Το μεγάλο έργο στην ανατολή του 2000 PDF Εκτύπωση E-mail
Πνευματικότητα - Εσωτερικές παραδόσεις
Πέμπτη, 18 Ιανουάριος 2007 10:53
του Κλώντ Μπρυλέ

ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ

1. ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΜΗΔΕΝ

Με την εξαιρετική συγκίνηση, βιωμένη από εκατομμύρια όντα, για τον ερχομό εκείνου του μοιραίου έτους 2000 να έχει καταλαγιάσει πλέον, μπορούμε με περισσότερη γαλήνη να αναλογιστούμε εκείνο το συμβάν και να αναρωτηθούμε, δεδομένης της επιστροφής των πραγμάτων στην πρότερη κατάσταση χωρίς κατά τα φαινόμενα την παραμικρή παραλλαγή, εάν, στο συλλογικό επίπεδο, ήταν λογικό να περιμένουμε αναστατώσεις.

Τι άλλο σημαίνει σε τελική ανάλυση μια χρονολογία σ’ ένα ημερολόγιο, πέρα από μια σύμβαση, που θεσπίστηκε σε μια στιγμή της ιστορίας που δεν αφορά παρά εκείνους ή εκείνες που αναφέρονται στην συγκεκριμένη στιγμή, που τους αφορά το συμβάν εξ αφορμής του οποίου συστάθηκε αυτό το ημερολόγιο; Είναι φανερό πως σήμερα, για παράδειγμα, οι Εβραίοι, οι Μουσουλμάνοι, οι Ινδουιστές, έχουν μια εντελώς αλλιώτικη καταμέτρηση των ημερών τους. Γεγονός που δεν τους εμπόδισε να προσδοκούν ανυπόμονα, συχνά με τόση ζέση όση κι οι Χριστιανοί, εκείνο που θα όφειλε να μην τους απασχολεί. Όμως, καθώς ξέρουμε καλά, μια που το παρελθόν δεν υπάρχει παρά για να μας το υπενθυμίζει, ένας κυρίαρχος πολιτισμός επιβάλλει πάντα στους άλλους τους δικούς του ρυθμούς.

Αυτή η διαπίστωση θα μπορούσε να μας οδηγήσει στο να αναρωτηθούμε σχετικά με το αυθαίρετο αυτής της χρονολόγησης, αφού οι πολιτισμοί, που διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον από τους ιστορικούς χρόνους, δεν φαίνονταν πως διέπονται από έναν ρυθμό που μοιάζει να προέρχεται από κάπου αλλού. Έναν ρυθμό από τον οποίο οι διάφορες θρησκείες που γεννήθηκαν διαδοχικά εδώ κάτω, θα εξαρτιόνταν στενά. Γεγονός που θα σήμαινε, όπως θα προσπαθήσω να αποδείξω στην συνέχεια, ότι ζούμε μια τελείως ειδική στιγμή της εξέλιξής μας. Μια στιγμή μοναδική που το ημερολόγιο, το οποίο έλκει την καταγωγή του από το Χριστιανισμό, εκδηλώνει και φανερώνει.

Αυτή η στιγμή, πράγματι, μοιάζει να αντιστοιχεί με ένα ενδεχόμενο που θα μας προσφερόταν. Εκείνο, όπως θα δούμε, του να ξεφύγουμε από έναν ντετερμινισμό που αυτοί οι κύκλοι γέννησαν και συντήρησαν. Ντετερμινισμό για τον οποίο συχνά αποδίδεται μια αδέξια μομφή στην αστρολογική επιστήμη, που δεν μπορεί παρά να καταγράφει τα αποτελέσματα αυτών των ρυθμών, να εξηγεί τις αιτίες τους, να προβλέπει τις συνέπειές τους.

Επίσης, θα πρέπει να θέλουμε να ξεφύγουμε από την συγκεκριμένη διαμόρφωση που τόσες και τόσες χιλιετίες επέβαλαν στην ανθρώπινη ψυχή για την απαραίτητη ανάπτυξή της, και γι' αυτό να αντιληφθούμε τι θα έφερνε αυτή η αξιοσημείωτη στιγμή της ιστορίας σ' όποιον θα την έπαιρνε στα σοβαρά.

Προς τον σκοπό αυτό, ας συγκεντρώσουμε, λοιπόν, την προσοχή μας σ' αυτή την αξιοσημείωτη στιγμή όπου αρχίζουμε ταυτόχρονα ένα νέο έτος, ένα νέο αιώνα, μια νέα χιλιετία. Ας παραδεχτούμε πως δεν είναι σύνηθες να εγκαινιάζουμε ένα έτος μετρία μηδενικά στην διάθεσή μας, παρ' όλο που δεν εμφανίζουμε παρά δύο στην αρχή των επιστολών μας και στις επιταγές μας.

Αυτός ο αριθμός θα έπρεπε να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε πως μολονότι δεν βρισκόμαστε πλέον, αν και πολλοί είναι εκείνοι που ακόμα το πιστεύουν, στον εικοστό αιώνα ή στην δεύτερη χιλιετία, ούτε μπήκαμε ωστόσο στον επόμενο. Τούτο αποτελεί το χαρακτηριστικό ενός έτους μηδέν. Αυτή η συλλογιστική θα μπορούσε να δυσαρεστήσει εκείνον ή εκείνη που θα σκεφτόταν πως αυτός ο αριθμός είναι άνευ αξίας, πως δεν μετράει. Είναι αλήθεια ότι σχετικά με αυτό το ζήτημα υφιστάμεθα, ήδη από την παιδική μας ηλικία, μια διαμόρφωση, ένα πλαίσιο, παρμένο από το λεξικό, καθώς το μηδέν κατακυρώνει, τιμωρεί γενικά, μια εργασία κακή. Μια εργασία που δεν αξίζει τίποτα μια εργασία «σκάρτη», Αφού το μηδέν αντιπροσωπεύει εδώ μια αξία καθαρά αρνητική.

Στην πραγματικότητα, η άρνηση αυτή θα πρέπει να προέρχεται από μια κακώς βιωμένη κατάσταση, Για να πεισθούμε, αρκεί να ανατρέξουμε στην ετυμολογία αυτού του αριθμού που στα γαλλικά η λέξη (= zero) προέρχεται από την αραβική zefiro, zefiroth, zeroth ρίζα που έδωσε στην συνέχεια το zifre, και κατόπιν chiffre (= ψηφίο). Πρώτο ψηφίο δίχως το οποίο τα άλλα, στερημένα από εκείνη την δύναμη της ζωής, δεν θα ήταν τίποτα. Το μηδέν ή ο κύκλος που το δηλώνει, αντιστοιχεί σε μια περιεχόμενη δύναμη, σε μια διαθέσιμη ενέργεια, προς στιγμή ανενεργή. Αποτελείτο σημάδι ενός προγενέστερου κεκτημένου εν αναμονή μιας μελλοντικής διάθεσης.

Γνωρίζοντάς το αυτό θα μπορούσε να φανεί προφανές πως μια κακή εργασία δεν θα έπρεπε να αξιολογείται παρά με βαθμούς αρνητικούς: -1, -2, κτλ.

Ο τρόπος αυτός σύλληψης του μυστηρίου που ενέχεται στο συγκεκριμένο ψηφίο, βρίσκει μια επέκταση αυτή την φορά στην εβραϊκή γλώσσα όπου το εν λόγω μηδέν που προφέρεται «νεφές» - σημαίνει μια παύση δραστηριότητας, ένα ακραίο όριο όπου δεν νιώθουμε πλέον τίποτα.

Το μηδέν θα ήταν υπό αυτή την έννοια συνώνυμο της κενότητας, του χρόνου της σχόλης, της ανάπαυσης όπου μπορεί κανείς να ανακτήσει τις δυνάμεις του, να «ξαναγεμίσει τις μπαταρίες του», όντας αποδεσμευμένος από καθήκοντα που είχε αναλάβει ως τότε. Πραγματικά μεγάλες διακοπές, στην διάρκεια των οποίων δεν θα επρόκειτο να νιώσει την παραμικρή ιδιαίτερη έλξη. Η αντίθεση εκείνου που βιώνουμε γενικά στην διάρκεια των διακοπών μας, που δεν αποτελούν παρά την συγκεκριμενοποίηση επιθυμιών που πολλές φορές ωρίμαζαν επί μακρόν, ή που τις αναμέναμε.

Ας καταλάβουμε καλά ότι η κατάσταση αυτή, στις βασικές αρχές της, αφορά ουσιαστικά το πνεύμα και όχι το σώμα. Το τελευταίο, υλικό ή κοινωνικό, δεν μπορεί παρά να συνεχίζει την δραστηριότητά του. Το μηδέν αφορά την κεφαλή, που σιγά -σιγά εκδηλώνει το στρογγυλό της σχήμα (ο Αθάνορας των αλχημιστών). Είναι φτιαγμένο για εκείνη. Θα αντιστοιχούσε στην νιρβάνα των ανατολικών, χωρίς άνεμο, χωρίς πνοή, χωρίς θέληση για δράση. Κατάσταση που πρέπει απαραιτήτως να προωθηθεί, σύμφωνα με εκείνες τις Σχολές, για να βγει κανείς από την «σαμσάρα», για να ξεφύγει από τον καρμικό τροχό.

