Αδελφότητα

Πέμπτη, 08 Μάρτιος 2007 01:52

από την διδασκαλία του Μαρτινισμού προς τους μαθητευόμενους

Υπάρχει μία λέξη που έχει εμπλουτίσει τα λεξικά εδώ και πάρα πολύ καιρό, μία λέξη που την λατρεύουν τα πολιτικά κόμματα, μία λέξη που γράφεται στους τοίχους των δημοσίων μνημείων μας, αλλά που δεν έχει γίνει, ωστόσο, καλά κατανοητή και που τίθεται σε εφαρμογή ολοένα και λιγότερο: Η λέξη αυτή είναι Αδελφότητα.

Τι είναι η Αδελφότητα; Είναι το συναίσθημα που κάθε ανυψωμένη διάνοια θα πρέπει να έχει μέσα στην καρδιά της, και που μας οδηγεί να θεωρούμε όλα τα όντα ως τα μέλη μιας, οικογένειας προς τα οποία οφείλουμε αγάπη και προστασία.

Η έλλειψη αυτού του πνεύματος αδελφότητας είναι που προκαλεί κατ' αρχήν ζήλεια, έπειτα δε φθόνο -κακεντρεχές κουτσομπολιό, μίσος- και τελικά την βία.

Μεταξύ των λαών όπου η θρησκεία τους διδάσκει τις διαφορετικές ενσαρκώσεις σε διαφορετικά ανθρώπινα σώματα, υπάρχει πάρα πολύ μεγάλη αδελφότητα, απαλλαγμένη από την ζήλεια και τον φθόνο, διότι ο κάθε πιστός γνωρίζει ότι η τωρινή του ζωή είναι μονάχα ένα πέρασμα, ένα είδος περιόδου εξασκήσεως, ότι οι τωρινές του συνθήκες είναι η ποινή του ή η ανταμοιβή του (με απλά λόγια) για τις προηγούμενες ζωές του, ότι προετοιμάζεται τώρα για κάποια μελλοντική ύπαρξη ευτυχή ή δυστυχή, η οποία θα είναι ο καρπός της παρούσας εμπειρίας.

'Ετσι, πρέπει να θυμόμαστε ότι, όσο ζουν, όλοι οι άνθρωποι βιώνουν μία στιγμή της αναπτύξεως τους - ότι όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαφορετικό στάδιο στην εξέλιξη τους, και ότι όλοι στοχεύουν προς μία λίγο πολύ μακρινή τελειότητα. 'Ολοι είναι μαθητές σε ένα μεγάλο σχολείο, λιγότερο ή περισσότερο προσαρμόσιμοι, λιγότερο ή περισσότερο ταχείς στις μελέτες τους. 'Οταν το καταλάβουμε αυτό, θα έχει γίνει ήδη ένα μεγάλο βήμα προς το πραγματικό πνεύμα της Αδελφότητας.

Όπως έγραφα τις προάλλες, αυτό που είναι δηλητηριώδες στην εποχή μας είναι ότι συχνότατα, κρίνουμε τους ανθρώπους από την υλική επιτυχία τους, από το ύψος του τραπεζικού τους λογαριασμού, από τα αποκτήματα που έχουν, και όχι από το ποια είναι η πνευματική και ηθική αξία τους, που είναι, ωστόσο, το μόνο που μετρά και το μόνο που έχει μία πραγματική αξία. Το μόνο που διαρκεί, επίσης...

Η ζήλεια, ο φθόνος, η αλαζονεία, η αδιαλλαξία, δεν είναι μονάχα κακά αλλά και επικίνδυνα συναισθήματα. Το ίδιο δε είναι και οι βιαστικές κρίσεις, η αρνητική προκατάληψη... που τόσο πολύ επικρατεί στην εποχή μας... και η διάδοση τρομακτικών, κακεντρεχών κουτσομπολιών. Πρέπει να μάθετε λίγα σχετικά με την μαγεία και τις δυνάμεις της και να μην αγνοήσετε αυτό που ονομάζεται «παλινδρόμηση» ή «κρούση επιστροφής».

Ακριβώς όπως οι καλές σκέψεις έλκουν προς εμάς χρήσιμες και αγαθές δυνάμεις, έτσι επίσης και οι χαμηλές σκέψεις προκαλούν την ενεργοποίηση των κακών δυνάμεων. ΠΙΘΑΝΏΣ ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΚΑΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΤΟΣΟΥΣ ΚΕΡΑΥΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΙΓΙΔΕΣ ΟΣΟ Η ΖΗΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ.

Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένοι τόποι όπου αυτό το πνεύμα της Αδελφότητας λατρεύεται ιδιαιτέρως και συχνά αναπτύσσεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Οι τόποι αυτοί είναι τα Μυητικά Κέντρα όπου προσπαθεί κανείς να αναπτύξει την πνευματικότητα των μελών διδάσκοντας τους την πρακτική των υψηλών αρετών μεταξύ των οποίων πρώτη συγκαταλέγεται η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ... Αυτός, άλλωστε, είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους βρισκόμαστε εδώ.

