Πάντα να τον αναζητάς όταν έχεις ώρες για να ζήσεις

Δευτέρα, 04 Δεκέμβριος 2006 01:43

της Χριστίνας Αρνή

Οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται μέσα στην διάρκεια. Αυτή είναι μια αλήθεια που πολλές φορές την λησμονούμε. Λέγεται πως "οι φίλοι φαίνονται στην ανάγκη", μόνο που ο καθένας ερμηνεύει τις ανάγκες του άλλου ή τις δικές του σύμφωνα μ' έναν ιδιαίτερα προσωπικό τρόπο σκέπτεσθαι, βάσει μιας "γραμμής" συμπεριφοράς και αντίληψης που διατηρεί, για τον όποιο λόγο, μέχρι τότε στην ζωή του. Κι έτσι ο "φίλος", απ' αυτή την άποψη, τις περισσότερες φορές είναι απών στις στιγμές της δικής μας ανάγκης και της δικής μας... "μοναξιάς".

Τότε ο "φίλος" είτε εξαφανίζεται από... προσώπου γης είτε εμφανίζεται πλήρως "ανήμπορος" να βοηθήσει και να μας συμπαρασταθεί. "Θα ήθελε..., αλλά δεν μπορεί", "θα μπορούσε..., αλλά δεν θέλει ο/η σύντροφός του", "θα ήταν δίπλα μας..., αλλά τι θα πει ο κόσμος...", "συμμερίζεται τον πόνο και τα βάσανά μας..., αλλά 'πρέπει να μείνει μακριά' για λίγο", "θα βοηθήσει..., αλλά όχι τώρα... Κάποια στιγμή στο μέλλον", "θα σταθεί στο πλευρό μας..., αλλά όχι σήμερα, γιατί έχει πολλά στο κεφάλι του", "θα σπεύσει για βοήθεια οποιαδήποτε στιγμή..., αλλά όχι ετούτη, γιατί είναι ήδη απασχολημένος με άλλα ζητήματα", "θα μας υπερασπιζόταν..., αλλά δεν μπορεί και να 'εκτεθεί'... Τι θα γίνει με την υπόληψή του;", "θα έδινε την βοήθειά του..., αλλά... δεν την έχει ήδη δώσει;"... Με άλλα λόγια: ο "φίλος" (αυτός ο "φίλος") δεν λέει τίποτε άλλο από το: "Ε, όχι και να σε βοηθήσω!... Κι εγώ τι θα απογίνω; 'Εχω κι εγώ ανάγκες, μην το ξεχνάμε!...".

Οι ανάγκες, βέβαια, σχεδόν πάντα υπάρχουν και είναι πολλών επιπέδων και αφορούν όχι έναν, αλλά όλους μας. Το θέμα, όμως, δεν είναι η ανάγκη αυτή καθ’ αυτή, αλλά η ανάπτυξη και η διαμόρφωση των ανθρώπινων σχέσεών μας και δη αυτών που εμφανίζονται, συνειδητά ή μη, μ' έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, καθώς βασίζονται σε πιο αληθινές και υψηλές ποιότητες, αξίες και αρχές της ανθρώπινης φύσης μας και της ζωής.

Πολύ εύκολα μπορεί να λέμε ή να σχηματίζουμε την άποψη πως αγαπούμε ή μας αγαπούν, πως είμαστε φίλοι και πως εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον. 'Ομως αυτή η "ευκολία" που μας διακατέχει σε τέτοιου είδους ζητήματα κυρίως, δεν αποτελεί και απόδειξη αυτής τούτης της αλήθειας. 'Ισως να εκφράζει μια ακόμα μύχια ανάγκη μας για αγάπη, αποδοχή, σχέσεις φιλίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης..., αλλά μέχρι εκεί. Η ζωή πρέπει να συνηγορήσει υπέρ αυτής ή της άλλης άποψης, και για να γίνει αυτό, χρειάζεται χρόνος έτσι ώστε να εμφανιστούν "τα φαινόμενα". Χρειάζεται χρόνος, προκειμένου τα "φαινόμενα" να γίνουν αντιληπτά και να ερμηνευθούν. Χρειάζεται χρόνος, προκειμένου τα "φαινόμενα" να οδηγήσουν σε πραγματικές "αποκαλύψεις", συνειδητοποιήσεις και, τελικά, αναθεωρήσεις, εκκαθαρίσεις και νέες πιθανόν διαδρομές ζωής και αντίληψης.