Ωστόσο, αν η σκέψη του Βούδα μοιάζει να εγκαταλείπει τον οπαδό σ' αυτή την προοπτική που περικλείει μια αξιόλογη διδαχή, το Ευαγγέλιο, συμπληρωματικό ως προς αυτή, προσφέρει την εικόνα ενός ανθρώπινου πεπρωμένου έγκλειστου μέσα σε μια κατωφερή έλικα της οποίας η τελευταία σπείρα γίνεται κύκλος (ανελικτικό σημείο μηδέν), προτού να είναι και πάλι δυνατή μια ανωφερής κίνηση.

Ο αναγνώστης θα έχει καταλάβει πως αυτό το σημείο μηδέν, αυτός ο κύκλος που θέτει τέλος στην κατωφερή κίνηση στους κόλπους της οποίας η ψυχή νιώθει να παρασύρεται προς στιγμή, αντιστοιχεί σε μια στενή πύλη που κανείς δεν μπορεί να διαβεί αν δεν έχει βιώσει μια αληθινή απογύμνωση από τις αξίες που είναι ίδιες της παρούσας μορφής της γήινης ύπαρξης, απογύμνωση στην οποία αυτή η κατάσταση προδιαθέτει.

Η ανθρώπινη ψυχή, συχνά, είναι τόσο λίγο προετοιμασμένη να γνωρίσει αυτή την κατάσταση ώστε, παρ' όλο που η θεία πρόνοια της δίνει σαφώς τις βασικές προτάσεις, υπό την μορφή μιας σωματικής ασθένειας, μιας σκληρής συναισθηματικής απώλειας ή μιας αμφιβολίας σχετικά με τις πνευματικές αξίες στις οποίες ήταν προσκολλημένη, το νοητικό κενό που τότε νιώθει, της γίνεται σύντομα ανυπόφορο. Οι ψυχολόγοι αποκαλούν νεύρωση αυτή την πολύ ιδιάζουσα αίσθηση.

Στα πλαίσια αυτής της ανακάλυψης της σημασίας του σημείου μηδέν στην πορεία της ανάπτυξης της ανθρώπινης συνειδητότητας ώστε να φτάσουμε σε μια αληθινή ατομικότητα, το πρώτο σημάδι που χαρακτηρίζει αυτή την κατάσταση θα ήταν, συνεπώς, η αίσθηση ενός κενού. Διότι δεν είναι δύσκολο, να γίνει φανερό πως ανάμεσα στο γεγονός της εκούσιας αποδέσμευσης από τις μέχρι τότε συλλογικά θεωρούμενες ουσιώδεις αξίες και της ακούσιας στέρησης απ' αυτές υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Το κενό που νιώθουμε στην δεύτερη περίπτωση, δείχνει αναμφίβολα πως είμαστε εντελώς εξαρτημένοι απ' ό,τι χάσαμε και πως καμιά εσωτερική δομή, μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, δεν μπόρεσε να φτιαχτεί.

Αυτή την διαπίστωση της αποτυχίας που, καθώς φαίνεται, την προαισθάνονται πολλοί προτού καν την επιβεβαιώσει μια δοκιμασία, θα δικαιολογούσε τον φόβο τους για τον θάνατο άλλο ένα σημείο μηδέν, που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει, το οποίο, όμως, βιωμένο αρνητικά, θα επανέγραφε εκ νέου την ψυχή, ύστερα από έναν περισσότερο ή λιγότερο μακρύ λήθαργο, στην κατιούσα έλικα.

Η αίσθηση του κενού θα αντιστοιχούσε ακριβώς σ' εκείνο το αρνητικό μηδέν του οποίου την χρησιμότητα αμφισβητούσα στην αρχή της παρούσας μελέτης. Θα τιμωρούσε τότε την κακή χρήση αυτής της ειδικής κατάστασης, ευνοϊκή σε μια εσωτερική κατασκευή, λόγου χάρη μια σοφία ή πιο συγκεκριμένα μια ικανότητα αγάπης, της οποίας οι ιδιότητες δεν είναι δυνατόν πλέον να ασκηθούν κατευθείαν εδώ κάτω, στον κόσμο μας, σ' αυτό το υλικό σώμα που βρίσκεται σε συμφωνία με τα ήθη που του αρμόζουν. Με αυτόν τον σκοπό, εκ νέου καθοριζόμενο, ξαναβρίσκουμε την αληθινή ταυτότητα του μηδενός, δηλαδή έναν στιγμιαίο εγκλεισμό που ευνοεί την απόκτηση νέων ικανοτήτων που δεν μπορούν εδώ κάτω να βρουν μια χρησιμότητα. Τούτο παραμένει σε αναμονή ενός άλλου τρόπου ζωής που θα επιτρέψει, όταν εμφανιστεί, σ' αυτές τις δεξιότητες να χρησιμοποιηθούν πλήρως.

Τούτο υποδηλώνει επίσης μια απεξάρτηση από τις υποθέσεις του κόσμου, μια ανυπαρξία προγραμματισμένων σχεδίων, μια σκόπιμη σχόλη, γαλήνια αποδεκτή, που τοποθετεί την νόηση εκείνου ή εκείνης που ενέχεται, όχι μέσα σε μια υπέρτατη ηρεμία, αλλά σε μια στάθμιση των ιδιοτήτων του πριν από μια επικείμενη δέσμευση.

Επειδή στην ιδιαίτερη αυτή στιγμή δεν τίθεται ζήτημα να σβήσει κανείς μια συνειδητότητα του εαυτού του που απέκτησε με δυσκολία στο διάβα των διαδοχικών χιλιετιών, προς όφελος μιας άλλης δομής με την οποία ταυτίζεται (γεγονός που χαρακτηρίζει το θρησκευτικό πλαίσιο, σύμφωνα με το οποίο όλες οι ψυχές καλούνται να συνθέσουν ένα μυστικιστικό σώμα στην υπηρεσία ενός και μοναδικού Πνεύματος), αλλά να οικοδομήσει στην συνέχεια το ίδιο του το σώμα, όχι πλέον εξαρτημένο από την φυλετική και γονική κληρονομιά, έτσι όπως είναι το υλικό σώμα, που προέρχεται από την ένωση δύο συνειδητοτήτων, αλλά εκπορευόμενο από μία και μόνο, αφού η ανθρώπινη ψυχή θα έχει συνενώσει μέσα της τις αρσενικές και θηλυκές λειτουργίες.

Δεν θα έπρεπε, στην συγκεκριμένη περίπτωση, να μπερδέψουμε την εξαφάνιση του εγώ (της θέλησης για ισχύ και κυριαρχία) με την κατάκτηση ενός εαυτού, της συνειδητότητας εκείνης που παραμένει εδώ σταθερή, ενώ οι άλλες, με τις οποίες είμαστε στενά, αδιόρατα συνδεδεμένοι ως τότε, δεν είναι πλέον αντιληπτές.

Αν θα θέλαμε να συνοψίσουμε, εν συντομία, αυτή την ενελικτική τελική κατάσταση, θα μπορούσαμε ακόμα να πούμε ότι η παράλειψη προετοιμασίας της οδηγεί την ψυχή στο να γνωρίσει ένα δραματικό εσωτερικό κενό που ενισχύεται από το όραμα ενός ιδιαίτερα ζωηρού περιβάλλοντος, όπου αισθανόμαστε σοβαρά ακρωτηριασμένοι. Ενώ η αναγνώριση αυτής της κατάστασης και η κατάλληλη γι' αυτήν προετοιμασία, θα έπρεπε να καταλήξουν σε μια προοδευτική αποκόλληση από εκείνο το περιβάλλον, με αποτέλεσμα ένα εσωτερικό αίσθημα πληρότητας σε αναμονή ενός νέου κόσμου, μιας νέας γης. Μια πνευματική κατάσταση που βρίσκεται σε συμφωνία με τα ευαγγελικά λόγια: «Η βασιλεία μου δεν είναι αυτού του κόσμου».

2. ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΑΝΩ ΣΗΜΕΙΟ

Εκείνη η εξαιρετική στιγμή της εξέλιξης φαίνεται να είναι γραμμένη σε μια ευρεία αναπνευστική κίνηση που, στην διάρκεια των αιώνων, συνόδευσε την γέννηση, την ανάπτυξη και τον θάνατο των πολιτισμών που εμφανίστηκαν σ' αυτόν τον κόσμο.

