«Μην προεξοφλείς τίποτε…» |
Προβληματισμοί - Καθημερινά |
Τετάρτη, 21 Οκτώβριος 2009 23:31 |
«Πόσες διαδρομές μπορείς να κάνεις στη μιάμιση ώρα που κρατάει ένα εισιτήριο», σκεφτόμουν ανυποψίαστος ξεκινώντας εκείνο το πρωί από το σπίτι μου στου Παπάγου. Ο λογαριασμός του ηλεκτρικού είχε λήξει∙ ευκαιρία να ξανακάνω τη βόλτα που τόσο μου άρεσε στο κέντρο της Αθήνας περνώντας και από τα κεντρικά της ΔΕΗ. Όπως πάντα η ουρά εκεί κυλούσε και τέλειωσα γρήγορα.
Έφυγα προς την Πανεπιστημίου. Τα γυαλιά μου ήθελαν σφίξιμο και είχα προγραμματίσει να συνδυάσω αυτή τη βόλτα με μια επίσκεψη στον οπτικό στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ανέβηκα ως εκεί με το λεωφορείο κοιτώντας τα πράγματα «που αλλάζουν εδώ γύρω με ορμή». Βγαίνοντας από τον οπτικό κοίταξα το ρολόι μου∙ 1.36΄. Ετοιμάστηκα να πετάξω το εισιτήριο. «Θα χρειαστώ σίγουρα άλλο. Σε 16 λεπτά δεν προλαβαίνω να πάω Εθνική Άμυνα και να πάρω και το λεωφορείο του Παπάγου…». «Μην προεξοφλείς τίποτε», αντέδρασε ο γνωστός αόρατος μηχανισμός που εκμεταλλεύεται τέτοιες βεβαιότητες για να δηλώσει την παρουσία του. Κι αντί για το μετρό έτρεξα να μπω στο λεωφορείο που άνοιγε ξαφνικά τις πόρτες του στα πέντε μέτρα μπροστά μου.
Αφαιρέθηκα γύρω∙ το λεωφορείο το έχει αυτό το πλεονέκτημα, βλέπεις έξω τη ζωή… Στο μετρό, από την άλλη, είσαι ενώπιος ενωπίω με ορισμένους ανθρώπους. Τα φανάρια με επανέφεραν στην πραγματικότητα και στο «στοίχημα» του εισιτηρίου. «Ναι, με τόσα φανάρια δεν γίνεται να είμαι σε δέκα λεπτά στην Εθνική Άμυνα και να προλάβω και το 408…».
Ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Κάναμε γρήγορα, παρόλα αυτά, όταν φτάσαμε, ήταν ήδη 1.48΄… Το πήρα απόφαση∙ κατεβαίνοντας θα το πετούσα. Ο «αόρατος μηχανισμός» είχε διαψευστεί. Διαψευστεί…; Με την άκρη του ματιού μου είδα στην αφετηρία το 408 να περιμένει. Έτρεξα. Πρόλαβα!. «Σε δυο λεπτά λήγει» είπα στον οδηγό, «ισχύει;». «Έλα, μωρέ…». Η χαρά δεν ήταν για το εισιτήριο, βέβαια, αλλά για το μήνυμα… Πόσες φορές είχα προεξοφλήσει το αδύνατο μιας έκβασης ως τώρα… Κι η ζωή έβρισκε σήμερα μια ευκαιρία να μου το πει, πολύ προσωπικά και εμπιστευτικά…
«Έτσι, τρως την ώρα σου με τα μικρά κι ασήμαντα;», θα πεις. Μικρά, αλλά όχι ασήμαντα. Πάντα υπάρχει μια αναλογία που δίνει την ευκαιρία στα μικρά να μας μιλάνε για τα μεγάλα. Στα μικρά άλλωστε είμαστε πιο χαλαροί και μπορούμε να ακούσουμε και να καταλάβουμε, αν προσέξουμε…
Λάμπρος Κουλελής |