Η εντολή του... αφεντικού χρειάζεται αυτόματη εκτέλεση. Η εργασία πρέπει να γίνεται γρήγορα, τα χρήματα πρέπει να μαζεύονται γρήγορα... Φαγητό στα γρήγορα, έρωτας στα γρήγορα, επισκέψεις αστραπή, βιαστικές εξηγήσεις, κατεπείγουσες ανάγκες...

- "Μια ανάσα..."
- "Αποκλείεται, δεν έχουμε χρόνο!"
- "Μια στιγμή..."
- "'Οχι τώρα... Δεν προλαβαίνουμε!"

Κυνηγητό γύρω από το τίποτε. Μεγάλες ταχύτητες, γρήγορες συμβουλές, άλματα επένδυσης... Εγωισμοί, φιλοδοξίες... γρήγορη αποπληρωμή. Βιαστικά παντρολογήματα, γρήγοροι χωρισμοί... Ο χρόνος είναι χρήμα... Τα πάντα σημαντικά, πού χρόνος για χάσιμο! Υπάρχει κάτι που μπορούμε να «χάσουμε» και να... κερδίσουμε λίγο χρόνο;

- "Ούτε που να το σκέφτεσαι! Κάθε δευτερόλεπτο που περνά..."
- "Δεν αντέχω άλλο, χρειάζομαι διακοπές!"
- "Του χρόνου..."
- "Μα πρέπει να καταλάβετε..."
- "Δεν έχω χρόνο για να καταλάβω τίποτε..."

Γρήγορη εξάρτηση, ταχύτατοι παραλογισμοί, μαζικές εκρήξεις της ζωής. Κατά εκατομμύρια τρέχουμε γύρω από την απόγνωση... Ελπίδες εξανεμίζονται αστραπιαία, γρήγοροι πόλεμοι, ραγδαίες εξελίξεις... Βιασύνη για τα πάντα. Ποιος κόσμος, άραγε, είναι περισσότερο κυνηγημένος από τον δικό μας;

- "Δεν έχω καιρό να σκεφτώ!"

Γρήγορος έλεγχος, γρήγορες αλλαγές. Κυνήγι του μέλλοντος, παγίδα του παρόντος... Ξέφρενος χορός την νύχτα, τεντωμένα νεύρα πάνω στην ταχύτητα της μέρας. Τα χρέη τρέχουν, οι τόκοι τρέχουν.... Τα αυτοκίνητα τρέχουν... Τα δάκρυα τρέχουν, αλλά ποιος νοιάζεται πια για τα δάκρυά μας;

- "Τρέχω στο φαρμακείο να πάρω φάρμακα..."

Συνταγές για κάθε είδους πόνο: γρήγορη ανακούφιση. Βιαστικά χειρουργεία, επιτάχυνση τοκετών, γρήγορες κι ανώδυνες λύσεις. 'Ενα σύντομο βιογραφικό, ένα βιαστικό χαμόγελο, γρήγορες ιστορίες αγάπης... γρήγορο ανέβασμα, εξασφαλισμένη επιτυχία. Μια γρήγορη ένεση, ένα σύντομο γράμμα...

- "'Οταν θα έχω χρόνο, θα σου γράψω ξανά..."
- "Μη με ξεχνάς... Σε περιμένω..."
- "Μην χάνεις τον καιρό σου..."

Γρήγορες αναπνοές... Θα αντέξουμε; Για πόσο ακόμα; 'Ενας συμβιβασμός με τον χρόνο χρειάζεται... Μια άλλη κατανόηση, ένα άλλο πρόσωπο, ένα ύφος διαφορετικό. Μια «ανοιχτή επιστολή» από καρδιάς...

- "Θα του γράψω και θα του τα πω όλα..."
- "Για ποιον μιλάς;'
- "Με τον χρόνο τα 'χω... με τον εαυτό μου..."

Απογοήτευση, πικρία, θλίψη, κόπωση, ανία...

- "Πώς περνά ο καιρός!..."
- "Σα να ήταν χθες μου φαίνεται..."
- "'Ωρα να φεύγουμε κι εμείς..."

