"Φτάσαμε στο σημείο μηδέν" διαπιστώνει ο Μίκης Θεοδωράκης. Τα σημάδια μιας ιδιαίτερης εποχής είναι πολλά. Τα αναγνωρίζουμε άραγε; Ή θεωρούμε ότι πρόκειται για κάποια παροδική αναταραχή, για κάποια οικονομική, πολιτική ή ηθική κρίση για την οποία ισχύουν οι παλιές γνωστές "συνταγές" που, απλώς, κανείς ως τώρα δεν τις εφαρμόζει; 

Αν, πάλι, διαπιστώνουμε κι εμείς ότι φτάσαμε το σημείο μηδέν, πώς εκλαμβάνουμε αυτό το μηδέν; Ως ένα σημείο τέλους, ως ένα σημείο καταστροφής; Ή ως ένα σημείο εκκίνησης, σήμα για μια νέα αρχή; Ξυπνάει μέσα μας κάποιες ανανεωτικές δυνάμεις ή μας ρίχνει στην αρνητικότητα, είτε με τη μορφή της απελπισίας είτε μιας τυφλής οργής; 

Κι αν το σημείο μηδέν λειτουργεί μέσα μας ως ένα σύνθημα συναγερμού και δημιουργικής αλλαγής, σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι αναδημιουργικές μας δυνάμεις; Με άλλα λόγια, μπορούμε ή απλώς επιθυμούμε; Θεωρούμε την αλλαγή δικό μας έργο ή περιμένουμε να τη δούμε να υλοποιείται από κάποιους άλλους; Τη θεωρούμε έργο τού σήμερα ή ονειροπόληση για ένα μακρινό μέλλον; Έχουμε προσδιορίσει τα κακώς κείμενα στην ουσία τους; Γνωρίζουμε τις λύσεις; Γνωρίζουμε πού θέλουμε να πάμε;  

Κι αν νιώθουμε έτοιμοι, κι αν θέλουμε να φύγουμε από αυτή την δυσαρμονία και να πάμε στην Αρμονία, έχουμε καταλάβει αυτόν τον παράδοξο μα αναγκαίο συγχρονισμό; Ότι, δηλαδή, αυτό που θέλουμε να πετύχουμε στο μέλλον πρέπει να το εμφανίσουμε-ως δείγμα και ως σπόρο- από τώρα; Ότι τα μέσα μας πρέπει να είναι της ίδιας ποιότητας με τους στόχους μας; Ότι θα πρέπει αμέσως μετά την απόφαση της αλλαγής να αλλάξουμε κατεύθυνση, αλλιώς η κατεύθυνσή μας θα παραμείνει αρνητική και το μέλλον προδιαγεγραμμένο; 

Και ότι η ουσία και ο πυρήνας της αλλαγής είναι μια διευρυμένη αντίληψη και αίσθηση του ατομικού καλού που συμπεριλαμβάνει και το καλό των άλλων; Σήμερα, άτομα, κοινωνικές ομάδες, τάξεις, βρισκόμαστε σε έναν πόλεμο μεταξύ μας για την προάσπιση των ιδιαιτέρων συμφερόντων. Ποια Αρμονία μπορεί να υπάρξει αν δεν γίνει η μετακίνησή μας σε ένα ατομικό καλό που να είναι ταυτόχρονα καλό για όλους; 

   Λάμπρος Κουλελής