Το Νομπέλ Ειρήνης και τα Νομπέλ της Εξαπάτησης PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Σκέψεις
Σάββατο, 25 Νοέμβριος 2006 12:42
του Κίμωνα Θεοδωρόπουλου

Το Νομπέλ Ειρήνης για το 2006, που απονεμήθηκε στον Μουχάμαντ Γιουνούς από το Μπανγκλαντές για τη συμβολή του στην καταπολέμηση της φτώχειας, και στην Τράπεζα Γκραμίν, την τράπεζα του "χωριού" (γκραμίν σημαίνει χωριό), που ο ίδιος ίδρυσε το 1976, επίσημα δε το 1983, αποτέλεσε σύμφωνα με τους αρθογράφους των εφημερίδων και των περιοδικών έκπληξη, αλλά η έκπληξη τελικά δεν βρίσκεται τόσο στο πρόσωπο του άγνωστου στους περισσότερους Γιουνούς, ούτε στη δίκαια επιβράβευση των προσπαθειών του. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε να διαφωνήσει με τα λόγια του προέδρου της επιτροπής του Νομπέλ: "Μια διαρκής ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί εάν ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού δεν εξασφαλίσει τα μέσα για να βγει από τη φτώχεια. Η μικροπίστωση είναι ένα από αυτά τα μέσα. Η ανάπτυξη από τα χαμηλά υπηρετεί επίσης την προώθηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Η αληθινή έκπληξη θα έπρεπε να προκαλείται από το γεγονός ότι στον Γιουνούς απονεμήθηκε το Νομπέλ Ειρήνης και όχι το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών, όπως θα έπρεπε να γίνει κανονικά, και αυτό για πολλούς λόγους.

Το έργο για το οποίο βραβεύτηκε ο "τραπεζίτης των φτωχών", δεν είναι μια γενικής φύσεως φιλανθρωπία, αλλά αποτελεί ένα πολύ καλά δομημένο και αποδοτικό οικονομικό σύστημα. Ο ίδιος ο Γιουνούς έχει μεταπτυχιακό τίτλο απ' το πανεπιστήμιο της Ντάκα και διδακτορικό απ’ το πανεπιστήμιο Βάντερμπιλντ των Η.Π.Α., και τα δύο στα οικονομικά, είναι καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο της Τσιτανγκόνγκ, και ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας που ταξιδεύει σ' όλο τον κόσμο δίνοντας διαλέξεις πάνω στο οικονομικό θέμα της αντιμετώπισης της φτώχειας. Είναι ακόμα συγγραφέας του βιβλίου "Για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια".

Η τράπεζά του, 93% των μετοχών της οποίας ανήκει στους δανειολήπτες και το υπόλοιπο 7% στην κυβέρνηση του Μπανγκλαντές, αν και λειτουργεί κάτω απ' τις δυσκολότερες συνθήκες, αφού το Μπανγκλαντές είναι από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο, είναι ένας κερδοφόρος οργανισμός, με 2.226 υποκαταστήματα, 20.000 εργαζόμενους, 6,6 εκατομμύρια πελάτες, 96% των οποίων είναι γυναίκες απ’ τις υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας του. Μέχρι το Φεβρουάριο του 2006 είχαν δοθεί σε μικροδάνεια, για την παραγωγή εισοδήματος, χωρίς οικονομικές εγγυήσεις, 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια, σε άτομα που οι κλασικές τράπεζες θα απέκλειαν ασυζητητί. Από αυτά, το 98,85% έχει αποπληρωθεί, και για όσους δεν έχουν καταφέρει κάτι τέτοιο δεν υπάρχουν κυρώσεις, εκτός από το ότι σταματούν να θεωρούνται πελάτες της τράπεζας. Το 58% από αυτούς που έχουν πάρει δάνειο, κατάφεραν να περάσουν πάνω από τη γραμμή της φτώχειας. Οι δραστηριότητες της Γραμίν, μέσω του Ιδρύματος Γκραμίν, έχουν επεκταθεί σε 37 χώρες, όπως οι Φιλιππίνες, το Κόσσοβο, η Νιγηρία, η Βολιβία, η Τουρκία, αλλά και οι Η.Π.Α..

