Το όνειρο των επιστημόνων είναι μια Ενιαία θεωρία πεδίου η οποία θα ενοποιεί όλους τους φυσικούς νόμους του Σύμπαντος. Μια θεωρία των Πάντων, η οποία θα ενοποιήσει όλες τις δυνάμεις της Φύσης.

Η προσπάθεια αυτή δικαιολογείται, γιατί συμβαδίζει με την εξέλιξη.

Η Φύση μάς διδάσκει τον Νόμο της Εξέλιξης με τη δημιουργία ανώτερων δομών, ανώτερων συνόλων, από τα απλούστερα στοιχεία.

Η ανάπτυξη έχει την τάση να προχωράει μέσα από την διαφοροποίηση και την ενοποίηση (π.χ. ένα ζυγωτό κύτταρο διαφοροποιείται σε δύο κύτταρα, κατόπιν σε τέσσερα, σε οκτώ, σε δεκαέξι …, ενώ ταυτόχρονα τα διαφοροποιημένα κύτταρα ενοποιούνται σε συνεκτικούς ιστούς, όργανα και συστήματα).

Αν όμως η διαφοροποίηση καταλήξει σε διαίρεση, τότε οδηγούμαστε  στη διάλυση και στην χαώδη κατάσταση, δηλαδή στην υποβάθμιση!

Υπάρχει μια όμορφη λέξη, Κόσμος, που σημαίνει το αρμονικά διευθετημένο Σύνολο όλων των υπάρξεων, στο οποίο περιλαμβάνεται η φυσική, συναισθηματική, διανοητική και πνευματική σφαίρα. Η ύστατη πραγματικότητα δεν ήταν απλώς η φυσική διάσταση, αλλά όλες μαζί οι διαστάσεις, φυσική, συναισθηματική, διανοητική και πνευματική.

Η ανθρωπότητα σήμερα έχει ιδιαίτερη ανάγκη αυτή τη διδασκαλία της Φύσης! Να συλλογιστεί, να κατανοήσει, να συνειδητοποιήσει αυτή τη Συμπαντική πραγματικότητα και τη δική της πραγματικότητα ως άτομο και ως σύνολο.

Από τα δεδομένα της καθημερινής ζωής φαίνεται ότι ο άνθρωπος έχει καταληφθεί από έναν απέραντο ναρκισσισμό. Ένα υπέρμετρο ενδιαφέρον για το άτομό του, τη σπουδαιότητά του, τις ικανότητές του, δηλαδή έναν θανατηφόρο εγωκεντρισμό.

Δεν είναι απλά η υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του, αλλά ταυτόχρονα μια υποτίμηση και απόρριψη των άλλων.

Οι ερευνητές θα μας πούν ότι η εσωτερική κατάσταση του νάρκισσου είναι συχνά εκείνη ενός κενού ή κατακερματισμένου εαυτού, ο οποίος προσπαθεί να γεμίσει το κενό με μια εγωκεντρική απληστία, η οποία φουσκώνει τον εαυτό του, ενώ μειώνει τους άλλους.

Οι άνθρωποι είναι κλάσματα και επομένως, για να ενωθούν, χρειάζονται έναν κοινό παρανομαστή! Μόνο έτσι μπορούν να δομήσουν κάτι ανώτερο, μια συλλογικότητα!

Ναι στη διαφορετικότητα, αλλά παράλληλα ναι και στην ενότητα!

Ένας κοινός παρανομαστής, μια βάση της συλλογικής ζωής, μπορεί να είναι η καλώς εννοούμενη αμοιβαιότητα! Αμοιβαιότητα και συνεργασία που δεν θα παρεμποδίζουν την ελευθερία των στοιχείων του συνόλου, αλλά και που δεν θα εξαιρούν, ούτε θα απορρίπτουν κανένα στοιχείο! Διότι όλα έχουν την αξία τους και τη θέση τους εντός του συνόλου!

Γιατί άραγε οι άνθρωποι φοβούνται αυτή την αμοιβαιότητα; Τί νομίζουν ότι θα χάσουν ή θα στερηθούν;

Είναι ενδιαφέροντα ερωτήματα για στοχασμό!

Κι αν η Φύση μάς δείχνει τον δρόμο της εξέλιξης, ας τον ακολουθήσουμε επί τέλους για να ευτυχήσουμε ως άνθρωποι και ως ανθρωπότητα!

Μια μικρή δόση πληρότητας είναι καλύτερη από το τίποτε, και μια ολοκληρωμένη θεώρηση προσφέρει σημαντικά μεγαλύτερη πληρότητα από τις διάφορες εναλλακτικές που χωρίζουν σε κομμάτια τα πάντα. Φτάνει ο κατακερματισμός, δοκιμασμένος στο έπακρο. Ας τον σταματήσουμε για να συνθέσουμε κάτι.

Αν πετύχουμε να αναπτύξουμε μια γνήσια ολιστική ή ολοκληρωμένη αντίληψη της πραγματικότητας, θα αναπτύξουμε επίσης και μια καινούρια κριτική θεωρία, μια θεωρία, δηλαδή, που κρίνει τις σημερινές υποθέσεις στο φως μιας ακόμα ευρύτερης και πιο επιθυμητής κατάστασης, ατομικά και συλλογικά.

Ο εξελισσόμενος άνθρωπος ακολουθεί μια ελικοειδή διαδικασία, που χαρακτηρίζεται από την προοδευτική υπαγωγή των ξεπερασμένων, κατώτερης τάξης, δομών συμπεριφοράς και δράσης, σε νεότερες, ανώτερης τάξης δομές, καθώς μεταβάλλονται τα υπαρξιακά προβλήματα του ατόμου και της ανθρωπότητας.

Μέσα σ’ αυτή τη διαδικασία περιλαμβάνονται όλα τα θέματα της καθημερινής ζωής! Νοοτροπίες, αντιλήψεις, εκπαίδευση, διαχείριση των οικονομικών, πολιτική θεωρία και πρακτική κ.λπ.

Μια Θεωρία για τα Πάντα περιέχει και ενώνει όλα τα επί μέρους διαφορετικά στοιχεία!

Σταμάτης Τσαχάλης