Ξέρω ότι υπάρχουν κηλίδες στον ήλιο και ότι, εκεί όπως και αλλού, μερικές φορές ορισμένοι μεταμφιέζουν με ωραιότατα καλύμματα σκέψεις ζήλειας η προσωπικής φιλοδοξίας. Αυτή είναι, ωστόσο, η περίπτωση της μειοψηφίας.

Υπάρχει η καθημερινή ζωή, αυτή η καθημερινή ζωή μέσα στην μυρμηγκοφωλιά του κόσμου όπου ο καθένας μας μετρά το ύψος του σε σχέση με τον διπλανό του, το συνάδελφο του, τον συνεταίρο του. Εάν φορέσουμε το σχετικά εύκολο ένδυμα του να θεωρούμε τον γείτονα μας, τον συνάδελφο μας... όχι απλά ως τέτοιον αλλά ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΩΣ ΑΔΕΛΦΟ, που υπακούει στους ίδιους νόμους εξελίξεως, όπως και εμείς, όσο θα εξελίσσονταν τα πράγματα, πόσο διαφορετική θα ήταν η καθημερινή ζωή για όλους μας!

Σε κάθε επάγγελμα, σε κάθε δουλειά, βλέπουμε συχνότατα αυτή την τάση να προσπαθεί κάποιος να κάνει τον γείτονα του να φαίνεται μικρός, προκειμένου να κολακεύσει τον εαυτό του... ή ακόμα έχοντας την ιδέα να πάρει την θέση του! Μερικές φορές, ακόμα και σε περιόδους ειρήνης, δεν παρουσιάζει η ανθρωπότητα μία πραγματική εικόνα ζούγκλας;

Η έλλειψη αδελφικότητας έχει αποκληθεί «άγρυπνο μίσος». Βλέπουμε πάντοτε την αγκίδα στο μάτι των άλλων και δεν βλέπουμε ποτέ το δοκάρι που βρίσκεται μέσα στο δικό μας. Ας προσπαθήσουμε κατ’ αρχήν να βγάλουμε το δικό μας δοκάρι για να δουν καθαρότερα τα μάτια μας.

Μάλλον, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι ο καθένας μας έχει μία αποστολή... αρκετές αποστολές.

Οφείλουμε να θεμελιώσουμε... ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να θεμελιώσουμε... μία μεγάλη Αδελφότητα μέσα στον κόσμο. Και πως θα μπορέσουμε να το κάνουμε αυτό, αν δεν έχουμε κατ' αρχήν γαλήνη μέσα στον εαυτό μας, μέσα στην καρδιά μας, κι αν δεν αφαιρέσουμε από τον εαυτό μας τα αρνητικά συναισθήματα της ζήλειας του φθόνου και του μίσους;

Πρέπει να δημιουργήσουμε γύρω μας, στην ζωή μας μέρα με τη μέρα στην καθημερινή μας ύπαρξη, μία ατμόσφαιρα γαλήνης, αγιότητας και υπομονής... που είναι η βάση του Αδελφικού πνεύματος.

Συμπεριφερόμενοι προς τον καθένα αν όχι σαν σε φίλο, τουλάχιστον σαν σε αδελφό, όποια κι αν είναι τα σφάλματα της συμπεριφοράς του, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας ότι, εάν το μονοπάτι του είναι πολυδαίδαλο και δύσκολο, το ίδιο υπήρξε και το δικό μας... ή ίσως μας συμβεί αυτό αύριοoκαι ότι ο αδελφός που βρίσκεται σε δυσκολία αξίζει περισσότερο από τους άλλους την συμπάθεια μας. Τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε να τον ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ. Διότι αν κάνει κανείς συνεχώς την προσπάθεια να καταλάβει τους άλλους, πόσο λιγότερο άσπλαχνοι, περιφρονητικοί ή αδιάφοροι θα ήμασταν! Ακόμα και έναντι στα σφάλματα του, που είναι τα βάρη της δύσκολης πορείας του.

Ας βάλλουμε, λοιπόν, τον εξής κανόνα για τον εαυτό μας: Πριν προσπαθήσουμε να δούμε τα ελαττώματα ή τα σφάλματα των άλλων, γιατί να μην εργασθούμε προκειμένου να ανακαλύψουμε τα προτερήματα τους, τις αρετές τους, τα αγαθά τους συναισθήματα, ο,τιδήποτε μπορεί να μας φέρει πλησιέστερα προς αυτούς, ο,τιδήποτε έχουν που μπορεί να είναι χρήσιμο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αναπτυχθεί. Πόσο πιο καρποφόρο θα ήταν αυτό από το να προσπαθούμε να βρούμε κατ' αρχήν αυτό που μπορεί να χωρίσει!