Βασική προϋπόθεση για τη χορήγηση του δανείου είναι η συγκρότηση ομάδων πέντε ατόμων. Δύο από αυτούς παίρνουν τα χρήματα του δανείου άμεσα, ενώ οι άλλοι περιμένουν να αποπληρωθεί το δάνειο των δύο, για να πάρουν και αυτοί με τη σειρά τους. Αυτή η διαδικασία προάγει τα αισθήματα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης, και επεκτείνει τα οικονομικά οφέλη σε ένα πολύ μεγαλύτερο αριθμό ατόμων, απ' ό,τι αν το δάνειο χορηγούνταν σε ένα μόνο άτομο. Τα μέλη της ομάδας αναλαμβάνουν, επίσης, την υποχρέωση να εφαρμόζουν τις "16 Αποφάσεις", όπως το να κρατούν το μέγεθος της οικογένειάς τους μικρό, να μη ζητούν ή να δίνουν προίκα όταν παντρεύουν τους γιούς και τις κόρες τους, να μεριμνούν για την εκπαίδευση των παιδιών τους, να πίνουν καθαρό νερό, να τρώνε φρέσκα λαχανικά και να φροντίζουν για την καθαριότητα του περιβάλλοντος. Η εφαρμογή των Αποφάσεων αυτών, που οι ίδιοι οι δανειολήπτες υιοθέτησαν, οδηγεί τα μέλη της ομάδας σε μια σταδιακή αλλά βαθιά μεταμόρφωση της ζωής τους.

Οι δραστηριότητες της τράπεζας Γκραμίν επεκτείνονται και σε άλλους τομείς, όπως στεγαστικά δάνεια, προγράμματα συνταξιοδότησης, εκπαιδευτικά δάνεια, δάνεια σε επαίτες, ώστε αυτοί να αγοράζουν και να μεταπωλούν διάφορα μικροπράγματα, αντί να ζητιανεύουν για το φαγητό τους, προγραμματίζεται δε και η δημιουργία μιας μονάδας παραγωγής τυποποιημένου γιαουρτιού -"για να μπορούν οι φτωχοί να καταναλώνουν τρόφιμα υψηλής διατροφικής αξίας σε χαμηλή τιμή".

Μέσα από το έργο του Γιουνούς η οικονομία ξαναβρίσκει τον χαμένο της ρόλο, ο οποίος δεν είναι η ανάπτυξη θεωριών για τη συντήρηση δομών και θεσμών που εξυπηρετούν τον πλουτισμό των ισχυρότερων, αλλά η δημιουργία ενός πρακτικού συστήματος που να μπορεί να ρυθμίζει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τη ροή των παραγωγικών ενεργειών στο σώμα της κοινωνίας, με στόχο την ευημερία του ατόμου και του συνόλου.

Στους εμπνευστές αυτών των θεωριών έχουν δοθεί πολλά Νομπέλ Οικονομίας, που τα περισσότερα θα ήταν καλύτερα να αποκαλούνται Νομπέλ Εξαπάτησης, αφού το μόνο που αυτές οι θεωρίες επιτυγχάνουν είναι η κάτω από μια επιστημονικοφανή ορολογία συγκάλυψη της ανισότητας και της οικονομικής κρίσης, καθώς η φτώχεια σ' όλο τον κόσμο αντί να μειώνεται, αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς και απρόβλεπτες συνέπειες. 'Ετσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση μιας υγιούς οικονομίας, και οι άνθρωποι εξαπατώνται στο να πιστεύουν ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη λύση στο αδιέξοδό τους.