Για. τον αναγνώστη που θα αμφέβαλλε ακόμη περί της πραγματικότητας αυτών των μεγάλων κύκλων, θα υπενθυμίσω εν συντομία εκείνο που συνηθίζουμε να αποκαλούμε: «η μετάπτωση των ισημεριών»». Έτσι, ένας παρατηρητής που θα έπαιρνε ως σημείο αναφοράς έναν απλανή αστέρα, σε μια συγκεκριμένη στιγμή του έτους, θα διαπίστωνε την επόμενη χρονιά μια διαφορά. Σε τέτοιο βαθμό ώστε, σε 72 χρόνια, το άστρο θα είχε κατά τα φαινόμενα μετακινηθεί μία μοίρα στο σύνολο του ορίζοντα που περιέχει 360ο.

Εάν αυτός ο αναγνώστης έχει την καλοσύνη να θυμηθεί ότι 12 αστερισμοί καταλαμβάνουν αυτό το διάστημα, εύκολα θα καταλάβει ότι θα χρειάζονταν 2160 χρόνια για να αφήσει ο ένας απ' αυτούς την θέση σε έναν άλλον. Με τον καθένα να φαίνεται ότι εκπορεύει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, καθοριστικά για την διαμόρφωση ενός πολιτισμού.

Αυτοί οι αριθμοί, όντας πολλαπλάσια του 9, μπορούν, σύμφωνα με την περίφημη απόδειξη, να φτάσουν στο μηδέν, πράγμα που λαμβάνει χώρα στο τέλος κάθε κύκλου, επιτρέποντας, απ' ό,τι φαίνεται, τον ερχομό στον κόσμο ενός καινούριου πολιτισμού.

Αυτοί οι ρυθμοί, που η Ιστορία της Ανθρωπότητας αναδεικνύει και αξιοποιεί ιδιαίτερα, δέχονται μια απρόσμενη επιβεβαίωση, αυτή την φορά στην δική μας κλίμακα, με την λειτουργία του ίδιου μας του σώματος στον αναπνευστικό του τρόπο και σ' εκείνον των καρδιακών παλμών. Δεν χρειάζονται, πράγματι, παρά 18 αναπνοές (κατά μέσο όρο) το λεπτό, και 72 καρδιακοί παλμοί, για να εξασφαλιστεί η σωματική οικονομία. Ή, επί 24 ώρες: 25920 αναπνοές, η διάρκεια του πλήρους κύκλου των 12 αστερισμών.

Εάν πάρουμε τώρα τον ήλιο ως αναφορά, διαπιστώνουμε στον ίδιο του το ρυθμό δύο εμφανείς χρόνους ανάπαυσης, . συντονισμένους μ' εκείνους της γης, που συμβολίζει την υλική μας υπόσταση.

Αυτοί οι δύο χρόνοι αντιστοιχούν στο τέλος μιας εισπνοής και μιας εκπνοής, με τον ήλιο να είναι στο ζενίθ ή στο ναδίρ της τροχιάς του. Ή, ακόμη, σ' αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη: το χειμερινό ηλιοστάσιο και το θερινό ηλιοστάσιο.

Εάν εφαρμόσουμε τώρα αυτή την αναπνοή στην ζωή της γης, πιο συγκεκριμένα σ' εκείνη των πολιτισμών που διαδέχτηκαν ο ένας τον άλλον επί 10000 περίπου έτη (ο αναγνώστης ας συμβουλευτεί τον πίνακα που παρατίθεται στο τέλος αυτής της μελέτης) διαπιστώνουμε ότι ο καθένας τους αρχίζει στο τέλος μιας μακριάς αναπνοής που του επέτρεψε να απορροφήσει το ουσιώδες του αστερισμού στον οποίο αυτός ο πολιτισμός οφείλει την άφιξή του στον κόσμο. Η εκπνοή που ακολουθεί, εκδηλώνει την ανάπτυξη και την άνθισή του, μέχρι το υψηλό σημείο που σηματοδοτεί το τέλος της ανάπτυξής του και την αρχή της παρακμής του.

Αναφορικά μ' αυτόν τον πλανητικό ρυθμό, μπορούμε να υπολογίσουμε 1080 χρόνια (περίπου) για την εισπνοή και άλλα τόσα για την εκπνοή. Δηλαδή, συνολικά, 2160 χρόνια για κάθε πολιτισμό. Το χρονικό διάστημα ανάπαυσης, αν όχι ακινησίας, του οποίου δίνει δείγματα αυτός ο ήλιος σε κάθε ηλιοστάσιο, αντιστοιχώντας στο έτος μηδέν, που τις ιδιότητές του προσδιόρισα λίγο πιο πάνω, μπορεί σ' αυτούς τους κύκλους να διαρκέσει αρκετές δεκαετίες. Εάν πάρουμε ως παράδειγμα εκείνες τις λίγες ηλιοστατικές η μέρες ενός ηλιακού έτους, μπορούμε να υπολογίσουμε κατ' αναλογία σε μισό αιώνα το κάθε ανώτερο ή κατώτερο σημείο αυτού του πλανητικού ρυθμού.

Θα φαινόταν ακόμη πως αυτή η ευρεία κίνηση που διέπει συλλογικά την καθημερινότητά μας, όπως θα το δούμε λεπτομερειακά πιο κάτω, έχει προκύψει από έναν ρυθμό πιο αργό. Λες κι αυτός ο μακρύς περίπλους ανθρώπινων ψυχών ανά τους αιώνες να είχε γνωρίσει μια αναπνοή επιταχυνόμενη σιγά - σιγά, αντιστοιχούσα σε μια κίνηση περιοριστική ως προς την έκταση της κοσμικής, για την ακρίβεια, ευαισθησίας των πρώτων συνειδητοτήτων. Ένας Ελβετός ερευνητής ονόματι Jacot, στα μέσα του περασμένου αιώνα, παρουσίασε πάνω στο θέμα μια θεωρία που άφησε αδιάφορο τον επιστημονικό κόσμο του τότε. Ξεκινώντας από τον σχηματισμό του γαιάνθρακα ο οποίος, αν και πιστεύεται γενικά το αντίθετο, δεν μπόρεσε να συσταθεί παρά στο ύπαιθρο, εκείνος ο λογικός άνθρωπος ανέπτυξε την υπόθεση μιας αργής περιστροφής της γης, που επέτρεπε σ' εκείνες τις εποχές αυτή την μεταμόρφωση. Δηλαδή, μια πολύ μακριά ημέρα στην διάρκεια της οποίας το φυτικό βασίλειο αναπτυσσόταν, ακολουθούμενη από μια πολύ μακριά νύχτα, υπεύθυνη για την αργή του αποσύνθεση. Μια κίνηση που θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε μια γεωλογική Εποχή, και που στην έξοδο της οποίας τα φυτά θα συνέχιζαν μια ανάπτυξη που είχε προηγουμένως διακοπεί.

Αυτή η θεωρία, της οποίας η ακρίβεια θα μας υποχρέωνε να επανεξετάσουμε σοβαρά τις επιστημονικές εκτιμήσεις που αφορούν την ηλικία αυτού του πλανήτη(για παράδειγμα, τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια!) μπορεί να μας είναι χρήσιμη για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε πως η επιτάχυνση της κίνησης της γης, που αντιστοιχεί σε μια ανάσα, όλο και πιο γρήγορη, των συμπεριλαμβανόμενων ψυχών, θα ήταν στενά συνδεδεμένη με μια ευρεία περιοριστική κίνηση, που θα οδηγούσε αυτές τις ίδιες ψυχές, απολαμβάνοντας a priori μιας κοσμικής ευαισθησίας, να αποκτήσουν μια συνειδητότητα όλο και πιο εκλεκτική, ως αυτό το έσχατο υψηλό σημείο όπου το προσωποποιημένο εγώ ανακαλύπτει τον εαυτό του, μέσα σε μια πραγματικότητα που του προσιδιάζει.

Ο αναγνώστης θα μπορούσε εύλογα να θεωρήσει αυτή την ευρεία περιοριστική κίνηση ως «αποδημία» που θα οδηγούσε την ανθρώπινη ψυχή από την ωκεάνια απεραντοσύνη όπου γεννήθηκε κάποτε, ως την κορυφή ενός βουνού, βάζοντας τέλος στον μακρύ αυτό περίπλου.

Θαρρείς και το σπέρμα της ζωής, ήδη από την αρχή του, να περιέκλειε μέσα του μια ασυνείδητη επιθυμία να βγει από το αδιαφοροποίητο για να φτάσει, μετά από μια ανάπτυξη που θα μπορούσε να πάρει έναν χαρακτήρα παρακινδυνευμένο, για να μην πούμε τραγικό, σε κάτι το διαφοροποιημένο.

Η ανθρώπινη ψυχή μήπως δεν γνώρισε στο διάβα των αιώνων, διαδοχικά, την συνειδητότητα της φυλής, κατόπιν της κάστας, της πατριάς, της οικογένειας, όλο και περιορίζοντας σιγά - σιγά την οικουμενική της θέαση των πραγμάτων; Κι αυτό πιθανότατα, ξεκινώντας από τους πολιτισμούς που ακολούθησαν εκείνον το μυθικό Υπερβόρειο, ως τον ελληνικό πολιτισμό που, επικυρώνοντας τα δικαιώματα του πολίτη, συνεισέφερε στην εμφάνιση του προσωποποιημένου εγώ στον κόσμο.