Κατά τον ίδιο τρόπο, σε μία ομάδα, είτε πρόκειται για οικογένεια, εταιρεία ή σύλλογο, όταν κάποια μέλη έχουν ελαττώματα ή αδυναμίες, η αδυναμία είναι αυτή που πρέπει να καταστραφεί, όχι τα μέλη! Συνεπώς, αντί να καταδικάσουμε, να εκδιώξουμε και να πολεμήσουμε, δεν θα ήταν καλύτερο να προσπαθήσουμε δια της πειθούς και δια του παραδείγματος, πάνω απ’ όλα δε δια της υγιούς ατμόσφαιρας, να καταστρέψουμε κατά τρόπο φυσικό τις ανεπιθύμητες όψεις;

Δυστυχώς, έχουμε τις ατέλειες μας και κανένας δεν εξαιρείται από αυτές. Ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε αυτές τις ατέλειες πριν προσπαθήσουμε να εμφανιστούμε ως διορθωτές σφαλμάτων. Αυτή θα ήταν η ορθή συμπεριφορά και θα λειτουργούσε πολύ καλά. Προσπαθώντας συνειδητά να διορθώσουμε τα σφάλματα μας, θα ήμασταν αυτομάτως οι δάσκαλοι των άλλων και ο καθένας θα μπορούσε μονάχα να κερδίσει από αυτή μας την συμπεριφορά. Αν δεν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να παραδοθεί στις απολαύσεις, αν η διάνοια μιας ακολουθεί πάντοτε την ορθή ατραπό, θα αποκτήσουμε αυτή την ηθική γαλήνη που ανοίγει την καρδιά προς την διαίσθηση και προς την κατανόηση των άλλων.

'Ενας από τους μεγάλους νόμους της πνευματοκρατίας είναι ότι θα πρέπει κανείς να είναι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού του και ο πιο συμπονετικός φίλος απ’ όλους τους άλλους, κατανοώντας τους. Τούτο δεν συνεπάγεται τυφλή και ένοχη συνεργία στην απόλαυση, αλλά προσεκτική και λεπτή επαγρύπνηση για να οδηγήσουμε έναν τυφλό άνθρωπο. Ακόμα κι αν νομίζουμε ότι ο συνάνθρωπος μας δεν είναι εντελώς τυφλός, ας μην λησμονούμε ότι αν είχε πράγματι πλήρη γνώση, δεν θα είχε κάνει όλα εκείνα τα σφάλματα τα οποία μας ενοχλούν και τα οποία καταδικάζουμε.

'Οσο γι' αυτούς που φαίνονται να περιφέρονται όπως τους αρέσει πάνω σ' ένα μαγικό χαλί, ας βεβαιωθούμε ότι δεν τους ζηλεύουμε ή ότι δεν τρέφουμε μέσα μας μνησικακία -η ζωή, μέσα σε όλους τους δαιδάλους της, έχει τόσες πολλές παγίδες ακόμα και γι' αυτούς που φαίνονται πάρα πολύ καλά εξοπλισμένοι! Ποτέ μη ζηλεύετε το πεπρωμένο των άλλων, δεν ξέρουμε τις φρικτές δοκιμασίες που τους περιμένουν αύριο, που ίσως δεν θα τις μάθουμε ποτέ. Συχνά, όταν κρίνουμε πάρα πολύ εύκολα, δεν ξέρουμε ποιες δυσκολίες χειρότερες από τις δικές μας, συνάντησε ο αδελφός μας κατά το παρελθόν, ή ποιες σιωπηρές βλίψεις κρύβονται πίσω από την εξωτερική εμφάνιση, η οποία τόσο ταχύτατα ερμηνεύεται.

Θα πρέπει να αποφεύγουμε την ζήλεια, έτσι όπως θα πρέπει να αποφεύγουμε την καταδίκη, θα πρέπει να κάνουμε την καλύτερη δυνατή χρήση των εργαλείων που μας δίνει η ζωή -και θα πρέπει να εκπέμπουμε θετικές και ανυψωμένες σκέψεις γύρω μας και προς όλο τον κόσμο- αυτές τις σκέψεις που έχουν τόσο μεγάλη ισχύ και που ποτέ δεν τις παρατηρούμε προσεκτικά από κοντά.

Τελικά, θα πρέπει επίσης να σκεφτούμε ότι έχουμε την ύψιστη αποστολή, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, να βοηθήσουμε την πνευματική ανάπτυξη ΟΛΩΝ των Αδελφών μας, δίχως καμμία εξαίρεση. Δεν έχουμε βρει μέχρι στιγμής καλύτερα εργαλεία γι’ αυτή την εργασία από όσο η καλοσύνη, η αγάπη, το έλεος και η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ.

Ημερομηνία καταχώρησης: 8.3.2007