Γιατί δεν είμαστε ευτυχισμένοι; Λέμε πως δεν είμαστε ευτυχισμένοι επειδή δεν εκπληρώνονται τα όνειρα και οι επιθυμίες μας.

Και γιατί δεν εκπληρώνονται; Υπάρχει άραγε μεγαλύτερο εμπόδιο από την βεβαιότητα ότι πρόκειται για «βουνό», ότι πρόκειται για κάτι πολύ μεγάλο, που ξεπερνάει τις δυνάμεις μας;

Έτσι, ενώ σε πρώτη φάση ζούμε το όνειρό μας και την ανάγκη να το δούμε να πραγματοποιείται, σε μια δεύτερη φάση έρχεται μια ανώμαλη προσγείωση: «Αυτά δεν γίνονται». Και εγκαταλείπουμε όνειρα και επιθυμίες…

Παρένθεση: Τι γίνονται άραγε όλα αυτά που εγκαταλείπουμε;

Εμείς νομίζουμε πολλές φορές ότι τα πετάξαμε σε έναν κάλαθο σκουπιδιών και πάνε στη χωματερή… Όμως η ζωή δείχνει ότι και η εγκατάλειψη των ονείρων –αν κάποτε είναι απαραίτητη- θέλει τον τρόπο της, για να κλείσει το κεφάλαιο αυτό.

Εμείς, όμως, απλώς τα έχουμε παρατήσει. Τα εγκαταλείψαμε εξωτερικά, αυτό είναι φανερό από τις πράξεις μας. Αλλά, αυτά είναι σαν τα παιδιά μας. Αν τα παρατήσουμε στον δρόμο, αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν και να μεγαλώνουν και μάλιστα ανεξέλεγκτα.

Έτσι και τα όνειρά μας συνεχίζουν να ζουν μέσα στο σκοτάδι της ζωής μας. Στο υποσυνείδητο ή και στο ασυνείδητο… Κι από κει διεκδικούν τα δικαιώματά τους ή και μας εκδικούνται για την εγκατάλειψη…

Ένα αίσθημα ανικανοποίητου είναι το πιο απτό σύμπτωμα. Μια κατάθλιψη, μια έξαρση βιαιότητας, μια άνοια αργότερα, τι άλλο είναι από τον υπόγειο πόνο που συσσωρεύεται (κατάθλιψη), που θεριεύει και ζητάει υπευθύνους (οργή και βία), και θέλει να ξεχάσει (άνοια); 

Εμείς λοιπόν τα εγκαταλείπουμε, όμως αυτά δεν μας εγκαταλείπουν. Και οι συνέπειες είναι μεγάλες.

Έτσι, λοιπόν, βλέποντας πώς ξετυλίγεται η ιστορία των χαμένων ονείρων, μπορούμε να πάμε πάλι λίγο πίσω και να πιάσουμε το νήμα εκεί που τα πράγματα μάς φάνηκαν «βουνό» και τα παρατήσαμε.

Ερώτημα πρώτο και σοβαρότερο: Τι είδαμε; Πόσο ακριβής ήταν η εκτίμησή μας;

Είδαμε έναν σκοπό ολοκληρωμένο, είδαμε το τελικό αποτέλεσμα, είδαμε το όλον. Αυτό θεωρήσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας.

Όμως, αυτό το όλον αποτελείται από μικρά κομμάτια. Αυτά συνενώνονται μέρα με τη μέρα και κάνουνε το τελικό και «μεγάλο» αποτέλεσμα.

Τι μας ζητούσαν τα πράγματα, η ζωή μας και ο στόχος μας; Όχι το μεγάλο αποτέλεσμα αλλά τα μικρά κομμάτια που το αποτελούν.  Τις μικρές καθημερινές δράσεις που τα δημιουργούν.

Αυτά τα μικρά κομμάτια δεν απαιτούν ούτε πολύ χρόνο ούτε δυνάμεις πέρα από τις δυνάμεις μας. Είναι ακριβώς το ποσό της προσπάθειας που κατανέμεται σε μια καθημερινή ζωή. Είναι ακριβώς οι μικρές καθημερινές δράσεις που χρειάζονται.

Εγκαταλείπουμε λοιπόν την ευτυχία μας από μια λάθος εκτίμηση, από την εστίαση στο συνολικό, στο τελικό και από την περιφρόνηση για το μέρος, για το γίγνεσθαι, για την εξέλιξη.

Αυτό που αναλογεί σε κάθε μέρα είναι μικρό μέρος του όλου (ανάλογα με τον αριθμό των ημερών που μπορεί να θέλει η ολοκλήρωσή του).

Αν κάποιοι σκοποί παραμένουν ζωντανοί στην καρδιά μας τότε οι μέρες της ζωής μας φέρνοντας η κάθε μια τον οβολό της συντίθενται σε κάποιους χρονικούς σταθμούς και συνθέτουν την εκπλήρωση ενός στόχου, ενός ονείρου.

Κι είναι να αναρωτιέται κανείς: Πρέπει να ολοκληρωθούν κάποιοι στόχοι και να πραγματοποιηθούν κάποια όνειρα για να βρούμε κάποτε, στο τέλος της προσπάθειας αυτής, μετά από χρόνια αγώνων, την ευτυχία; Ή μήπως, οι μέρες της ζωής μας είναι μέρη του όλου και «δείγματα» του όλου (σαν τα φράκταλς), συμμετέχουν στο όλον και είναι «ποτισμένες» από το άρωμα του όλου, έτσι ώστε η συνάντηση με την ευτυχία έρχεται από τα πρώτα κιόλας βήματα; 

Κι έτσι μπορεί κανείς να βρει την αντιστοιχία ανάμεσα στην καθημερινή ζωή, στα φράκταλς και στον Καβάφη που μας συμβουλεύει:

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη. / Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου. /
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου. / Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει· 

Και να καταλάβουμε γιατί:

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι. / Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο. /
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Λάμπρος Κουλελής 

Σχετικό κείμενο: Το αίτημα μιας νέας εποχής