'Αραγε δίνουμε "πίστωση χρόνου" στις σχέσεις μας με την ίδια "ευκολία" που αυτοχριζόμαστε "φίλοι", "εραστές", "συνοδοιπόροι"... κλπ; Επιτρέπουμε στην διάρκεια της ζωής να αποκαλυφθούν οι χαρακτήρες, να "πέσουν" οι μάσκες και να εμφανιστούν όλοι και όλα όπως πράγματι είναι και όχι όπως εμείς θα θέλαμε ή όπως εκείνοι θα επιθυμούσαν, ή απλά θα φαντάζονταν γι' αυτούς τους ίδιους;

Η ίδια η "διεργασία της ζωής" κινεί τα νήματα προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση βάσει της "φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων". Οι όποιες παρεμβάσεις, παρεκκλίσεις, κλπ δεν είναι ικανές να σταματήσουν την "φυσική κίνηση", η οποία δεν παύει ποτέ να υφίσταται. Ο καθένας μας δεν μπορεί να είναι παρά μόνον αυτός που είναι. Μπορεί να εμφανίζεται έτσι ή αλλιώς, μπορούν οι άλλοι να τον βλέπουν ή να τον σκέφτονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, αλλά τούτο δεν αλλάζει την αληθινή "φύση" του, την αληθινή "φύση των πραγμάτων". Είμαστε ό,τι είμαστε. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Είμαστε όπως είμαστε. Μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι ή χειρότεροι. Μπορούμε να γίνουμε περισσότερο συνειδητοί, μπορούμε να επιλέξουμε αυτόν ή τον άλλον τρόπο ζωής, αλλά πίσω απ' όλα αυτά, μέσα σ' όλα αυτά, εμείς είμαστε αυτοί που είμαστε σήμερα, και τούτο θα μπορούσε να είναι ήδη κάτι... δυσβάσταχτο. Γιατί το να είσαι αυτός που είσαι, τις περισσότερες φορές συνεπάγεται το γκρέμισμα όλων των υπόλοιπων ψεύτικων και σαθρών οικοδομημάτων σου.

Η αποκάλυψη! Η αλήθεια!... 'Ολοι μας ισχυριζόμαστε πως την αποζητούμε, όλοι είμαστε τουλάχιστον ως προς την θεωρία "θιασώτες" της, αλλά πόσο την επιθυμούμε πραγματικά;

Λέμε πως "ο φίλος φαίνεται στην ανάγκη", όμως στην πραγματικότητα που μας αφορά ο "φίλος" είναι κάτι σπάνιο, ενώ οι ανάγκες, και δη οι δικές μας, είναι πολλές και συχνές. Η επιλογή φαίνεται... μοιραία. Τις περισσότερες φορές επιλέγουμε τις... ανάγκες μας και όχι τον "φίλο" μας. Ο εαυτός μας υπεράνω όλων! 'Αραγε ποτέ δεν θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας την δεύτερη θέση στον κατάλογο των απανταχού αναγκών; Ποτέ δεν θα μπορούσαμε να δούμε τον εαυτό μας σε "καλύτερη μοίρα" από τους άλλους;

