O Liang Congjie, έφυγε στις 28/10/2010 σε ηλικία 78 ετών. Το πέρασμά του όμως από τον κόσμο αυτό ίσως έχει να μας διδάξει κάποια πράγματα που μπορεί να είναι χρήσιμα. Η μόλυνση του περιβάλλοντος στην Κίνα δεν είναι αλλά ούτε ήταν ποτέ προτεραιότητα. Όταν ο Κύριος Λιανγκ συνειδητοποίησε ότι ο γαλάζιος ουρανός των παιδικών του χρόνων στην Beijing δεν υπήρχε πλέον και ότι ο ποταμός Shanxi ήταν μαύρος από την τέφρα του κάρβουνου αποφάσισε να δράσει. Καθηγητής Ιστορίας, ξεκίνησε τη δράση του στα 60 του και μαζί με άλλους 3 καθηγητές ίδρυσε την ΜΚΟ «Φίλοι της Φύσης» (Friends of Nature) το 1994. Στην πρώτη συνάντηση ήρθαν 60 άτομα, σήμερα έχει πάνω από 10 χιλιάδες μέλη. Ο κύριος Λιάγκ πίστευε ότι το περιβάλλον αφορούσε όλους τους πολίτες, κάποιοι βέβαια πίστευαν ότι δεν ενδιαφερόταν για την πρόοδο της Κίνας. Με γονείς να έχουν σπουδάσει στις ΗΠΑ, και όλο πιο ριζοσπαστική δράση, οι αρχές τον παρακολουθούσαν διακριτικά.

Τα κατορθώματά του μικρά και ταπεινά. Σε αντίθεση με τα δυτικά πρότυπα προσπαθούσε να διαδώσει το πράσινο μήνυμα σε όλη τη χώρα με διάφορες εκδηλώσεις, όπως το φύτεμα δέντρων, κάμπινγκ εκπαιδευτικού χαρακτήρα κλπ. Προσπαθούσε να ενημερώσει για τα δάση που χάνονται στην Κίνα για να κατασκευαστούν ξυλάκια (chopsticks) και να πείσει τους πολίτες να χρησιμοποιούν μεταλλικά.  

Κατάφερε να σταματήσει το κόψιμο των δέντρων στην επαρχεία Yunnan, σταμάτησε την κατασκευή τεράστιων φραγμάτων στον ποταμό Salween, αλλά δεν μπόρεσε να σταματήσει το κυνήγι της Θιβετιανής αντιλόπης για την γούνα της, αν και διπλωματικά είχε αναφέρει ότι η κυβέρνηση θα έκανε ό, τι μπορούσε. Το πιο σημαντικό κατόρθωμά του όμως ήταν η αφύπνιση για τις περιβαλλοντολογικές ανάγκες της Κίνας. Όταν οι «Φίλοι της Φύσης» ξεκινούσαν μια δράση, άλλες 3.000 ΜΚΟ ακολουθούσαν.  

Για να καταλάβουμε την σημασία των δράσεών του, πρέπει να καταλάβουμε 2 πράγματα: Τα συλλογικά σφάλματα της ανθρωπότητας οφείλονται στα ελαττώματα του κάθε ατόμου που απαρτίζει την συλλογικότητα. Και, δεύτερον, ότι οι οποιεσδήποτε μορφές κριτικής οι οποίες εκφράζονται με διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και καταστροφές προς κάθε εξουσία και δεν συνοδεύονται από  συγκεκριμένες δράσεις προς την άμεση ή έμμεση επίλυση των διαστρεβλώσεων, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως επαναστάσεις, αλλά ως γκρίνιες και μοιρολόγια. Επανάσταση σημαίνει αλλαγή των διαστρεβλώσεων μιας κοινωνίας, και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με συγκεκριμένη δράση επί του εαυτού μας. Αν το κάθε άτομο δεν δράσει μέσω της προσωπικής του βελτίωσης για οποιοδήποτε θέμα, τότε δεν θα επέλθει καμία αλλαγή σε κοινωνικό επίπεδο, παρά μόνο θα αλλάξουν τα πρόσωπα τα οποία θα διαχειρίζονται τις ίδιες διαστρεβλώσεις. Τα προβλήματα της κοινωνίας δεν θα λυθούν με αλλαγή πολιτικών, αυτό είναι μια αυταπάτη η οποία δικαιολογεί την αδράνεια των πολιτών, την αδράνεια δράσης του καθενός μας.   

Ειδικά σήμερα στη χώρα μας βλέπουμε ακριβώς αυτό το παράδοξο. Για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, προς τους οποίους γκρινιάζουμε και αντιδρούμε, αλλά δεν προχωράμε σε καμία προσωπική δράση για την βελτίωσή τους. Όπως είπε και ο Γκάντι: «Δεν θέλω να τους σκοτώσω για ελαττώματα που όλοι έχουμε, αλλά θέλω να τους κάνω να καταλάβουν πόσο λάθος είναι η δράση τους».  

Ας παραδειγματιστούμε λοιπόν από τον τρόπο που έδρασε ο Κύριος Λιάγκ, και ας σκεφτούμε τι θα γίνει αν όλα τα μέλη μιας κοινωνίας πραγματοποιήσουν την δράση που τους αναλογεί. Τότε μπορεί να δούμε να υλοποιούνται πραγματικότητες που δεν τις φανταζόμαστε. 

Σάββας Ασημιάδης