Αυτή η εκπληκτική ενέλιξη στο πεδίο της ευαισθησίας, των συλλογικών αλλαγών, της ταυτότητας αντιλήψεων στην αναζήτηση ή στην ζωή ενός κοινού ιδεώδους θα βρισκόταν γραμμένη στην ζωδιακή εικόνα του Maχimus Homo (Μεγάλου κοσμικού Ανθρώπου) στην οποία αναφερόταν ήδη η αρχαία Σοφία, και που η Αστρολογία έκανε πλατύτερα γνωστή. Ξαναβρίσκουμε αυτή την εξέλιξη στο Δέντρο των Σεφιρώθ της Ιουδαϊκής Παράδοσης και σ' εκείνη των Τσάκρας στην Ανατολική Παράδοση.

Εδώ λίγο πολύ είναι που μας χρειάζεται να φύγουμε από τα πόδια για να ανεβούμε ως το κεφάλι, Ένα κεφάλι σκληρό, οστεοποιημένο, αδιαπέραστο, που καταλήγει να αρνείται κάθε μοιρασιά, κάθε ανταλλαγή, πέρα από το όφελος του έτσι διαμορφωμένου εγώ. Ένα κεφάλι, πραγματικό φρούριο, χτισμένο στο διάβα των αιώνων, όπου η συνειδητότητα του δεσποτικού εαυτού μπόρεσε να βγει στο φως και να εξελιχθεί.

Αυτή η περίεργη ανάπτυξη θα μπορούσε ακόμη να προκαλέσει σύγχυση στον αναγνώστη τον συνηθισμένο σε μια άλλη γένεση θρησκευτικής έμπνευσης που, η Γένεση του Μωυσή το δείχνει σαφώς, ξεκινάει από το κεφάλι. Θα ήταν σαν να ξεχνούσαμε την αναπαραγωγή μέσω σποράς που στο εξής διέπει τις περιοδικές επανόδους των ειδών, αν όχι και των ψυχών.

Δεν είναι βεβαίως εύκολο να σκεφθούμε ένα δημιούργημα, εκ προοιμίου, δίχως κεφάλι όταν όλος μας ο περίγυρος σ' αυτόν τον κόσμο, γινόμενος δι' αναπαραγωγής, δείχνει το αντίθετο. Είμαι προσωπικά υπόχρεος στον Γιούvγκ, ιδίως για το έργο του «Οι Επτά Ομιλίες προς τους Νεκρούς», ο οποίος έδωσε μια εικόνα που μου φαίνεται λογική γι' αυτές τις αρχές όπου το ασυνείδητο, υπό την πλήρη έννοια του όρου, απλώνει ένα πυκνό πέπλο πάνω σε ό,τι προηγείται της αφύπνισης της συνειδητότητας.

Ας αφήσουμε προς στιγμή τα προβλήματα τα σχετικά με τις απαρχές του εξελικτικού κύκλου που μας απασχολεί κι ας επανέλθουμε σ' εκείνα τα υψηλά σημεία, που φαίνεται να προσφέρουν στις ταξιδιάρικες ψυχές την δυνατότητα να καταπιαστούν με μια πραγματική μετάλλαξη, ειδικότερα δε, με το υψηλότερο σημείο των υψηλών σημείων που τοποθετείται εδώ και 2000 χρόνια στον αστερισμό του Κριού. Με αυτόν τον αστερισμό, ας μην το ξεχνάμε, να συμβολίζει το κεφάλι του «Maximus Homo» που αναφέραμε προηγουμένως.

Είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή που διαλέγει ο Ιησούς ο Ναζωραίος για να ενσαρκωθεί και να ζήσει τις περιπέτειες που αφηγούνται τα Ευαγγέλια. Μέσα σ' αυτή την μορφή της λαϊκής πνευματικότητας όπου εισέρχομαι, μέσα στον χώρο όπου εργάζομαι, δεν τίθεται επ' ουδενί ζήτημα, ανακαλώντας αυτό το όνομα, της μνημόνευσης ενός Θεού, ή ενός Υιού εκείνου του Θεού, αλλά της αναφοράς σ' ένα αρχέτυπο. Δηλαδή, ουσιαστικά, σ' έναν τρόπο ζωής, διαβίωσης, αγάπης, σκέψης, που, εξ αυτού του γεγονότος, ξεφεύγει από τον ημερολογιακό χρόνο και από τον φυσικό χώρο, μέσα στους οποίους είμαστε, προς το παρόν, έγκλειστοι. Ακόμη κι αν αυτό το αρχέτυπο μπορεί να έχει γεννηθεί σε μια συγκεκριμένη στιγμή της Ιστορίας.

Αρχέτυπο μέσω του οποίου μπορούμε ενδεχομένως να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, στο μέτρο που μοιραζόμαστε τις ίδιες σκοπιές, ζούμε (πράγμα που είναι συχνά πολύ πιο δύσκολο) τις ίδιες εμπειρίες, είτε πρόκειται για το φυσικό είτε πρόκειται για το ψυχικό πεδίο.

Το ότι ένα ή περισσότερα άτομα (υπό την ευγενή έννοια του όρου) μπόρεσαν να ενσαρκώσουν αυτό το αρχέτυπο, να το γεννήσουν, το ότι επιθυμούμε ακόμη να τους επικαλούμαστε, να διατηρούμε μαζί τους σχέσεις ψυχικές, πνευματικές, αυτά είναι θέματα πίστης ή εμπειρίας που αφήνονται εδώ στο παρόν ή στο γίγνεσθαι του καθενός, αλλά δεν θα είχαν θέση στην παρούσα μελέτη. Αν κάτι μου φαίνεται σημαντικό να υπογραμμίσω, αυτό είναι το ιδανικό που τα συγκεκριμένα όντα αντιπροσώπευαν και που τους έκανε να ζουν, η σοφία που εξέφραζαν και που θα έπρεπε, όσο λίγο κι αν ενδιαφερόμασταν, να μας παροτρύνει να προσαρμόσουμε ανάλογα την συμπεριφορά μας. Μία άγια ιστορία δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζεται ως τέτοια, παρά στον βαθμό που γινόταν ιστορία της ζωής μας, ιστορία της ιστορίας μας. Ο Drewermann, εκείνος ο σύγχρονος Γερμανός θεολόγος, που του απαγορεύτηκε η διδασκαλία από τους ομοίους του, διακήρυσσε ότι "κάθε μύθος μένει στείρος στο μέτρο που παραμένουμε στην εξωτερική όψη της έκφρασής του" . Το ίδιο πνεύμα το ξαναβρίσκουμε στον Γιούvγκ όταν λέει: «Ο Χριστός θα μπορούσε να γεννηθεί ένα δισεκατομμύριο φορές στην Βηθλεέμ, αυτή η γέννηση δεν έχει αξία εκτός κι αν λάβει χώρα εντός μου».

Παραδόξως, ίσως, η αναζήτηση αυτής της εμπειρίας, της εμφανιζόμενης στα μάτια των πιστών, των πεισμένων για την Θειότητα του μοντέλου τους, ως προσβλέπουσα στην αγιότητά του, ή τουλάχιστον ως εκδήλωση μιας υπερτροφίας του εγώ, πιθανόν να μπορούσε να οδηγήσει κάποιους να αποδεχτούν στην συνέχεια με μεγαλύτερη ευκολία το ιστορικό πρόσωπο πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε αυτό το αρχέτυπο.

Ο Ιησούς, σ' αυτή την μελέτη, θα αποτελέσει την διαδρομή της ανθρώπινης ψυχής που έφτασε στο συγκεκριμένο σημείο εξέλιξης, καθώς, προσπαθώντας να ξαναγίνει πλήρης, δηλαδή προικισμένη με λειτουργία και αρσενική και θηλυκή, μπορεί να ξεφύγει από την γήινη, ηλιακή ή σεληνιακή έλξη, για να ζήσει πάνω σε μια καινούρια γη, όπου οι άφυλες απαρχές της επιτρέπουν έναν τελείως άλλο τρόπο ύπαρξης, όπως αφήνει να εννοηθεί το Ευαγγέλιο. Καλώ τον αναγνώστη να μην μπερδέψει εκείνον τον Ιησού τον λεγόμενο Ναζωραίο, έτσι όπως καθορίστηκε, με το αρχέτυπο του Χριστού που θα ξαναγεννηθεί και θα εξελιχθεί με την επιτυχία που ήδη γνωρίζουμε, στην πορεία της επόμενης χιλιετίας υπό την αυξανόμενη επιρροή, όπως θα δούμε, του αστερισμού των Ιχθύων. Ένα αρχέτυπο που παραμένει έμφυλο.