Το έργο του "τραπεζίτη των φτωχών" αποκαλύπτει μερικές από τις πιο βασικές αρχές ενός αληθινού οικονομικού συστήματος:

"Τη φτώχεια δεν τη δημιουργούν οι φτωχοί. Δεν μπορούμε να εμμένουμε στη συμβατική άποψη ότι είναι τεμπέληδες, ότι τους λείπει η ώθηση. Τη φτώχεια τη δημιουργεί το σύστημα που έχουμε χτίσει".

"Η τράπεζα θέλει να σπάσει το φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης των φτωχών από τους τοκογλύφους".

"Η ελεημοσύνη δεν αποτελεί αντίδοτο στη φτώχεια. Στερεί την αξιοπρέπεια αυτού που τη δέχεται. Τον καθιστά εξαρτημένο, αντικείμενο. Στους φτωχούς πρέπει να δίνονται οι ίδιες ευκαιρίες με τους άλλους, γιατί στους ανθρώπους δεν αρκεί να επιβιώνουν: έχουν την ανάγκη να εκφράζουν τις δεξιότητές τους, να τις πραγματοποιούν".

'Ενα οικονομικό σύστημα στηριγμένο σ' αυτές τις αρχές, ανάμεσα σ' άλλες, σίγουρα θα οδηγούσε στη μείωση της φτώχειας, και στην εξάλειψη σε μεγάλο βαθμό της καθημερινής αγωνίας για την επιβίωση. Ο Γιουνούς κατάφερε να μεταδώσει σ' όλο τον κόσμο το μήνυμα ότι ένας κόσμος χωρίς φτώχεια είναι πραγματικά εφικτός, φτάνει να το πιστέψουμε και να το βάλουμε ως πρωτεύοντα στόχο.

Ποιες διαδικασίες οδήγησαν στη βράβευση του Γιουνούς με Νομπέλ Ειρήνης και όχι με Νομπέλ Οικονομίας; Μήπως οι δυνάμεις που επιδιώκουν τη διατήρηση της ανισότητας και τη διαιώνιση της φτώχειας, για να έχουν αυτές τη δυνατότητα της αποκλειστικής εκμετάλλευσης του πλούτου της γης και την ικανοποίηση της προσφοράς "ελεημοσύνης" στους αδυνάτους και τους φτωχούς; Ας το σκεφτούμε αυτό. Εμείς, με ποιες δυνάμεις συντασσόμαστε στη ζωή μας;

Ημερομηνία καταχώρησης: 25.11.2006
 
Γνώση: Από την Ατομικότητα στην Συλλογικότητα PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Σκέψεις
Σάββατο, 25 Νοέμβριος 2006 12:41
του Γιώργου Τσαντάκη

Αν γίνει δεκτή η πρόταση ότι η κοινωνία μπορεί να αναλογιστεί με έναν ανθρώπινο οργανισμό, τότε η διαδικασία παραγωγής, αντίληψης και κατανόησης της γνώσης θα βρίσκεται στο σημείο που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε ως τον εγκέφαλο της κοινωνίας, ενώ η διάδοση της γνώσης και η αξιοποίησή της θα έπαιρνε την θέση του περιφερικού νευρικού συστήματος που είναι υπεύθυνο για την εξάπλωση και διανομή του σήματος στην περιφέρεια, από την μια μεριά και για την συλλογή και συστηματοποίηση και αξιολόγηση σημάτων προερχόμενων από την περιφέρεια, από την άλλη. Ακόμη και η παραδοχή αυτή σε ένα απλοποιημένο σύστημα δεν απλουστεύει το πρόβλημα της γνώσης, καθόσον το σύστημα παραγωγής της γνώσης έχει ανάγκη από την υποστήριξη τροφοδοτικών μηχανισμών, αλλά ταυτόχρονα και ελεγκτικών μηχανισμών που θα έπρεπε να μπορούν να επιβλέπουν την χρήση και αξιοποίηση της γνώσης προς την κατεύθυνση της εξέλιξης της συνειδητότητας και όχι προς μια κατεύθυνση μηχανιστικής πρόσληψης των πραγμάτων που θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να εμποδίσει τις διαδικασίες της συνειδητότητας.

