Ευγνωμοσύνη για τον όμορφο κόσμο |
Πνευματικότητα - Πνευματικότητα |
Τετάρτη, 03 Ιανουάριος 2007 01:46 |
της Χριστίνας Αρνή Περνά ο καιρός και το βλέμμα πότε χαμηλώνει και πότε υψώνεται πάνω από της φρίκης τα σύννεφα. Ασχήμια, σήψη, φόβος, τρέλα, μίσος... χέρι-χέρι, αδελφωμένα και μονιασμένα μέσα στον παραλογισμό της καθημερινότητας. Θρίαμβος του ψεύδους, χαμόγελα δήθεν εμπιστοσύνης, γέλια σαρκαστικά... Ο θάνατός σου η ζωή μου! Μέσα σε ποια φυλακή ξύπνησαν σήμερα τα αθώα μας όνειρα; "Το τέλος της αθωότητας!..." "Πώς τολμάς; Κανείς δεν είναι αθώος! Ποτέ δεν υπήρξε η αθωότητα, μονάχα η ενοχή! Μονάχα αυτή..." "Μα ξέρετε, δεν είμαι ένοχος για τα πάντα..." "Και βέβαια είσαι! Πώς τολμάς κι αντιμιλάς;" Περνά ο καιρός και η ζωή όλο και καμπουριάζει κάτω από τα φορτία των υπαρκτών και των ανύπαρκτων ενοχών, όλο και μαραζώνει μέσα στην αγχωμένη ανάσα των πόθων για ένα μέλλον καλύτερο. Χλευασμός της αγάπης, δοξαστικά υβρεολογίου, άκρατος καταναλωτισμός... Μάζευε, μάζευε... για να 'χεις, για να μη σου λείψει τίποτα! 'Ολα τα "κακά ενδεχόμενα" σε επιφυλακή. "Πρέπει να προλάβεις το αύριο!" "Πότε;" "Σήμερα!" "Μα γιατί;..." "Γιατί αλλιώς θα σε προλάβουν άλλοι και μετά... τέλος." Περνά κι άλλο ο καιρός... Καχυποψία, κόπωση, μελαγχολία, ανία παγερή... από νωρίς το πρωί παραμάσχαλα, μαζί παντού. Το κουτσομπολιό στο ζενίθ, διασκέδαση μέσα στο ναδίρ του θανάτου. Η καρδιά στο... ύψος των περιστάσεων: παγερή κι απόμακρη, το μυαλό αγωνιά ν' ανακαλύψει πού 'χει, επιτέλους, κρυφθεί αυτός ο περίφημος "κοινός νους"! Παροξυσμοί τρέλας για τα "κοινά", αγωνιώδεις ενστάσεις. Μείζων στόχος: τα έξοδα παραστάσεως... "Παντού πόλεμοι, εγκλήματα, φρίκη... Δεν αντέχω! Δεν υπάρχει τίποτα καλό σ' αυτή τη ζωή;" "Και βέβαια, αλλά μη μου ζητάς να στο πω, γιατί κι εγώ το ψάχνω..." "Τότε πώς είσαι σίγουρος πως υπάρχει;" "Αφού υπάρχει η φρίκη, δεν θα υπάρχει και η ευλογία;" Κι ο καιρός περνά, και η... ευλογία ολοένα και ξεθωριάζει από την μνήμη της ζωής. Μόνον αυτοί που την ποθούν και την αναζητούν ειλικρινά μπορούν να την αντικρίσουν και να την βιώσουν. Ξεφυλλίζω ένα ξεχασμένο (;) παιδικό ημερολόγιο: "... αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν ξέρω πώς μπορώ να βρω τον Θεό για να τον ευχαριστήσω. Αν ο Θεός είναι παντού, όπως λένε, τότε σίγουρα θα μπορεί να διαβάσει κι αυτές τις γραμμές. Αν μάλιστα είναι κι αλήθεια πως μπορεί να βρεθεί και μέσα στην καρδιά μας, τότε σίγουρα θα καταλάβει πώς αισθάνομαι και δεν θα χρειαστεί να κουραστεί με