Κατόπιν τούτου, ας επανέλθουμε στο έσχατο υψηλό σημείο του πολιτισμού του Κριού (θα ήταν πιο σωστό να τον αποκαλέσουμε εδώ αιγοπρόβατο ή δορκάς), στην κορυφή όπου η ανθρώπινη ψυχή επιτέλους φτάνει, έχοντας συμμετάσχει σε μια συλλογική ανάβαση η οποία, αν και σιγά-σιγά ελαττωνόταν, της επέτρεψε να ανέλθει σ' ένα τέτοιο υψόμετρο. Πόσες ψυχές μπόρεσαν να γνωρίσουν, σ' αυτή ακριβώς την στιγμή της δισχιλιετούς ιστορίας, αυτή την τόσο ιδιαίτερη πνευματική κατάσταση; Μερικές; Μία και μόνο; Η λαϊκή πνευματικότητα δεν μπορεί, δεν πρέπει, να απαντήσει σε μια τέτοια ερώτηση, αλλά να επανέλθει στην αρχετυπική εικόνα που περιγράφει αυτή την κατάσταση. Δύο λοιπόν δυνατότητες μας προσφέρονται στο εξής ή να πετάξουμε, ή να ξανακατεβούμε. Αυτή η δεύτερη περίπτωση φαίνεται να ασκήθηκε ως εδώ, κατά ένα μεγάλο μέρος, συλλογικά. Αυτό το έχουμε δει, για να μπορέσουμε να απολαύσουμε μια μέρα εκείνο το διαφοροποιημένο εγώ. Ο κύκλος των μετενσαρκώσεων (πίστη στην οποία θα προσκολληθεί ο Χριστιανισμός ως τον τέταρτο αιώνα) μοιάζει να επιβεβαιώνει αυτή την τάση. Γεγονός που κάθε άλλο παρά αποκλείει, για πολλούς, μια πιο στοιχειώδη επιθυμία να ξαναβρούν μια χαρά της ζωής αρμόζουσα σ' αυτή την γη.

Το παραπάνω δεν αποκλείει την πιθανότητα, για κάποιες από εκείνες τις ψυχές, σε κάποια άλλα ιστορικά υψηλά σημεία, να κατάφεραν να εγκαταλείψουν τον πλανήτη μας δίχως να έχουν αποκτήσει αυτό το προσωποποιημένο εγώ, ώστε να εισέλθουν σε άλλες κοινωνίες με συλλογικό χαρακτήρα (τους Ανατολικούς ή Χριστιανικούς Παραδείσους, για παράδειγμα), όπου η κατάκτηση ενός ατομικοποιημένου εγώ δεν μπορεί να συνταιριαστεί με αυτήν την μυστικιστική ζωή ούτε να βρει την θέση της στους συγκεκριμένους Οργανισμούς. Θα προσθέσω, προκειμένου όλα να είναι κατά το δυνατόν σαφέστερα σ' αυτή μου την παρουσίαση, ότι, όπως φαίνεται, μπορούμε να πραγματοποιήσουμε αυτή την αναχώρηση πέρα από τα συλλογικά υψηλά σημεία. Όμως γνωρίζουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όταν προσπαθούμε να αψηφήσουμε την κοινή γνώμη, που είναι πιο καθοριστική απ' όσο γενικά νομίζουμε.

Και εξάλλου υπάρχει ο θάνατος, που, ερχόμενος συχνά να διακόψει βίαια τον περίπλου μας εδώ κάτω, θα μας οδηγούσε στο να ξαναπιάσουμε λίγο αργότερα το ταξίδι από εκεί όπου το είχαμε σταματήσει. Δεν θα υπήρχε άραγε εκεί, για τις ανώριμες ψυχές, ένα βάραθρο, στους κόλπους του οποίου θα γκρεμίζονταν, πριν ξαναβρεθούν σε στέρεο έδαφος; Και πάλι θα έπρεπε, στην πορεία της κύησης που θα ακολουθούσε, να ξαναπεράσουν από όλα τα στάδια που βιώθηκαν προηγουμένως, όλα να τα ξαναμάθουν, πριν επανακτήσουν, εάν οι καινούριες συνθήκες ζωής το επιτρέπουν, τις προγενέστερες κατακτήσεις.

Αυτό το βίαιο σταμάτημα, ακολουθούμενο από μια νέα αρχή, θα μας επέτρεπε να καταλάβουμε τι σημαίνει συμβολικά ο ουροβόρος όφις, εκείνο το ερπετό που δαγκώνει την ουρά του και μέσα στον κύκλο του μας περικλείει, γιατί μετά τον Κριό, στην ακολουθία των αστερισμών, έρχονται οι Ιχθείς. Προς τι αυτό το εντυπωσιακό κεφάλι στην ουρά; Αν όχι εξαιτίας της αναγκαιότητας να ξαναρχίσουμε το κακώς καμωμένο; Αυτόν τον Καρμικό Τροχό, που ο Χριστιανισμός, προερχόμενος από τον Αστερισμό των Ιχθύων, δεν μπορούσε παρά να αγνοήσει. Θα ζητάγαμε από ένα παιδί να αναθυμηθεί τις προηγούμενές του ζωές; Κάτι τέτοιο θα δυσχέραινε σοβαρά την καινούρια του ανάπτυξη.

Εδώ βρίσκονται και οι απατηλές πτήσεις, όπου η συμβολική των πτηνών είναι πάνω στο θέμα εύγλωττη. Η Γραφή δεν λέει μήπως, «όπου το σώμα βρίσκεται, εκεί θα συγκεντρωθούν οι αετοί» Απατηλές πτήσεις που η ανθρώπινη ψυχή μπορεί ήδη να γνωρίσει εδώ κάτω όταν, για παράδειγμα, έχοντας προηγουμένως συμμετάσχει, σ' έναν χώρο καθαγιασμένο, σ' ένα θρησκευτικό γεγονός που θα την μεταφέρει εκτός τόπου και χρόνου, επιστρέφει στην καθημερινή της ζωή και τα σχετικά με αυτήν προβλήματα. Κύκλος γνωστός, συμβολιζόμενος από το πτηνό και το ερπετό, την πεταλούδα και το σκουλήκι, τον κύκλο του ουροβόρου, τον οποίο το υψηλό σημείο, όπως περιγράφεται πιο πάνω, μπορεί να διακόψει.

Όσο για την αληθινή πτήση, ο αναγνώστης θα συγκράτησε το ότι θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί με δύο τρόπους. Ο πρώτος, σύμφωνος με την θρησκευτική οδό, θα ζητούσε την εξάλειψη κάθε ιδίας θέλησης, πριν μπορέσει κανείς να ενωθεί με το Ον ή την Κοινωνία, καθώς και με αντικείμενα λατρείας ή ευλάβειας. Το θάμβος, η έκσταση, που συνοδεύουν γενικά την συνάντηση, θα ήταν, θα μπορούσαμε να πούμε, τα προφανή σημάδια αυτής της ένωσης. Και το εγώ, υποδουλωμένο, αποκοιμισμένο, να επιτρέπει αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε ένα μυστικιστικό γάμο, που στο Χριστιανισμό αποκαλούμε: "Οι Γάμοι του Αμνού".

Η εγκεφαλική ζώνη όπου λαμβάνει χώρα αυτή η συνάντηση ονομάζεται Κέθερ, το στέμμα, στην Καμπαλά, και Σαχασράρα, ο λωτός με τα χίλια πέταλα, στις ανατολικές διδασκαλίες.

Ωστόσο, αν δώσουμε μια ιδιαίτερη προσοχή στα ευαγγελικά λόγια διαπιστώνουμε πως υπάρχει εφεξής ένας άλλος τρόπος να φύγουμε, να εγκαταλείψουμε αυτή την γη, να ξεφύγουμε από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων, να θυσιάσουμε το αντιπαθητικό εγώ, χωρίς παρ' όλα αυτά να σκοτώσουμε το είναι του εαυτού μας. Πράγμα που σημαίνει, να διατηρήσουμε μια θέληση που μπορεί να παραμείνει δική μας, γινόμενη ίδιον του εαυτού μας.

Στην πρώτη περίπτωση, θα λέγαμε πως η ψυχή καλείται να αδειάσει το κεφάλι της από κάθε είδους δικές της σκέψεις, προσφέροντας το σώμα της, κι ακόμη περισσότερο την ζωτικότητά της, τις διανοητικές της δυνάμεις, στον Θεό ή στην Κοινωνία που αναγνωρίζει. Ενώ στην δεύτερη περίπτωση η ψυχή θα ένιωθε την επιθυμία να αποκαθάρει το κεφάλι της (χώρος όπου διαμένουν οι εγωιστικές σκέψεις), χωρίς να χάσει παρ' όλα αυτά έναν στοχασμό που έχει γίνει αυτόνομος, εξαντλώντας την ζωτική δύναμη ενός σώματος, θεωρούμενου σε τελική ανάλυση ζωικού. Πράγμα που έκανε πάνω στον σταυρό ο Ιησούς της Ναζαρέτ, χύνοντας μέχρι τελευταίας ρανίδας το αίμα του, για να αναφερθούμε για μια ακόμη φορά στην ευαγγελική αφήγηση. Ένα αίμα με το φορτίο μιας έμφυλης ανθρώπινης κληρονομιάς, φορέας μιας τρομερής ενέργειας, όταν μπορεί να εκφραστεί πλήρως. Μιας ενέργειας που, με κανέναν τρόπο, δεν θα είχε την θέση της σε μια νέα οικονομία, βασισμένη σε τελείως άλλα κριτήρια.