Το να λαμβάνουμε είναι κάτι που όχι μόνο μας αρέσει, αλλά σχεδόν το απαιτούμε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Η προοπτική του να προσφέρουμε μας βρίσκει σχεδόν πάντα ανήμπορους και καταταλαιπωρημένους. Τα επιχειρήματα είναι πολλά. "Το πρώτο καθήκον είναι ο εαυτός!", "'Εχουμε υποχρέωση απέναντι στο μέλλον των παιδιών μας!", "Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς δεν μπορείς να 'ξανοιχτείς', θα ήσουν ηλίθιος!", "Δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για συζητήσεις και παρηγοριές... Κάποια άλλη φορά!...". Η λογική των επιχειρημάτων μας είναι "στέρεη", ατράνταχτη! Ποιος θα τολμούσε να ισχυριστεί ότι τέτοιας φύσεως επιχειρήματα στερούνται λογικής; Κι ωστόσο το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην... λογική των "ηθικών", και όχι μόνο, επιταγών μας, αλλά στο "Μοίρασμα" που αδυνατούμε ή αρνούμαστε να νιώσουμε και να δούμε στις ζωές μας.

Η φιλία, όπως κάθε ανθρώπινη σχέση, στηρίζεται σ' αυτό το "Μοίρασμα". 'Ολοι μας, κάθε στιγμή που περνά, δίνουμε και παίρνουμε ακατάπαυστα. Η εστίασή μας στην υλιστική θεώρηση της ζωής μάς έχει οδηγήσει σε υλιστικές προσμονές και απαιτήσεις, σε φόβους υλιστικών ελλείψεων και στην λογική πως ο υλιστικός τρόπος ζωής μας είναι η ασφάλειά μας, η βεβαιότητα της "νίκης" μας επί όλων εκείνων των γνωστών και αγνώστων "εχθρών" του εαυτού μας, η εξασφάλιση της πολυπόθητης ευτυχίας, κοκ...

Παρ' όλο που σε όλα αυτά που αναφέρθηκαν όλοι μας, λίγο-πολύ, συμφωνούμε, σχεδόν πάντα υπάρχει μέσα μας η εύθραυστη βεβαιότητα ότι, χωρίς να είμαστε τέλειοι, εμείς έχουμε ξεπεράσει αυτό τον «τύπο λογικής», αλλά δεν μπορούμε να... "αντισταθούμε στο σύστημα"... Ωστόσο, δεν πρέπει να λησμονούμε πως ο τρόπος που καταλαβαίνουμε τα πράγματα δεν διαφέρει και πολύ από τον τρόπο μέσω και δια του οποίου τα βιώνουμε.

Η φιλία, οι ανθρώπινες σχέσεις μας, θα έπρεπε να στηρίζονται στις αληθινές και υγιείς βάσεις τους. Ο Kahlil Gibran έχει γράψει: "Και η φιλία μας ας μην έχει άλλον σκοπό από το βάθεμα του πνεύματος.

Γιατί η αγάπη που ζητάει κάτι άλλο από την αποκάλυψη του ίδιου της του μυστηρίου δεν είναι αγάπη, αλλά ριγμένο δίχτυ: και μόνο αυτό που δεν έχει αξία μπορεί να πιαστεί.

Κι ας είναι ο φίλος σου ο καλύτερός σου.

Αν πρέπει να μάθει την πλημμυρίδα της παλίρροιάς σου, ας μάθει και την άμπωτή της επίσης.

Γιατί τι είναι ο φίλος σου αν τον αναζητάς όταν έχεις ώρες να σκοτώσεις;

Πάντα να τον αναζητάς όταν έχεις ώρες για να ζήσεις".

Χωρίς να επιθυμούμε να καταστούμε "γραφικοί", ας αναρωτηθούμε για τους εαυτούς μας και πάλι. 'Ισως αυτό που θα ξεπροβάλλει ως απάντηση να "προσθέσει ώρες ζωής" και να μην ερημώσει (για μια ακόμη φορά;) τα πάντα...

Ημερομηνία καταχώρησης: 4.12.2006