το να διαβάζει τα γράμματά μου. Καλού-κακού, πάντως, εγώ τα γράφω όλα αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου, γιατί νιώθω πως δεν είμαι και τόσο τέλειος, και υπάρχουν και κάποιοι που λένε πως ο Θεός δεν μπαίνει μέσα σε μια καρδιά που δεν είναι τέλεια... Τέλος πάντων, έχω μπερδευτεί κάπως μ' όλα αυτά, αλλά όλοι μου λένε πως, καθώς θα μεγαλώνω, θα τα καταλάβω όλα μια χαρά. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι πώς είναι τόσο σίγουροι όλοι αυτοί για μένα, αφού αυτοί που τώρα είναι μεγάλοι, πολύ μεγάλοι, όπως μου λένε -κι όπως φαίνεται δηλαδή- δεν καταλαβαίνουν και πολύ καλά τα πράγματα... Κάθε φορά που τους μιλώ για τον Θεό, αρχίζουν να μου μιλούν κάπως περίεργα και αφηρημένα, όμως εγώ νιώθω πως ο Θεός δεν είναι κάτι το αφηρημένο, αφού μπορεί να κάνει το ο,τιδήποτε και να 'ναι παντού, μέσα σε κάθε τι. Αυτό μου επιτρέπει να σκεφθώ ό,τι όλα τα πράγματα κι όλοι οι άνθρωποι είναι μαζί με τον Θεό ή δίπλα στον Θεό, κι αυτό μ’ ευχαριστεί πολύ γιατί τότε αυτό σημαίνει πως κανείς μας δεν είναι μόνος του. Τούτο το βρίσκω θαυμάσιο! 'Οσοι γκρινιάζουν για μοναξιά, φαίνεται πως στην πραγματικότητα για άλλο πράγμα γκρινιάζουν. Ισως και να μη το ξέρουν... 'Ομως φαίνεται πως πολλοί άνθρωποι στον κόσμο νιώθουν μόνοι τους, κι αυτό με στενοχωρεί λιγάκι. Οι άνθρωποι, όμως, όταν νιώθουν μόνοι τους, αρχίζουν και ζουν σα να είναι πράγματι μόνοι τους! Αυτό με έκανε να σκεφθώ πως το να ζει κάποιος μόνος του, ίσως να σημαίνει πως δεν μπορεί ή δεν θέλει να ζήσει με τους άλλους και να μοιραστεί ο,τιδήποτε. 'Αρα τι είναι; Βρίσκω πως είναι εγωιστής, πως θέλει τα πάντα για τον εαυτό του... Νομίζω πως κανείς μας δεν θα έπρεπε να είναι εγωιστής, δηλαδή να νιώθει μόνος και να ζει μόνος του, αφού όλοι μας έχουμε μια οικογένεια. Ακόμα κι αν το ήθελα, πώς θα μπορούσα να πω ότι είμαι μόνος, αφού έχω την οικογένειά μου; Κάποιος μου είπε πριν λίγες μέρες ότι κάποιοι άνθρωποι νιώθουν ή είναι μόνοι τους γιατί νομίζουν πως δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Στην αρχή πίστεψα πως αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν δίκιο. Θα είναι τρομερό να μην σε καταλαβαίνει κανείς! 'Ομως λίγο αργότερα σκέφθηκα πως κάτι τέτοιο είναι μεγάλη ανοησία, γιατί, κι αν ακόμα δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που να μας καταλαβαίνει, ο Θεός δεν γίνεται να μη μας καταλαβαίνει, αφού αυτός μας έφτιαξε και ζει μαζί μας... 