Μέχρι αυτό το έσχατο υψηλό σημείο, που αντιστοιχεί στο έτος μηδέν του ημερολογίου μας, ακόμα κι άλλες θυσίες έλαβαν κανονικά χώρα: κυρίως εκείνη του Ταύρου, που άρχισε δύο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα και αντιστοιχούσε, ως προς τις προτάσεις της, με την περιπέτεια του Αβραάμ (Αμπραμ, ο πατέρας του Κριού), ιστορούμενη στην Παλαιά Διαθήκη. Εκείνου του Ταύρου, θρυλικής φιγούρας της αρχαίας Αιγύπτου, όταν το πνεύμα της πατριάς, της θεοποιημένης δυναστείας, βασίλευε κατ' αποκλειστικότητα και συσσώρευε τα πλούτη που γνωρίζουμε.

Εκείνες οι θυσίες, που σημαδεύουν την συγκεκριμένη, μακριά ενέλιξη, βιώνονταν συλλογικά, παρ' όλο που, στην κατάκτηση κάθε υψηλού σημείου, η ανθρώπινη διάνοια, σε σύγκριση με το προηγούμενό της βίωμα, δοκίμαζε μια αίσθηση αποστέρησης. Αρκεί να μνημονεύσουμε τις «γκρίνιες» των Εβραίων, που σύρονταν από τον Μωυσή στην έρημο της Χαναάν ώστε να αποκτήσουν μια καινούρια νοοτροπία, καθώς αναπολούσαν την περασμένη τους ζωή στην Αίγυπτο, παρ' όλο που εκεί ζούσαν καταπιεσμένοι, εκφράζοντας έτσι την δυσαρέσκειά τους.

Ωστόσο, εκείνοι οι αλλεπάλληλοι περιορισμοί (ας σκεφθούμε, για παράδειγμα, εκείνες τις παρθένες ηπείρους, τις προσφερόμενες προς επέκταση των πρώτων ανθρώπων, οι οποίες μειώνονταν σιγά - σιγά σε εδάφη όλο και μικρότερα. Ή ακόμη, σ' ένα πεδίο περισσότερο κοσμικό, την προοδευτική ελάττωση μιας τεράστιας γήινης σφαίρας, περιοριζόμενης σιγά - σιγά στο διάβα των αιώνων και αφήνοντας στην περιφέρειά της μάρτυρες αυτής της μείωσης, υπό την μορφή εκείνων των πλανητών που περιστρέφονται πλέον γύρω από τον ήλιο, έσχατος περιορισμός, αντίστοιχος με ένα κεφάλι αποδεσμευμένο από κάθε πραγματικότητα, βιώνονταν συλλογικά. Με την κάθε ψυχή να μπορεί, όποτε χρειαζόταν, να παίρνει δυνάμεις από τις άλλες. Πράγμα που δεν θα συνέβαινε πλέον στο έσχατο υψηλό σημείο, το οποίο θα βιωνόταν μέσα σε μια μοναξιά συχνά σπαραξικάρδια. Τελευταία δυσκολία που μας επιτρέπει να καταλάβουμε γιατί, ως εδώ, οι πληροφορίες οι σχετικές με την διάβαση αυτής της στερνής, στενής πόρτας παρέμειναν εμπιστευτικές ή παραποιήθηκαν σκόπιμα.

Για παράδειγμα, τα λόγια που πρόφερε ο Ιησούς πάνω στο σταυρό, καθώς το αίμα του στάλαζε: «Ηλί, ηλί, λαμά σαβαχθανί, δύναμή μου, δύναμή μου, γιατί με εγκατέλειψες;» μέσα στο ίδιο πνεύμα γρήγορα ελαχιστοποιήθηκαν, θεωρούμενα ως μια σύντομη στιγμή αδυναμίας εκ μέρους ενός Θεού που γρήγορα θα ξανάβρισκε την βασιλεία του, την δύναμη και την δόξα του, ενώ, αυτή η ενέργεια, η περιεχόμενη στο αίμα και στο νερό που έρεαν μαζί, θα όφειλε, και σ' αυτόν τον κόσμο και στον άλλο, να εξαφανιστεί για πάντα. Η σπουδαιότητα αυτού του έσχατου υψηλού σημείου, που σηματοδοτεί το τέλος της επιρροής του Αστερισμού του Κριού και τις εγγενείς δυσκολίες, μέχρις εξάντλησης, όχι πλέον στιγμιαίας αλλά οριστικής, μιας ζωτικής ενέργειας ως προς το γίγνεσθαι αυτού του έμφυλου κόσμου, μας επιτρέπει να καταλάβουμε σε όλη του την έκταση τον ευαγγελικό αφορισμό: «Πολλοί οι κλητοί, ελάχιστοι οι εκλεκτοί».

Χωρίς να επανέλθουμε στον υποθετικό αριθμό των εκλεκτών σ' αυτή την συγκεκριμένη στιγμή της Ιστορίας, μπορούμε τουλάχιστον να αναρωτηθούμε για το γίγνεσθαι όλων εκείνων των «κλητών» που, έχοντας περάσει εκείνο το έσχατο υψηλό σημείο, οφείλουν, σύμφωνα με την πλανητική αναπνοή, που περιγράψαμε προηγουμένως, να εισέλθουν συλλογικά σε μια νέα εισπνοή, αυτή την φορά υπό την επίδραση του Αστερισμού των Ιχθύων. Γίγνεσθαι που οφείλουμε τώρα να εξερευνήσουμε, και μάλιστα πολύ σοβαρά, καθώς εκείνη η νέα εισπνοή συνέπεσε με την γέννηση και την ανάπτυξη της Χριστιανικής θρησκείας.

Έχω ήδη πασχίσει να περιγράψω εκείνο το εκπληκτικό άγγιγμα της ουράς απ' το κεφάλι που συνδέει, σε μια ένωση φαινομενικά παρά φύση, τον Κριό, έσχατο σημείο μιας διανοητικής ανάπτυξης καταλήγουσας σ' ένα προσωποποιημένο εγώ, με τους Ιχθείς που μας οδηγούν στις αβύσσους της ασυνείδητης ζωής, επικαλούμενος την διαδικασία που θα κατέληγε στην μετενσάρκωση των ανθρώπινων ψυχών. Παραμένοντας πιστοί στην ερμητική αρχή που λέει πως ό,τι βρίσκεται επάνω είναι παρόμοιο με εκείνο που βρίσκεται κάτω, ή, με άλλα λόγια: ό,τι είναι καλό για έναν άνθρωπο είναι καλό και για την κοινότητα στην οποία ανήκει (κι αυτό, εννοείται, σύμφωνα με έναν ρυθμό πιο εκτεταμένο μέσα στον χρόνο), θα εφαρμόσουμε αυτό τον κανόνα στην εμφάνιση και την ανάπτυξη του Χριστιανισμού.

Βλέποντας, φυσικά, a priori, μέσα σ' εκείνη την κυκλική επιστροφή των ψυχών στην γη, μετά από μια σχετική αποσωματοποίηση που ευνοεί την αποκοίμιση του αντιπαθητικού εγώ, την πιθανότητα να γνωρίσουμε (ιδανικό σχήμα) μια καινούρια παιδική ηλικία, υπό την διεύθυνση παιδαγωγών ικανών να ανυψώσουν αυτές τις ψυχές μέσα σε μια πατρική αγάπη τέτοια, που δεν θα μπορούν παρά να υποταχθούν και να ζήσουν σύμφωνα μ' αυτό το μοντέλο. Ευχή που κάθε γονιός άξιος του ονόματός του, ως αυτούς τους δύσκολους καιρούς για τους οποίους θα μιλήσω πιο κάτω, δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζει, φέρνοντας ένα παιδί στον κόσμο.

