Ο Ρόδινος Σταυρός σε ινδικά, αιγυπτιακά, ελληνικά, ρωμαϊκά και μεσαιωνικά μνημεία

Παρασκευή, 08 Δεκέμβριος 2006 10:43

ΑΝ και η φωτιά είναι ένα στοιχείο στο οποίο ενυπάρχουν και από το οποίο ζωοποιούνται τα πάντα, παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με τις απόκρυφες και ανεξήγητες ιδέες των Ροδόσταυρων, αποτελεί και η ίδια ένα στοιχείο, μέσα σ' ένα δεύτερο στοιχείο μη γήινο, ή σε ένα εσωτερικό, μη φυσικό, αιθερικό πυρ, μέσα στο οποίο, τρόπον τινά, το πρώτο ακατέργαστο πυρ τρεμοσβήνει, κυματίζει, σείεται και απλώνεται, ρέοντας (σαν υγρό) άλλοτε προς την μία και άλλοτε προς την άλλη κατεύθυνση. Το πρώτο είναι το φυσικό, υλικό, ακατέργαστο πυρ, που μας είναι οικείο, και το οποίο περικλείεται σ' έναν ουράνιο, άτμητο, περιβάλλοντα φορέα (ή στο ουράνιο πυρ), που αποτελεί την μήτρα του και για το οποίο, μέσα σ' αυτό το ανθρώπινο σώμα, δεν γνωρίζουμε τίποτε.

(Σχετικά με το θέμα αυτό εκδόθηκε το 1867, στο Παρίσι, ένα υποβλητικό, φιλοσοφικό βιβλίο, με τον τίτλο, H?breu Primitifo Formation des Lettres, ou Chiffres, Signes du Zodiaque et Racines H?braiques, avec leurs Derives dans les Langues de l' Orient et de l' Europe, από τον Lethierry-Barrois).

Φθα είναι το έμβλημα του Αιωνίου Πνεύματος από το οποίο δημιουργήθηκαν τα πάντα. Οι Αιγύπτιοι το αναπαρίσταναν ως αγνό, αιθερικό πυρ, που καίει παντοτινά, και του οποίου η ακτινοβολία υψώνεται πολύ πάνω από πλανήτες και άστρα. Στους αρχαίους καιρούς, οι Αιγύπτιοι λάτρευαν αυτό το ανώτατο ον με το όνομα 'Αθωρ. 'Ηταν ο κύριος του σύμπαντος. Οι 'Ελληνες μεταμόρφωσαν τον Άθωρ σε Αφροδίτη, στην οποία πρόσβλεπαν με τον ίδιο σεβασμό (Απούληιος, Κικέρων, Οβίδιοςo Πτολεμαίος, στην Τετράβιβλοo Πρόκλοςo Ennemoser, τόμος I, σελ. 268, μετάφραση του Howitt). Ανάμεσα στους Αιγύπτιους, ο 'Αθωρ σήμαινε επίσης την νύχτα (Ησίοδος, Ορφέας). "Σύμφωνα με τους Αιγύπτιους", λέει ο Jablonski, "η ύλη συνδεόταν πάντα με την διάνοια. Οι Αιγύπτιοι ιερείς ισχυρίζονταν επίσης ότι οι θεοί εμφανίζονταν στον άνθρωπο, και ότι τα πνεύματα επικοινωνούσαν με την ανθρώπινη φυλή". "Οι ψυχές των ανθρώπων, σύμφωνα με το αρχαιότερο αιγυπτιακό δόγμα, ήταν φτιαγμένες από αιθέρα και με τον θάνατο επέστρεφαν πάλι σ' αυτόν".

