Ο πόθος των ανθρώπων ανέκαθεν ήταν και είναι να δούν και να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο, σε μια καλύτερη κοινωνία.

Άραγε σκέπτονται οι άνθρωποι ότι αυτά που θέλουν να κάνουν οι ίδιοι ή να κάνουν οι άλλοι για έναν καλύτερο κόσμο, μια καλύτερη κοινωνία, τα είχαμε κάποτε και τα χάσαμε;

Μέσα από την αντιστροφή και τη συμμετρία μήπως αυτό που αναζητούμε στο «μέλλον» το βρίσκουμε στο «παρελθόν»; 

 Αν τα ανθρώπινα όντα είναι κομμάτια ενός ευρύτερου συνόλου, δεν μπορούν να γνωρίζουν το σύνολο και όταν επιμένουν στην προσωπική τους άποψη εγκλωβίζονται στη μερικότητα των φαινομενικών αντιφάσεων και διαφωνούντα διαιρούνται, αντιμάχονται και συνήθως καταλήγουν στον θάνατο!

Αντί λοιπόν να καταλήγουν στον θανάσιμο  διαχωρισμό προσκολλημένοι στις προσφιλείς τους απόψεις και θέσεις, ας ακολουθούν την ενότητα, δια της συνεργασίας και της συνοχής του πνεύματος για να καταλήξουν στη Ζωή!

Ο καθένας όταν εκφράζει μια άποψη ή ένα πιστεύω του νομίζει ότι είναι και ορθό! Όντως είναι έτσι γιατί τις περισσότερες φορές το στηρίζει σε κάποια λογική ή ακόμη και σε κάποιο Συμπαντικό Νόμο! Πού είναι, λοιπόν, η παγίδα;

Είναι αυτή η άποψη ή το πιστεύω συμβατά και με άλλους Συμπαντικούς Νόμους, με τους περισσότερους, τουλάχιστον, που είναι ήδη γνωστοί;

Έτσι μπορεί να γίνει ένα πρώτο ξεκαθάρισμα πολλών θέσεων, πιστεύω, αντιλήψεων, θεωριών κλπ! Ακολουθεί τότε η πράξη της αφαίρεσης  και η δημιουργία χώρου για καινούργια πράγματα!

Αν πρόκειται κάποτε τα ανθρώπινα όντα να αναπτύξουν έναν οικουμενικό πολιτισμό, αυτός θα αναδυθεί βαθμιαία μέσα από την εξερεύνηση και την διεύρυνση  κοινών χαρακτηριστικών, προσπαθώντας να επεκτείνουν τις αξίες, τις αρχές, τους θεσμούς και τις συνήθειες που έχουν από κοινού με τους λαούς άλλων πολιτισμών, αποδεχόμενοι όμως την ανομοιότητα των ανθρώπων και των λαών τους και πιστεύοντας πάντα την ενότητα ανάμεσα στην ποικιλομορφία.

Ο Πολιτισμός  αναφέρεται σ’ ένα πολυσύνθετο μίγμα ανώτερων επιπέδων ήθους, θρησκείας, παιδείας, τέχνης, φιλοσοφίας, τεχνολογίας και ενδεχομένως άλλων τομέων.

Οι άνθρωποι μπορούν να κατανοήσουν πολύ καλά τα κομμάτια μιας εικόνας, αλλά δυσκολεύονται να δουν το σύνολο.

Προχωρούν με αυτοπεποίθηση από δέντρο σε δέντρο, αλλά εκπλήσσονται μόλις ανακαλύψουν ότι χάθηκαν στο δάσος.

Ο κόσμος είναι ένας ιστός, στον οποίο οι ρυθμίσεις που γίνονται σε ένα σημείο, θα έχουν απαραίτητα συνέπειες σ’ ένα άλλο, γιατί τα πάντα αλληλοσυνδέονται.

Υπάρχει το καλό και το κακό και, αν δεν υπάρξει αντίστοιχη ανάπτυξη συνειδητότητας, θα έχουμε περισσότερο από το δεύτερο παρά από το πρώτο.  Αν δεν δώσουμε τόση προσοχή στην ανάπτυξη της συνειδητότητας, όση και στην ανάπτυξη της υλικότητας, θα μεγαλώσουμε απλά την έκταση της συλλογικής  παραφροσύνης.

«Ο άνθρωπος αποτελεί μέρος του συνόλου, το οποίο ονομάζουμε σύμπαν, ένα μέρος περιορισμένο στον χρόνο και στον χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα συναισθήματά του ως κάτι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα, ένα είδος οπτικής παραίσθησης της συνειδητότητάς του. Η παραίσθηση αυτή είναι σαν μια φυλακή, που περιορίζει στις προσωπικές επιθυμίες και στην αγάπη προς τα ελάχιστα κοντινότερά μας πρόσωπα. Η αποστολή μας πρέπει να είναι να απελευθερωθούμε απ’ αυτή την φυλακή, διευρύνοντας την ακτίνα ευσπλαχνίας μας, ώστε να συμπεριλάβει όλα τα ζωντανά όντα και το σύνολο της φύσης σε όλο της το κάλλος» έλεγε ο Αινστάιν.

Το κάθε μέρος ενός συνόλου οφείλει να κάνει αυτά που μπορεί καλά και να συνεργάζεται με τα υπόλοιπα μέρη του, για να κάνουν κάτι μαζί. Αυτό είναι το όραμα της σημερινής εποχής. Το όραμα  για μια κοινωνία  συμμετοχής.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε έναν καινούργιο τρόπο ζωής. Καινούργιο όχι σε ό,τι αφορά τις αξίες και τις αρχές του, αλλά νέο σε ό,τι αφορά την αναγκαιότητα να απαλλαγούμε από τις παλαιές και στρεβλές νοοτροπίες και συμπεριφορές που αλλοιώνουν την φύση του είναι μας και μας εγκλωβίζουν σε μια στείρα καθημερινότητα, κατά συνέπεια σε μια νεκρή πνευματική οδό.

Αν θέλουμε κάτι να αλλάξει στη ζωή μας γύρω μας, πρέπει πρώτα να εξετάσουμε και να βεβαιωθούμε αν έχει αλλάξει σ’ εμάς!

Όλοι επιθυμούν να αλλάξει ο κόσμος, αλλά κανένας δεν έχει σκοπό ν' αλλάξει τον εαυτό του.

Δεν μπορείς να «πεθάνεις» αν δεν θέλεις, αλλά δεν μπορείς και να γεννηθείς αν δεν «πεθάνεις». 

Η πορεία των ανθρώπων φαίνεται περισσότερο σαν το σκαρφάλωμα ενός βουνού με στόχο να κατακτήσουν την κορυφή. Κάθε φορά όμως που φτάνουν στην κορυφή που έχουν βάλει στόχο, ανακαλύπτουν  ότι από εκεί φαίνεται μια άλλη, νέα, πέρα από αυτήν που κατέκτησαν  και πρέπει να συνεχίσουν  το ταξίδι.

Το ταξίδι δεν είναι χωρίς ελπίδα, είναι απλώς μια συνεχής επίτευξη στόχων.

Όταν δε φτάσει ο άνθρωπος στην «τελευταία» κορυφή θα συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι το σημείο από το οποίο κάποτε έπεσε!

                                                                                                                            Σταμάτης  Τσαχάλης