Θα ξαναβρούμε αυτό το πνεύμα και σε έναν άλλο ευαγγελικό αφορισμό: «Αν δεν ξαναγίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα γνωρίσετε την Βασιλεία των Ουρανών,» και δεν βρίσκουμε μήπως στην ελληνική γλώσσα αυτή την ετυμολογική ομοιότητα του παιδιού με το πόδι -παις, πους- που αντιστοιχεί στον Αστερισμό των Ιχθύων, η οποία μας παραπέμπει στον Ουροβόρο: ζωντανή εικόνα της διαδικασίας μετενσάρκωσης που θα επέτρεπε σε μια ψυχή φορτωμένη με χρόνια να ξαναποκτήσει ζωή μέσα σ' ένα σώμα παιδιού;

Σ' αυτό το έργο είναι, και η Ιστορία μας προσφέρει σχετικά πολυάριθμες μαρτυρίες, που θα αφοσιωθεί η καινούρια θρησκεία, τουλάχιστον στα χίλια πρώτα χρόνια της ύπαρξής της, με το κύρος που διαθέτει. Αυτό υπό την καθοδήγηση ενός Πατέρα Θεού παντοδύναμου, που συνδυάζει την αυστηρότητα με την αγάπη, μιας Μητέρας Εκκλησίας που προσέχει να μην αντιστρατευτεί την θέληση του συζύγου της, και ενός Υιού μονογενούς, υπόδειγμα υπακοής. Πατέρας, Μητέρα, Υιοί, Θυγατέρες, λέξεις κλειδιά για κάθε διάλογο, κάθε συναλλαγή στους κόλπους αυτού του Θεσμού. Η αποσάρκωση των ψυχών μετά τον θάνατό τους και η απώλεια της συνειδητότητας που ακολουθεί λίγο πολύ μακροπρόθεσμα ή βραχυπρόθεσμα, ίδιον αυτής της διαδικασίας, ξανασυναντιόνται μέσα στο μυστήριο του βαπτίσματος. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παλιά χρόνια εφαρμοζόταν η πλήρης βύθιση. Με την σύντομη απώλεια της συνειδητότητας που επέφερε, να επιτρέπει στον βαπτιζόμενο να αρχίσει μια αυθεντικά καινούρια ζωή.

Αλλά πώς θα συvτηρηθεί στην εκχριστιανισμένη ανθρώπινη ψυχή η ανακτημένη της αθωότητα, εν μέσω ενός κόσμου όπου το εξαγριωμένο εγώ λυμαίνεται μ' έναν τρόπο ενδημικό; Απλώς και μόνο πνευματικοποιώντας την, προσφέροντάς της περιχαρακωμένους χώρους ζωής σ' αυτόν τον κόσμο χώρους όπου η αυθεντία του Πατέρα δεν θα μπορεί να αμφισβητηθεί. Ο αναγνώστης θα κατάλαβε πως τίθεται εδώ θέμα ίδρυσης μοναστηριών. Και αν έχει διάθεση να ανατρέξει για άλλη μια φορά στον αναπνευστικό κύκλο που αντιστοιχεί στους πολιτισμούς, θα διαπιστώσει πως αυτή η κίνηση εγγράφεται μέσα στην μεγάλη εισπνοή που διέπεται από τον Αστερισμό των Ιχθύων, που ευνοεί κατά πρώτο λόγο αυτή την επιστροφή στην κατάσταση παιδικότητας μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον. Με αυτά τα Μοναστήρια να προσφέρουν σε εκείνες τις εκχριστιανισμένες ψυχές, στους κόλπους ενός κόσμου που επέστρεψε σιγά - σιγά στην βαρβαρότητα, τόσο με την ποιότητα ζωής τους, όσο και με την δυνατότητα απόκτησης μιας Σοφίας, που διδάσκεται από λογίους των οποίων η πνευματικότητα είχε κατακτήσει μια αξιόλογη ευρύτητα, ένα ισχυρό αντίδοτο κατά της αναγέννησης του εγώ τους.

Περιορίζομαι εδώ στα ουσιώδη εκείνου του κινήματος, που θα φτάσει στην μεγαλύτερή του έκταση κατά τον Μεσαίωνα με την εξαιρετική ανάπτυξη των θρησκευτικών Ταγμάτων που έπειτα από τον Μπενουά, τον έκτο αιώνα, εξαπλώθηκαν σε ολόκληρη την Χριστιανοσύνη. Ας συλλογιστούμε ειδικότερα την ακτινοβολία των μοναχών του Κλουνί, του Σιτό (των Σιστερσιανών), του τάγματος των Δομινικανών, των Φραγκισκανών, εκείνων των «πενήτων» αναφορικά με την επιθυμία τους για επίγεια πλούτη, προκειμένου να εξασφαλίσουν, για τις ψυχές που τους εμπιστεύτηκαν, μια αδιαφιλονίκητη ανωφερή πνευματικότητα.

Το ότι στους κόλπους της Ρωμαϊκής Εκκλησίας μπόρεσαν να δουν το φως και να πραγματωθούν κι άλλες φιλοδοξίες, ποιος θα μπορούσε σήμερα να το αρνηθεί; Όμως δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε τον απαρέγκλιτο σκοπό μέσα σε κάθε εισπνοή: δηλαδή την ανακάλυψη, την οικοδόμηση ενός εσωτερικού κόσμου, που στην συνέχεια πρόκειται να κυβερνήσει αν όχι τον εαυτό του, τουλάχιστον τους άλλους. Κόσμος εσωτερικός τόσο πραγματικός όσο ο εξωτερικός κόσμος για την κατάκτηση του οποίου πολυάριθμες ψυχές εξαντλήθηκαν τελικά μάταια, όπως θα αποκαλύψουν οι οπαδοί της ψυχολογίας του βάθους. Ο κόσμος των επιθυμιών, των συγκινήσεων, των συναισθημάτων, του οποίου οι περίφημες ονειρικές μορφές υλοποιούνται μια μέρα, αν δώσουμε πίστη στις Βίβλους των Νεκρών του Θιβέτ ή της Αιγύπτου, είτε επίσης στις περιγραφές του Σβέντεμποργκ στις Ουράνιες Αρκάνες του, συνιστά το περιβάλλον του αποθανόντος. Εκτός κι αν η ανακάλυψη αυτή έλαβε ήδη χώρα στον επίγειο βίο. Αναλογίζομαι, στο σημείο αυτό, τα παραφυσικά φαινόμενα που η συγκεκριμένη ψυχολογία θεωρεί ότι ανήκουν αυτοδικαίως στο διανοητικό σύμπαν του ανθρώπινου όντος που, χωρίς γενικά να το γνωρίζει, ζει μ' αυτόν τον τρόπο ταυτόχρονα μέσα σε δυο διαφορετικούς κόσμους. Το αν εκείνος ο άλλος κόσμος αποκληθεί ουρανός ή κόλαση από την θρησκευτική ορολογία, συλλογικό ή προσωπικό ασυνείδητο από τους ψυχολόγους, δεν αλλοιώνει στο παραμικρό την πραγματικότητά του, ούτε την επιθυμία της ψυχής, στην πορεία αυτής της εκτενούς εισπνοής, στο να τον κατακτήσει.

Ιδού πως επιγραμματικά ορίζεται αυτό που αποκαλείται σεληνιακή εισπνοή, ήδη από τις απαρχές της, αρχής γενομένης από το υψηλό σημείο του Κριού, μέχρι το χαμηλό σημείο (μέσα σε μια ηλιακή λογική) που, οροθετώντας το απόγειο του Αστερισμού των Ιχθύων, θέτει τέλος σε αυτή την εισπνοή που μπορούμε να την παρομοιάσουμε με την διαδρομή του πρώτου Ιχθύ του συγκεκριμένου Ζωδίου, Μια διαδρομή που εκτείνεται από το ξεκίνημα του μοναχισμού ως τον Μεσαίωνα, δηλαδή χιλίων ογδόντα χρόνων περίπου, Ύστερα από μια εποχή που αντιστοιχούσε ακριβώς στον χρόνο ανάπαυσης εκείνου του ρυθμού και της οποίας η διάρκεια κατά τα φαινόμενα δεν ξεπέρασε τον έναν αιώνα, εποχή ευνοϊκή για την εμφάνιση αυτού που ονομάστηκε «Ιπποτικός Έρωτας» και για το οποίο θα ξαναμιλήσω αργότερα, τα συμβάντα που ακολούθησαν την συγκεκριμένη πλήρη εισπνοή μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε το τι προκάλεσε την εκπνοή εκείνου του χριστιανικού πολιτισμού, οδηγώντας τον να βιώσει την κρίση του μόλις θα κατακτήσει το υψηλό σημείο.