'Ολες αυτές οι σκέψεις μού δίνουν πολύ μεγάλη χαρά. Πολλές φορές έχω στενοχωρηθεί για διάφορους λόγους κι έχω κάνει πολλές βλακείες, όμως μετά κάθισα και σκέφθηκα πως τελικά η μεγαλύτερη ανοησία μου είναι ακριβώς αυτό, πως δεν αφήνομαι να χαρώ κι αρχίζω να στενοχωριέμαι. Και τότε βρήκα πολλά εκπληκτικά πράγματα! 'Εχω ακούσει από τους μεγάλους πως αυτός ο κόσμος που ζούμε είναι πολύ άσχημος και κακός. Σίγουρα κάποιον λόγο θα έχουνε που λένε κάτι τέτοιο, όμως εγώ βρίσκω τον κόσμο πολύ όμορφο, όχι γιατί δεν βλέπω γύρω μου πολλά απαίσια πράγματα να συμβαίνουν, αλλά γιατί βλέπω και πολλά υπέροχα πράγματα. Και έτσι είπα στον εαυτό μου πως, αν τελικά πρέπει να διαλέξω, εγώ διαλέγω τον όμορφο κόσμο για να ζήσω! Και τότε έγινε κάτι σαν θαύμα... Νιώθω σα να μεγάλωσα μέσα σε μια μέρα, κι όλα αυτά που με ενοχλούσαν τα κοίταξα μ' ένα βλέμμα σα να έλεγα "μα καλά, τώρα μ’ αυτά θα ασχολούμαι;". Κι έπειτα μου ήρθε μια σκέψη αλλόκοτη: αν ήθελα να ζήσω σ’ έναν κόσμο άσχημο, σαν αυτόν που λένε κάποιοι μεγάλοι, τότε ο Θεός, που είναι μαζί μου και παντού, πώς θα 'τανε; Άσχημος κι αυτός, ή όμορφος σαν τον κόσμο που διάλεξα; Και μετά μου 'ρθε και μια άλλη περίεργη σκέψη: Αν διάλεγα να ζήσω σ’ έναν άσχημο κόσμο, μήπως θα ‘μενα τελικά μόνος μου; Μήπως ο Θεός έφευγε μακριά για να αποφύγει όλα αυτά; Δεν μου άρεσε καθόλου μια τέτοια ιδέα. Γιατί να επιλέξω να ζήσω μοναχός; Κι ακόμα περισσότερο, γιατί να διαλέξω να ζήσω μόνος μου χωρίς τον καλό Θεό; Βασανίστηκα πολύ καιρό μ' αυτές τις σκέψεις, είναι αλήθεια. Ωστόσο, νομίζω πως αυτό ήταν κάτι αναπόφευκτο. Οι μεγάλοι έχω ακούσει πως λένε ότι τα βάσανα πολλές φορές είναι αναγκαία... 'Ισως να 'ναι κι έτσι, πάντως εμένα, καθώς με βασάνιζαν αυτές οι σκέψεις, όλο και περισσότερο με άγγιζε η χαρά. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο να την εκφράσω, πιστεύω όμως ότι φαίνεται όπως και να 'χει. Νιώθω χαρά που διάλεξα τον όμορφο κόσμο και δεν είμαι μόνος μου. Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη γι' αυτόν τον όμορφο κόσμο και για το ότι μέσα σ' αυτόν δεν υπάρχει μοναξιά, ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μου, στον άσχημο κόσμο των πολλών και των μεγάλων. Ελπίζω να μην αλλάξει αυτό. Για να 'μαι ειλικρινής, μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως τα πράγματα είναι αλλιώς μοιρασμένα. Μήπως δηλαδή δόθηκε σ' εμάς τους μικρούς το όμορφο και στους μεγάλους όλα τα άσχημα. Αυτή η σκέψη δεν μου αρέσει. Με τρομάζει η ιδέα πως όταν μεγαλώσω θα ζήσω αναγκαστικά σ' έναν άσχημο κόσμο, μονάχος μου. Ευτυχώς για μένα, αυτή