασφαλίζει και φυλάει τα χρήματά μας, αλλά τα αυξάνει κιόλας μέσω της ύπαρξης του επιτοκίου. Και βέβαια όσο μεγαλύτερο επιτόκιο παρέχει μία τράπεζα τόσο μεγαλύτερη ασφάλεια παρέχει στον πελάτη της.

Ο θεσμός αυτός τα τελευταία χρόνια δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες εκείνων που τελικά καταθέτουν τα αποθέματα της εμπιστοσύνης τους για να εκταμιεύσουν την ασφάλεια που τους είναι απαραίτητη για την ζωή τους.

Αλλά και αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να καλύπτει συνεχώς τον υφιστάμενο εκφυλισμό του ανθρώπινου σπέρματος. Πιθανόν κάποια στιγμή οι τράπεζες σπέρματος να μην μπορούν να διαθέσουν παρά μόνο αρρωστημένο σπέρμα όπως συμβαίνει και με το χρήμα σε υπερπληθωριστικές περιόδους.

Το σπέρμα είναι μια από τις εκκρίσεις του ανθρώπινου οργανισμού που στην εποχή μας έχει χάσει την αξία του. Στις αρχαίες παραδόσεις πάντοτε αναφέρεται η λατρεία του φαλλού και των παραγώγων του διότι μέσω αυτού, και από μια πλευρά, εκφραζόταν ο σεβασμός στην συνέχιση της ζωής στον πλανήτη αυτό. Η σύγχρονη εποχή εκτός από την άσκοπη και άμετρη κατασπατάλησή του, στερείται οποιασδήποτε εκπαίδευσης, που με την ευρεία έννοια, θα στόχευε στην σωστή εκτίμηση της ερωτικής επαφής και των αποτελεσμάτων της. Ξέρουμε πώς πρέπει να φροντίζουμε πολλά από τα όργανα του σώματός μας, την διατροφή μας, κ.λ.π., αλλά η φροντίδα του σπέρματος δεν περιλαμβάνεται.

Στις περιγραφές της ανατολικής παράδοσης και ιδιαίτερα στα «Κλασικά Κείμενα του Κίτρινου Αυτοκράτορα» υπάρχει περιγραφή περί της περιόδου κατά την οποία η γυναίκα και ο άνδρας είναι ικανοί να γονιμοποιήσουν.

Έτσι σε έναν από τους διάλογους αυτού του βιβλίου γίνεται η εξής συνομιλία: «Ο Χουάνγκ Τι ερωτά: ορισμένα ηλικιωμένα άτομα μπορούν να τεκνοποιήσουν . Πώς εξηγείται αυτό; Ο Κι Φα απαντά: είναι γιατί σ’ αυτά τα άτομα, η έμφυτη προγονική ενέργεια βρίσκεται σε ακμή, η επίκτητη ενέργεια των μεσημβρινών είναι άφθονη και η ενέργεια των νεφρών είναι σε υψηλό επίπεδο. Τα ηλικιωμένα αυτά άτομα μπορούν να τεκνοποιήσουν. Γενικά η διάρκεια της προγονικής ενέργειας του ουρανού και της γης περιορίζεται σε «οκτώ επί οκτώ = 64 έτη» στον άνδρα και σε «επτά επί επτά = 49 έτη», στη γυναίκα».

Στο απόσπασμα αυτό δίνονται οδηγίες για την διατήρηση της γονιμοποιητικής ικανότητας σε ηλικίες πέρα από τις προβλεπόμενες. Προσθέτοντας άλλη μια λύση σε όλες εκείνες που προτείνουν όλοι εκείνοι που αναφέρονται στην διαφύλαξη του οικοσυστήματος μέσω της αποφυγής όλων εκείνων των παραγόντων που το καταστρέφουν.

Αλλάζει η σημασία του γεγονότος μιας καταστροφής όταν κάποιος βρίσκεται κοντά σε αυτήν, όπως επίσης όταν γνωρίζουμε πως ο πλανήτης μας είναι εξοικειωμένος με τέτοιου είδους γεγονότα και έχει φιλοξενήσει πολλούς πολιτισμούς στην θερμή του αγκάλη.

Προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε έστω και αυτή την μικρή αιτία, τον εκφυλισμό του ανθρώπινου σπέρματος ή θα αναγκαστούμε να ακολουθήσουμε τους ντιγίν ντινεέ σε μια ακόμη διαφυγή;

Ημερομηνία καταχώρησης: 22.3.2006