Εκείνα τα Συμβάντα, που μεταμόρφωσαν ριζικά τα ήθη που διαμορφώθηκαν στην πορεία εκείνης της μακράς εισπνοής, εξασθένησαν σημαντικά την φεουδαρχική δομή στην οποία στηριζόταν ως τότε ο ρωμαϊκός Κλήρος. Έγιναν αντιληπτά ως μια Αναγέννηση. Θα μπορούσαμε να δούμε εδώ την εκ νέου ανακάλυψη των συνηθειών και των εθίμων, καθώς και των αρχών που είχαν γεννηθεί στην διάρκεια της προηγούμενης μακράς ηλιακής εκπνοής του Κριού. Ειδικότερα την επιστροφή στην πλατωνική και αριστοτελική φιλοσοφία, που τονίζει ιδιαίτερα την σημασία του έργου του ανθρώπου στο πεπρωμένο του και, κατά έναν ορισμένο τρόπο, την επιστροφή στην ελληνική μυθολογία, ιδίως στις καλές τέχνες. Η θύμηση των αρχαίων θεών αντιπροσώπευε στην νέα αυτή ηλιακή άνοδο την πρώτη απόπειρα απελευθέρωσης των ανθρώπινων συνειδητοτήτων από την στενή εξάρτηση απέναντι σε έναν μοναδικό θεό, του οποίου οι απαιτήσεις είχαν γίνει ανυπόφορες για πολλούς.

Αν προσθέσουμε σ' αυτό την εκπληκτική ανάπτυξη των τεχνών και της τεχνολογίας που έδιναν σιγά - σιγά στους ανθρώπους μια αίσθηση ισχύος συνδεδεμένης με την ελπίδα να πάρουν επιτέλους στα χέρια τους τα πεπρωμένα τους προκειμένου να τα οδηγήσουν σε αίσιο τέλος, θα έχω προσδιορίσει την ουσία εκείνης νέας ηλιακής ανόδου, της οποίας σήμερα αγγίζουμε το υψηλότερο σημείο, 2000 χρόνια μετά την προηγούμενη.

Όμως, προτού ασχοληθούμε από πιο κοντά με τους αιώνες που ακολούθησαν την γέννηση εκείνης της εισπνοής, με την νέα άνοδο του φωτεινού άστρου, στην διάρκεια της οποίας η Χριστιανική Εκκλησία έχασε ένα μεγάλο μέρος της εξουσίας της πάνω στις ψυχές, αν όχι και πάνω στα σώματα, οφείλω να υπογραμμίσω, αφού το ηλιακό άστρο έχει ως λειτουργία να εξάπτει, να δίνει όλες του τις φροντίδες στην εξωτερική εκδήλωση, μια άλλη όψη του Αστερισμού των Ιχθύων. Μια όψη άμεσα συνδεδεμένη με την επιστροφή στην κατάσταση παιδικότητας δηλαδή, την σωματική ευαισθησία πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με την σπουδαιότητα του υλικού σώματος και τις εμπειρίες που αυτό το σώμα επιτρέπει να βιώσουμε.

Δεν θα ήταν δύσκολο στον αναγνώστη να συνδέσει εδώ την σπουδαιότητα του υλικού σώματος στην ανάπτυξη ενός πολύ μικρού παιδιού με τον ρόλο, για να μην πούμε την γοητεία, που ασκεί σήμερα το εν λόγω σώμα σε όλα τα επίπεδα της Κοινωνίας. Ας αναλογιστούμε όλα τα «απαγορεύεται» που αφορούσαν την γύμνια εδώ και μόλις έναν αιώνα. Θαρρείς κι αυτή η απελευθέρωση ως προς τον τρόπο της σωματικής έκφρασης (ας αναλογιστούμε την αδιαντροπιά των μικρών παιδιών) αντιστοιχούσε στην απελευθέρωση των ψυχών από τις γονικές δομές που ως τότε τις επηρέαζαν.

Η αποκάλυψη του φυσικού σώματος, η έκθεση όλων του των μερών, εννοείται ότι μπορεί να έχει επίσης μια σχέση με την επιστημονική έρευνα, που δεν ησυχάζει αν δεν κατατεμαχίσει την ύλη για να ανακαλύψει το έσχατο συστατικό της. Θαρρείς και, αφαιρώντας το ένα πέπλο μετά το άλλο, να θέλαμε να αναγκάσουμε την υλική φύση να αποκαλυφθεί μέσα στην πλήρη της γύμνια.

Ιδού, λοιπόν, πώς περιγράφεται επιγραμματικά, αυτή η νέα ηλιακή άνοδος μέσα στο ζώδιο των Ιχθύων, από τον Μεσαίωνα ως το έτος 2000, που μοιάζει να σημαδεύει την στάση της συγκεκριμένης εκπνοής. Εκπνοή που αντιστοιχεί πιθανότατα με τις ενελίξεις του δεύτερου Ιχθύος του εν λόγω Ζωδίου, ανελίξεις που επέτρεψαν στο εφεξής προσωποποιημένο ανθρώπινο εγώ να αποκαλυφθεί και να αναπτυχθεί, απολαμβάνοντας αυτή την φορά μια δύναμη εδώ κάτω, απαράμιλλη από πολύ καιρό. Αν μεταφέρουμε αυτή την εκπνοή, όχι πλέον στο συλλογικό ή το ιστορικό, αλλά στο πεδίο της ανάπτυξης ενός παιδιού (θεωρητικό σχήμα), θα μπορέσουμε εύκολα να το δούμε να γεννιέται την στιγμή της εφηβείας του.

Να μεγαλώνει, επίσης, στην πορεία των επόμενων χρόνων, μέχρι την ώριμή του ηλικία όπου οι συνθήκες της ύπαρξης θέτουν σοβαρά σε αμφισβήτηση την επιβεβαίωση ενός εγώ, του οποίου συχνά η παιδική ηλικία δεν επέτρεπε να διακρίνει την τρομερή θέληση να αυτοεπιβεβαιωθεί μια μέρα σε βάρος των άλλων.

Η μακρά αυτή εκπνοή που εκτέθηκε εν συντομία και αφορά το παρελθόν και το παρόν του Χριστιανικού Πολιτισμού που τόσο σημάδεψε τους άλλους, όπως αποκαλύψαμε, ώστε τους υποχρέωσε να υιοθετήσουν, ακόμα κι αν οφείλεται στις επιταγές της αγοράς, το Γρηγοριανό ημερολόγιο, επιτρέπει να διαφανεί μια νέα εισπνοή που αυτή την φορά, υπό την επίδραση του Αστερισμού του Υδροχόου, θα φέρει, σύμφωνα με τον νόμο των αντιστοιχιών, μια κρίση στην εν λόγω προσήλωση στο σωματικό επίπεδο.

Τι μορφή θα πάρει η κρίση; Όσα θεωρούμε ότι γνωρίζουμε για τον Υδροχόο, μου φαίνονται μάλλον ανεπαρκή για να κάνουμε προβλέψεις του μέλλοντος, κυρίως αναφορικά με αναταραχές ή επαναστάσεις (εκλαμβανόμενες υπό την έννοια των απότομων αλλαγών των τρόπων ζωής) που το συγκεκριμένο Ζώδιο έχει την φήμη ότι γεννά. Θα έτεινα, αναλογιζόμενος όλα όσα φέρνει γενικά μια εισπνοή μέσα σ' αυτούς τους πλανητικούς ρυθμούς, να διακρίνω ήδη μια αναδίπλωση, όχι μόνο ψυχική ή μεταφυσική, όπως συνέβη στην περίπτωση της εισπνοής του' Αστερισμού τωνΙχθύων, αλλά φυσική. Με τον τελευταίο όρο εννοούμε την απόσυρση του επίγειου πληθυσμού μέσα σε κλιματιζόμενα περιβλήματα (φούσκες) στα οποία θα οδηγηθεί να ζήσει, δεδομένης της έλλειψης αναπνεύσιμης ατμόσφαιρας, που όλως ηλιθίως σπαταλήθηκε ασυλλόγιστα.

Όμως δεν φτάσαμε ακόμα σε τέτοια κατάσταση και, για να αντιληφθούμε ίσως καλύτερα το τι περιμένει εκείνες τις ανθρώπινες ψυχές που, μη μπορώντας ή μη θέλοντας να επωφεληθούν απ' αυτό το νέο υψηλό σημείο, θα εμπλακούν μέσα στην εισπνοή αυτή του Υδροχόου, θα ασχοληθώ σε μια προσεχή μελέτη με την εξέταση αυτής της ηλιακής επέκτασης, προκειμένου να δούμε εγκαίρως και πιο καθαρά τα όσα μπορεί πραγματικά να γεννήσει.

....................

Kλωvτ Μπρυλέ
Ο Κλωντ Μπρυλέ ήταν για πάρα πολύ καιρό ο υπεύθυνος του Κύκλου Σβέντεμποργκ. Επί πολλά χρόνια ήταν καρδιά τη Λα Πρεσλ, ενός υπέροχου τόπου απόσυρσης στο κέντρο της Γαλλίας που θα μείνει αξέχαστος σε όσους τον επισκέφθηκαν. Όντας ειδικός στην διδασκαλία των Σβέντεμποργκ, Στάινερ και Γιούνγκ, ο Κλωντ Μπρυλέ μεταδίδει σήμερα τον καρπό της εργασίας του με την μορφή μιας λαϊκής, όπως την ονομάζει, πνευματικότητας, που είναι ταυτόχρονα βαθιά πρωτότυπη και παραδοσιακή.

Ημερομηνία καταχώρησης: 18.1.2007