Όταν διερευνούμε το θέμα «τρόπος ζωής» θεωρούμε βέβαια αυτονόητο ότι κατ’ αρχάς υφίσταται ζωή σ’ αυτό το επίπεδο που αντιλαμβανόμαστε ότι ‘υπάρχουμε’ και δραστηριοποιούμαστε.  Η ζωή λοιπόν εκδηλώνεται με κάποιο τρόπο και με κάποιο τρόπο αυτή η εκδήλωση αναγνωρίζεται.

Όμως, επίσης, αυτή η ζωή μπορεί να βιωθεί με κάποιο τρόπο. Η επιλογή του τρόπου ανήκει στο υποκείμενο που τη βιώνει.

Η ζωή είναι μια αέναη κίνηση που μας περιβάλλει, μας διαπερνά και μας ζωοποιεί στον βαθμό που την αποδεχόμαστε.

Το πού θα σταθούμε (τόπος),  πώς θα σταθούμε (τρόπος) και πότε (χρόνος),  καθορίζει τη συμμετοχή μας στην ροή αυτού του ρεύματος (της ζωής), που καθορίζεται σαν τρόπος ζωής.

Η ζωή μας εκτυλίσσεται και στο ορατό πεδίο ύπαρξης (το ορατό κατά ‘κοινήν ομολογία’, ή αντικειμενικά ορατό) σε συγκεκριμένο χώρο και σε συγκεκριμένο χρόνο. Υφίσταται δηλαδή χωροχρονικό περιορισμό.

Κατά ανάλογο τρόπο η ζωή μας υφίσταται σε ημι-ορατά πεδία, όπως το συναισθηματικό και το διανοητικό,  που μόνο από τις ορατές  τους εκδηλώσεις στο φυσικό πεδίο γίνονται αντιληπτές. Μπορούν επίσης να γίνουν αντιληπτές από άτομα που έχουν αναπτυγμένες σε ανάλογο βαθμό ψυχικές ή διανοητικές ικανότητες. Δηλαδή η ψυχική ή διανοητική εκδήλωση κάποιου ατόμου με συναισθήματα, σκέψεις, συλλογισμούς, λόγους, δεν γίνεται πάντοτε αντιληπτή από όλους, με τον ίδιο τρόπο που στο φυσικό πεδίο ένας τυφλός δεν μπορεί να προσλάβει εικόνες ή ένας κωφός δεν μπορεί να αντιληφθεί ήχους.

Η ζωή λοιπόν διοχετεύεται μέσα σε ένα πλαίσιο-που το ονομάζουμε χωροχρονικό πλαίσιο- και καλούμαστε εμείς να κατευθύνουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο αυτή τη ροή, ώστε να μορφοποιήσουμε, να στοχεύσουμε, ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, μια επιθυμητή εξέλιξη.

Για να πετύχουμε μια επιθυμητή εξέλιξη ή αποτέλεσμα θα πρέπει να πειραματισθόυμε, να πράξουμε, να μελετήσουμε, να  μάθουμε τον κατάλληλο τρόπο δράσης.

Ένα κριτήριο σωστού τρόπου δράσης θα μπορούσε να είναι ο βαθμός υγείας του ατόμου σε όλα τα επίπεδα ύπαρξής του-σωματικό, ψυχικό, διανοητικό, πνευματικό- γι’ αυτό τον λόγο, άλλωστε, στην επιστήμη της Θεραπευτικής οι υποδείξεις περί του σωστού τρόπου ζωής έχουν πρωτεύοντα ρόλο για να ακολουθήσει στη συνέχεια η φαρμακευτική θεραπευτική, όταν και όπου απαιτείται.

 Στην κλασική ιατρική παθολογία επισημαίνεται πρωταρχικά ο ρόλος της σωστής διατροφής και της κατάλληλης σωματικής άσκησης.

Στην μοντέρνα Ολιστική ιατρική και Θεραπευτική παρέμβαση επισημαίνεται πρωτίστως η διανοητική και συναισθηματική υγεία, από τις οποίες απορρέουν όλες οι εκδηλώσεις του ατόμου στο επίπεδο της φυσικής του ζωής. Ένα από τα κύρια κριτήρια υγείας που έχουν προταθεί είναι ο βαθμός δημιουργικότητας του ατόμου. 

Ακόμη περισσότερο, η υγιής ή μη συμπεριφορά του ατόμου, καθορίζει και καθορίζεται από την συμπεριφορά της ομάδας ή των ομάδων μέσα στις οποίες αυτό εντάσσεται. Γι’ αυτό τον λόγο πλέον πολλές ‘Παθολογίες’ αντιμετωπίζονται μέσα από την συστημική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση στην ‘ομάδα’ από ειδικούς συστημικούς ψυχοθεραπευτές ιατρούς.

Υπάρχει λοιπόν η ζωή που ρέει και εμείς που βρισκόμαστε στον δρόμο της, στον ‘ρού’ της και έχουμε τη δυνατότητα ένταξης ανάλογα με τη στάση μας (ΤΡΟΠΟ), σε μια δημιουργική συμμετοχή στον ‘ρου’ της ζωής ή όχι.

Ο τρόπος μας (Τρόπος ζωής) που εμπεριέχει μέσα του πολλές ποιότητες και δυναμισμούς, καθορίζει την ένταξή μας στη δημιουργική ροή και αφήνει το αποτύπωμά του στην εξέλιξη της εργασίας (Έργο Ζωής).

Φαίνεται λοιπόν, αυτό που λέμε τρόπος ζωής, είναι ένα Πεδίο περαιτέρω μελέτης και προβληματισμού για τον καθένα μας,  είτε στο φυσικό, είτε ακόμη και στο μεταφυσικό πεδίο. Είτε στην καθημερινότητα, είτε στη ‘Σύνολη’ Ζωή μας. Είτε στην ατομικότητα, είτε στη συλλογικότητα.

Επί πλέον αυτός ο τρόπος μας είναι το στοιχείο που συμμετέχει και καθορίζει είτε την ευτυχία μας είτε τη δυστυχία μας, την ατομική αλλά και τη συλλογική.

Μεγακλής Αρβανίτης