Οι αλχημιστές ήταν ένας φυσικός κλάδος των Ροδόσταυρων. Οι πιο φημισμένοι συγγραφείς (και αυθεντίες) γύρω από την τέχνη και το μυστήριο της αλχημείας είναι ο Ερμής (που τα επτά του κεφάλαια και ο "σμαράγδινος πίνακάς" του, όπως ονομάζεται, περιέχουν ολόκληρο το αλχημικό σύστημα)o ο Geber, με τα έργα "Τύρβη", "Ροζάριο", Χημικό Θέατρο, Ερμητική Βιβλιοθήκη, Χημικό Γραφείοo ο Artephius, ο Arnoldus de Villa Nova, ο Raimondus Lullius, ο Trevisan, ο Nicholas Flamel, ο Zachareus, ο Βασίλειος Βαλεντίνος, ο Κοσμοπολίτης και ο Φιλαλήθης (Thomas Vaughan). Ανατρέξτε επίσης στο The Hermetical Triumph, or the Victorious Philosopher's Stone: Λονδίνο, 1723o Travels του Lucas, σελ. 79o Κόμης Bernard του Τρεβίζο. Ωστόσο, δύο κορυφαία έργα επί του θέματος της αλχημείας είναι το La Chiave del Gabinetto, 1681, σε σχήμα εικοσιτετρασέλιδο, του Joseph Francis Borri, ενός Ιταλούo και το Le Compte de Gabalis, ou Entretiens sur les Sciences Secretes, τυπωμένο στο Παρίσι από τον Claude Barbin, 1671, σε σχήμα εικοσιτετρασέλιδο, σελίδες 150. Αυτό το βιβλίο είναι έργο του Abbe de Villars ή του αποδίδεται εσφαλμένα. Ο J. V. Andrea, ένας συγγραφέας γύρω από ερμητικά θέματα, ήταν Ελεημοσυνάριος του Δούκα του Βέρτεμπεργκ και έγραψε στις αρχές του δέκατου έβδομου αιώνα. Ο Αυτοκράτορας Ροδόλφος ο Β΄ ενθάρρυνε σε μεγάλο βαθμό τους πολυμαθείς που ήταν εξοικειωμένοι με την αλχημική γνώση. Κατά την υποτιθέμενη αναβίωση του Ροδοσταυρισμού στο Παρίσι, τον Μάρτιο του 1623, η Αδελφότητα λέγεται ότι αριθμούσε τριάντα έξι άτομαo έξι από αυτά ήταν στο Παρίσι, έξι στην Ιταλία, έξι στην Ισπανία, δώδεκα στη Γερμανία, τέσσερα στη Σουηδία και δύο στην Ελβετία. Το 1616, ο περίφημος Άγγλος Ροδόσταυρος Robertus de Fluctibus (Ρόμπερτ Φλαντ), δημοσίευσε ένα έργο προς υπεράσπιση της εταιρείας, το οποίο είχε τον τίτλο Apologia Compendiaria, Fraternitatem de Rosea-Cruce, Suspicionis et Infamiae maculis aspersam abluens και εκδόθηκε το 1616 στη Φραγκφούρτη. Έκτοτε, δεν υπάρχει καμία αυθεντική αναφορά για τους Ροδόσταυρους.

"Μέσα σ' ένα αναρίθμητο πλήθος εικόνων και συμβολικών μορφών, με τις οποίες είναι καλυμμένοι οι τοίχοι," δηλαδή, οι τοίχοι των σπηλαίων της μύησης στο Σάλσετ, "παντού υπήρχαν σε περίοπτη θέση Λίνγκα ή Φαλλοί, συχνά ανεξάρτητοι, και μερικές φορές ενωμένοι με τα πέταλα και τον κάλυκα του λωτού, με το κέντρο ενός κύκλου και την διατομή δύο ισόπλευρων τριγώνων" (Dr. Oliver, History of Initiation. 'Ιδε επίσης Maurice, στο έργο Indian Initiations).

Το Λίνγκα, η στήλη ή ο μνημειακός λίθος, στην υλική του μορφή, είναι η διαιώνιση της ιδέας της αρσενικής γενεσιουργού αρχής, η οποία, σε σύνδεση με το Γιόνι (Ιόνι) ή τον δίσκο, θεωρείται ως το φυσικό διάμεσο της παραγωγής όλων των ορατών πραγμάτων. Ως προς αυτό, ας θυμηθούμε την προσθήκη στο όνομα του Σίμωνος Πέτρου (Πέτρα, Pietra, Κεφάς, Jonas, Bar-Jonas, Ιωνάς), η οποία υποδηλώνει πολλά. Υπάρχει μια ιερή πέτρα σε κάθε Ναό της Ινδίας. Ο Λίθος, η Στήλη ή το "Προσκέφαλο" του Ιακώβ ήταν ιερό για τους Ιουδαίους. Το έχριαν μάλιστα με έλαιο. Υπήρχε μια πέτρα ιερή για τους Έλληνες στους Δελφούς, την οποία επίσης έχριαν με έλαιο στις μυστικιστικές τελετές. Η πέτρα της Κάαμπα, ή η μαύρη πέτρα της Μέκκας, λέγεται ότι υπήρχε εκεί πολύ πριν από την εποχή του Μωάμεθ. Ο Μωάμεθ την περιέσωσε, όταν κατέστρεψε τον θόλο και τις εικόνες. Οι οβελίσκοι στη Ρώμη ήταν και είναι Λίνγκα (ή Λίνγκαμ). Στον Ναό της Ιερουσαλήμ, και στον Καθεδρικό Ναό της Σαρτρ, υπάρχουν σε αψιδωτούς θαλάμους. Είναι η αφηρημένη ιδέα του membrum [μέλους], της "εκχείλισης" ή των ΜΕΣΩΝ. Στην διάνοια του μυημένου, υπαινίσσονται την δόξα και όχι την χυδαιότητα.

Τα σχήματα 1-2 είναι ο Crux Ansata (Σταυρός μετά Λαβής, ή Θηλωτός Σταυρός) των Αιγυπτίων. Αυτό το έμβλημα το συναντάμε επίσης στην Ινδία. Σύμφωνα με τον Ruffinus και τον Σωζόμενο, σημαίνει τον "χρόνο που μέλλεται να έρθει". Είναι μαγικό σύμβολο.

