Και είναι ένα θέμα αυτό:

Αν η Αθήνα χρειάζεται χώρο για να “αναπνεύσει” ... Αν ο αέρας χρειάζεται διόδους για να κυκλοφορήσει μέσα στην πόλη… (Κι αυτό έχει επισημανθεί πολλά χρόνια πριν με τους πρώτους θανατηφόρους καύσωνες…). Αν η πόλη –η Αθήνα και κάθε πόλη- χρειάζεται περισσότερο πράσινο, αν χρειάζεται κάποια πάρκα, πλατείες και παιδικές χαρές… Αν χρειάζεται και πεζοδρόμια- γιατί, για ποια ποιότητα ζωής μπορούμε να μιλάμε αν ο άνθρωπος δεν μπορεί να περπατάει στον τόπο της κατοικίας του…

Αν τα θέλουμε πραγματικά όλα αυτά, μάλλον με γκρέμισμα μπορεί να γίνουν πια παρά με χτίσιμο. Γιατί οι διαθέσιμοι χώροι στέρεψαν.… Με γκρέμισμα κάποιων κτιρίων ή ακόμη και οικοδομικών τετραγώνων σωστά επιλεγμένων, με προσοχή και σύνεση, χωρίς να αναστατώνεται η ζωή των ανθρώπων, γιατί για τους ανθρώπους γίνονται οι αλλαγές…

Όταν το περιττό, το επιβαρυντικό και το βλαβερό αυξάνεται θα πρέπει να πάρουμε την απόφαση να αρχίσουμε να αφαιρούμε… Και αν δεχτούμε τον ορισμό που δίνει ο Πικάσσο ότι η Τέχνη είναι η εξάλειψη του περιττού, τότε οι πράξεις αφαίρεσης είναι αναπόσπαστο στοιχείο της τέχνης της ζωής.

 Λάμπρος Κουλελής

Σχετικό κείμενο: Έχουν και οι πόλεις ανάγκη προσαρμογής στις νέες συνθήκες