την άθλια σκέψη την διώχνω μακριά κάθε φορά που τολμά να μ’ αγγίξει. Διάλεξα τον όμορφο κόσμο, κι αυτόν θέλω να κρατήσω για μένα, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κάποιοι μεγάλοι έχω ακούσει να λένε πως όποιος βλέπει τον κόσμο όμορφο πρέπει να είναι τρελός. Δεν νομίζω πως έχω τρελαθεί, γιατί το ότι διάλεξα να ζω στον όμορφο κόσμο δεν σημαίνει πως δεν βλέπω και τον κόσμο τον άσχημο. Αντίθετα, μερικές φορές μου έρχεται μια περίεργη σκέψη στο μυαλό: Μήπως έχουν τρελαθεί αυτοί; Μήπως τα έχουν χάσει - δεν ξέρω πώς και γιατί - τόσο πολύ, που δεν ξέρουν τι λένε και τι κάνουν; Γιατί να είμαι δηλαδή εγώ τρελός που βλέπω και τους δυο κόσμους και διαλέγω τον καλύτερο, και δεν είναι αυτοί τρελοί που δεν βλέπουν τον όμορφο κόσμο ή δεν τολμούν να τον διαλέξουν; Είμαι πολύ ευγνώμων (αυτή είναι μια λέξη που έμαθα τελευταία την σημασία και την αξία της) γι' αυτόν τον όμορφο κόσμο που βλέπω και ζω! Χθες έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται πώς και μπόρεσα να τον δω αυτόν τον κόσμο και να τον επιλέξω για μένα! Με ταλαιπώρησε πολύ αυτή η σκέψη, όμως σήμερα το πρωί, καθώς ξύπνησα, γνώριζα την απάντηση. Ήταν η ίδια, πάντα η ίδια...: Δεν είμαι μόνος, είναι κι αυτός μαζί μου! Αν ήμουν μόνος μου, δεν θα τα κατάφερνα... Τότε δάκρυσα, καθώς σκέφθηκα όλους αυτούς τους μεγάλους και τη... μοναξιά τους. Κατάλαβα γιατί λένε αυτά που λένε και κάνουν αυτά που κάνουν. Μέσα στον κόσμο μου, όλοι αυτοί οι μεγάλοι, δεν είναι ούτε κακοί ούτε γελοίοι... Πώς θα μπορούσε άλλωστε μέσα σ' έναν όμορφο κόσμο να υπάρχουν κακοί και γελοίοι μεγάλοι; Μέσα στον κόσμο μου όλοι αυτοί οι μεγάλοι είναι παιδιά, παιδιά χαμένα... Παιδιά ορφανά, παιδιά μόνα..., που κάνουν τα πάντα για να νιώσουν πως υπάρχουν, πως είναι κάποιοι, πως μπορούν να τα καταφέρουν κι ας μη ξέρουν από κατανόηση, από στοργή κι αγάπη, πως μπορούν να τα καταφέρουν κι ας μη θέλουν, κι ας μη μπορούν πια, να αναζητήσουν και να βρουν τον όμορφο κόσμο. Παρ' όλα αυτά, θέλω να το ξαναγράψω, νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη, γιατί παρ' όλο που η ζωή έχει τη δική της πραγματικότητα, κατάφερα να βρω κι εγώ τη δική μου... Σου γράφω το "ευχαριστώ" και στο λέω, αν και ξέρω πως δεν τα έχεις ανάγκη... 'Ισως να τα χρειαστώ μια μέρα... Κανείς δεν ξέρει... Ας μείνει γραμμένο το "ευχαριστώ", σ' αυτό εδώ το ημερολόγιο, για να μη μπορέσω να ξεχάσω, αν μια μέρα συμβεί να αρχίζω κι εγώ να μεγαλώνω, σαν τους άλλους..." Ημερομηνία καταχώρησης: 3.1.2007 |