Το σχήμα 3 είναι ο αυτοκρατορικός τύμβος, που επιστέφεται από το σίγμα του σταυρού.

Τα σχήματα 4 - 5 είναι σύμβολα της Venus (Αφροδίτης), της θεότητας των Συρίων και των Φοινίκων. Είναι φαλλικά εμβλήματα.

Το σχήμα 6 είναι ο καθαυτό Φαλλός. Είναι το σίγμα του Δία, του Μίθρα, των "Βααλίμ", του Βάκχου.

Σχήματα υπ' αριθμόν 7, "'Οσιρις": τα ποικίλα αυτά σχήματα συμβολίζουν επίσης τον 'Αμμωνα Δία. Τα ορθογώνια σημεία υποδηλώνουν τον Τουίσκο των Σκανδιναυών, τον Θωθ (Mercurius ή Ερμής).

Το σχήμα 8 είναι η ινδική μορφή της ίδιας ιδέας.

Φαλλός και Λωτός

Το σχήμα με την ένδειξη 9 βρίσκεται στο στήθος μιας μούμιας, στο μουσείο του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Σ' ένα μνημείο που ανακαλύφθηκε στη Θήβα, ο 'Ανουβις αναπαρίσταται όπως ο 'Αγ. Μιχαήλ και ο 'Αγ. Γεώργιος στις χριστιανικές εικόνες, ντυμένος με θώρακα πανοπλίας, και κρατώντας λόγχη στο χέρι, με την οποία διαπερνά ένα τέρας που έχει κεφάλι και ουρά φιδιού. (A. Lenoir, Du Dragon du Metz, κ.λπ.: Memoires de l' Academie Celtique, τόμος II, σελ. 11, 12). Το σχήμα 10 είναι το "Λάβαρο". Το περίφημο σύμβολο, το οποίο λέγεται ότι είδε ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος στον ουρανό το καταμεσήμερο, είχε αυτήν την μορφή.

Το σχήμα 11 είναι το μονόγραμμα του Σωτήρα. Για να δείξουμε την παραλληλία μεταξύ συμβολικών μορφών, θα προσθέσουμε μερικές ακόμα μαρτυρίες από τον Ναό του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Το σχήμα 12, Νο 1, είναι προφανώς φυλλοειδής διακόσμηση κορινθιακού ρυθμού. Είναι από μία κολώνα στους θόλους του Ναού του Σολομώντα, στην Ιερουσαλήμ. (Πιθανόν ένας Λωτός-'Ακανθος). Το Νο 2 είναι ο "Σταυρός μετά Λαβής", που συνδυάζει τα σημεία του "Λωτού" και του "Κρίνου". Εδώ έχουμε μια ένωση των κλασικών, των Ιουδαϊκών και των Γοτθικών μορφών, που παρουσιάζουν όλες ταυτόχρονα την ίδια ιδέα. Ο Βούδδας ήταν ο ήλιος στον "Ταύρο"o ο Κρίσνα (Cristna, Crishna, Krishna), ήταν ο ήλιος στον "Κριό".

Σε σχέση με την προέλευση της ομιλίας, της γραφής και των γραμμάτων, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι Αιγύπτιοι απέδιδαν την χρήση ενός συμβόλου γραφής (για την καταγραφή και μετάδοση του προφορικού λόγου) σε κάποιον Θωθ [Thoth]o οι Ιουδαίοι την απέδιδαν στον Σήθ ή στα παιδιά του (Ιώσηπος, Ant. I, 2, 3)o οι Έλληνες στον Ερμή. Αλλά "Τάουτ" [Thout], στην κοπτική γλώσσα (Pezron, Lexicon Linguae Copticae, χωρίο της Γενέσεως, κεφ. ιθ΄, στ. 26, στην κοπτική έκδοση), καθώς επίσης και

στα εβραϊκά και Ερμής στα ελληνικά είναι όλα ονόματα που σημαίνουν κολώνα ή στήλη. Αυτή είναι η ομηρική χρήση των λέξεων έρμα και ερμίς (Ιλιάδα α', 486o Οδύσσεια η', 278o Kenrick, Essay on Primeval History, σελ. 119). Αργώ είναι το πλοίο, navis (απ' όπου προήλθε η λέξη "nave", πλοίο, και "navel", ομφαλός), στο οποίο διασώθηκε ο σπόρος της έμψυχης φύσης. Θήβες ή Θήβα σημαίνει "κιβωτός". Το Καρνάκ, στην Αίγυπτο, υπολογίζεται ότι είναι παλιότερο από την εποχή του Μωυσή, ότι ανάγεται τουλάχιστον στο 1600 π.Χ.

< Προηγούμενο		Επόμενο >