'Ενα "ανοιχτό γράμμα" βρίσκεται καταγής:

"Αγαπημένε μου, πέρασε βλέπεις ο καιρός που μου άρεσε να τρέχω πίσω από τα ονόματα και να σε καλώ. 'Ισως να έχω γεράσει, ίσως και να 'μαι στης νιότης μου την δύση, όμως με βεβαιότητα σου λέω πως νιώθω μια ωριμότητα εύθραυστη στο βάθος της καρδιάς μου.

Τόσα χρόνια έτρεχα ξοπίσω σου σαν ερωτευμένο σχολιαρόπαιδο, χωρίς να μπορώ να απαλλαγώ από το πάθος για την κατάκτησή σου. Όλοι ήθελαν και θέλουν να σε κατακτήσουν. 'Οποιος κατακτά τον χρόνο, κατακτά το παν! έλεγαν και εξακολουθούν να λένε. Ωστόσο, τώρα πια αισθάνομαι πως δεν ωφελεί σε τίποτα η κατάκτηση ενός πάθους.

Σε είχα σαν θεό μου τόσα και τόσα χρόνια, όμως μια τέτοια λατρεία σε τίποτε δεν με ωφέλησε παρά μονάχα στο να φθάσω σήμερα να μπορώ να σου πω πως δεν γνωρίζω καν αν σε κέρδισα τότε και σ’ έχασα σήμερα, ή αν σήμερα σε κέρδισα οριστικά, ενώ τότε, όσο κι αν σ’ ακολουθούσα κι έτρεχα για σένα, δεν σε είχα διόλου...

Δεν τρέχω πια δεξιά κι αριστερά, ασθμαίνοντας να προλάβω να χωρέσω κάθε τι μέσα σου. Νιώθω πως τα έλαβα όλα και στα έδωσα... Δεν θλίβομαι γι' αυτό, όμως δεν βρίσκω πια κανένα νόημα σε μια τέτοια προσφορά. 'Ολες μου τις φιλοδοξίες στις χάρισα, όλα μου τα πάθη στα έδωσαx κάθε μου ανασφάλεια, κάθε μου αδυναμία, κάθε μου πληγή στην εμπιστεύτηκα.

Δεν νιώθω πια πως έχω κάτι να σου δώσω, κι ωστόσο αισθάνομαι πως τώρα πια εσύ είσαι αυτός που "ανοίγεται" στην προσφορά και μου δίνεται. Ναι, δεν αισθάνομαι να μου λείπεις. 'Οποτε σε χρειάζομαι, ξέρω καλά πως είσαι εδώx ανεξάντλητος, άπειρος, μεγαλειώδης.

Αναρωτιέμαι που και που πώς μπόρεσες ν’ ανεχθείς όλες μου τις μικρότητες και δεν βαρέθηκες να συλλέγεις ασταμάτητα όλη την δίψα του εγωισμού μου κι όλη της άγνοιάς μου την πείνα. Νόμιζα πως εσύ ήσουν αυτός που ζήταγε, αυτός που περίμενε, αυτός που 'χε τις ανάγκες... Τώρα πια το βλέπω καθαρά πως όλα αυτά που εγώ σου πρόσφερα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά οι δικές μου επιθυμίες...

Καθώς αντικρίζω με νέο βλέμμα όλους αυτούς που τρέχουν αδιάκοπα ξοπίσω σου, σκέφτομαι το παρελθόν μου και χαμογελώ. Δεν διέφερα σε τίποτε από όλους αυτούς που ποθούν να σε «έχουν». Ο καθένας θέλει τον χρόνο, ο καθένας θέλει τον δικό του χρόνο... 'Ολοι μας πάσχουμε από έναν εσωτερικό φόβο έλλειψης. 'Ισως γι' αυτό να είναι τόσο πολύτιμη η παρουσία σου στη ζωή μας.

Μετά από τόσο καιρό, για πρώτη φορά τώρα, αρχίζω να σε αγαπώ και να σε φροντίζω πραγματικά. Για πρώτη φορά δεν σε ξεχωρίζω από τον εαυτό μου, δεν σε κυνηγώ, δεν σε φοβάμαι, δεν σου κρύβομαι, δεν επιθυμώ να σε έχω ή να σε χάσω...

Αγαπημένε μου, για πρώτη φορά τώρα αρχίζω να σε κατανοώ...

Καλημέρα."

Χριστίνα Αρνή
Ημερομηνία καταχώρησης: 25.1.2007