| Louis Claude de Saint-Martin |
 |
 |
 |
| Πνευματικότητα - Εσωτερικές παραδόσεις | |||
| Πέμπτη, 15 Μάρτιος 2007 11:01 | |||
|
Ο Louis Claude de Saint-Martin γεννήθηκε στην Amboise, τον Ιανουάριο του 1743. Ακολουθώντας την επιθυμία του πατέρα του σπούδασε νομικά αλλά, πολύ σύντομα, διαπίστωσε ότι του ήταν αδύνατο να διακρίνει ανάμεσα στα δίκια του ενάγοντος και του εναγομένου. Έτσι, ζήτησε την άδεια του πατέρα του να καταταγεί στο στρατό, όχι γιατί του άρεσαν τα όπλα αλλά γιατί έτσι θα έβρισκε χρόνο να μελετήσει φιλοσοφία. Στο Bordeaux συνάντησε και συνεργάστηκε με τον Martinez Paschouali, Πορτογάλο ευγενή, που είχε ταξιδέψει στην Ανατολή, ήταν γνωστός Μυημένος Καββαλιστής και Ροδόσταυρος και είχε ιδρύσει ένα Τεκτονικό Τάγμα στο Παρίσι και μία Σχολή Αποκρυφισμού στο Bordeaux. Το 1773, όταν ο Paschouali έφυγε από το Bordeaux, ο Saint-Martin ανέλαβε την Σχολή. Στην Lyons ίδρυσε έναν σχεδόν Τεκτονικό Τύπο γνωστό ως «Ανορθωμένο Τύπο του Saint Martin» μέσω του οποίου επιχειρούσε να επανασυνδέσει τον Τεκτονισμό με τις ανατολικές του ρίζες (Αδελφοί της Ανατολής). Μέσα από αυτό το εγχείρημα προέκυψε μια οργάνωση που έγινε γνωστή ως «Μαρτινισμός». Αν και βαθύς γνώστης και κυρίαρχος των στοιχειακών δυνάμεων της Φύσεως και των αποκρύφων δυνάμεων, ο Saint Martin δίδαξε στους μαθητές του ότι ο αληθής αποκρυφισμός στηρίζεται στην ηθική τελειοποίηση, που κορυφώνεται στην Χριστική Διδασκαλία. Η μεγάλη πίστη και αφιέρωσή του στο έργο της Αγάπης τον έκανε άξιο να εκδηλώσει το Χριστικό Πνεύμα, ως «Άγνωστος Φιλόσοφος», μέσα στο Έργο του. Συνάντησε πολλούς και μεγάλους μεμυημένους της εποχής του, ενώ μελέτησε τον Swedenborg και τον Jacob Boehme. Έγραψε πολλά βιβλία που διακρίνονται για την βαθύτητα των ερμηνειών των Γραφών και της Σκέψης των μεγάλων μεμυημένων. Αν και εμπνευστής και εκφραστής του Μαρτινιστικού συνθήματος «Ελευθερία-Ισότητα-Αδελφότητα», που υιοθετήθηκε από το νέο καθεστώς της Γαλλικής Επανάστασης ως το κατ εξοχή σύνθημά της, εξορίστηκε από τους επαναστάτες ως αριστοκράτης. Στη συνέχεια προσπάθησε να εργασθεί για την μόρφωση και την εκπαίδευση αλλά προσέκρουσε στον υλισμό των εγκυκλοπαιδιστών και απομονώθηκε. Σε ηλικία 55 ετών, μετά την απόρριψη ενός βιβλίου του από την «ιερά εξέταση» της Επανάστασης, συνειδητοποίησε πώς η ζωή του έφτανε στο τέλος της. Γι αυτό και αποφάσισε να δώσει στην ανθρωπότητα μια τελική σύνοψη των θεμελιωδών αρχών τις οποίες θεωρούσε ως την αληθή βάση της φιλοσοφίας. Το 1802 εξέδωσε το τελευταίο του βιβλίο: «Το Υπούργημα του Ανθρώπου-Πνεύματος». Το βιβλίο αυτό είναι το «κύκνειο άσμα» του, η κραυγή μιας ανώτερης ψυχής που έζησε με μια μονάχα έγνοια, την ευτυχία της ανθρωπότητας. Ένα χρόνο αργότερα έφευγε από τον κόσμο, αλλά μόνο προσωρινά, γιατί η Αγάπη του για την Ανθρωπότητα ήταν και είναι τόσο μεγάλη που δεν μπόρεσε να εξαντληθεί μέσα στον χρόνο μίας ή περισσότερων γήινων ζωών. «Πώς να κάνω τους ανθρώπους να με ακούσουν; Αρχές! Αυτό είναι ό,τι έχω να τους δώσω. Θα ζωντάνευα μέσα τους μια διάπυρη επιθυμία να ανανεώσουν την συμμαχία τους με την Συμπαντική Μονάδα, αλλά αυτοί έχουν πάρει τα όπλα εναντίον της και μοιάζει σαν να εύχονταν να Την είχαν κι όλας εξαφανίσει.» Λουί-Κλωντ ντε Σαιντ Μαρτέν Ημερομηνία καταχώρησης: 15.3.2007
|