Σε κοινωνίες όπως οι δυτικές, όπου η γνώση έχει την θέση της πρωταρχικής δύναμης παραγωγής τις τελευταίες δεκαετίες, αυτό έχει ήδη ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα στην σύνθεση της εργασίας και αποτελεί το βασικό κομβικό σημείο στην εξέλιξη των κοινωνιών αυτών. Ενώ ταυτόχρονα θα αποτελέσει και το σημείο διαφοροποίησης ανάμεσα στις αναπτυγμένες και τις αναπτυσσόμενες κοινωνίες. Έτσι η διαδικασία απόκτησης της γνώσης απαιτεί τον χωροχρονικό προσδιορισμό των συνθηκών της. Δηλαδή, είναι εντελώς διαφορετικό το αντικείμενο και ο τρόπος απόκτησης της γνώσης σε μια πρωτόγονη κοινωνία όπου επικρατεί μια ουσιαστική και ζωτική σχέση με την φύση και την λειτουργία της, από την οποία και απορρέει η όλη δομή της κοινωνικής ζωής. Ενώ σε μια δυτική κοινωνία, με την κυριαρχική θέση της επιστήμης και την κριτική θέση της φιλοσοφίας, η γνώση εστιάζεται στις δομές αλλά και πέρα από αυτές στην κατανόηση εννοιών και σχέσεων.

Αναφερόμαστε στην γνώση, την ανθρώπινη γνώση. Η γνώση έχει ένα υποκείμενο που την κατακτά και ένα αντικείμενο στο οποίο αναφέρεται, έτσι η γνώση στέκεται ανάμεσα στο υποκείμενο και στο αντικείμενο αποτελώντας κατά τον τρόπο αυτό, και από μια πλευρά, την σχέση τους. Δηλαδή, η γνώση είναι και σχέση μεταξύ εκείνου ο οποίος γνωρίζει και εκείνου το οποίο γνωρίζεται. Αυτή είναι και η αρχική μορφή της γνώσης καθώς υπάρχει και η μορφή της γνώσης η οποία προφορικά ή γραπτά θα μεταφερθεί στους άλλους σχετικά με το τι έχει γνωρίσει εκείνος που ήρθε σε επαφή με το αντικείμενο. Κάποιος γνώρισε τον Παρθενώνα περπατώντας ένα μεσημέρι κάτω από τον γαλάζιο ουρανό και τον ζεστό ήλιο, αγγίζοντας τα μάρμαρα και αισθανόμενος την λεία επιφάνειά τους. Στην συνέχεια γράφει σε κάποιον περιγράφοντας αυτό που έζησε και ο δεύτερος αποκτά μια έμμεση γνώση περί του Παρθενώνα.

Η πρώτη μορφή της γνώσης έχει το χαρακτηριστικό της απευθείας επαφής μεταξύ του υποκείμενου και του αντικείμενου, ενώ στην δεύτερη περίπτωση παρεμβάλλεται όλη η αρχικά αναφερθείσα αλληλουχία με την μεσολάβηση του υποκείμενου της γνώσης και τον σχηματισμό της υποκειμενικής εμπειρίας του.

Η γνώση μπορεί να είναι η σύνθεση του υλικού της εμπειρίας που σχηματίζεται από τον νου, αλλά δεν συμφωνεί πάντοτε με την πραγματικότητα την οποία θέλει να απεικονίσει και να περιγράψει, λόγω της μεσολάβησης εκείνου που αποκαλούμε «η πλάνη των αισθήσεων». Η πλάνη των αισθήσεων μπορεί να είναι ένας μηχανισμός που σχεδόν πάντοτε λειτουργεί στον άνθρωπο, αλλά στηρίζεται πάντοτε στην εξατομίκευση της κάθε ανθρώπινης περίπτωσης. Δηλαδή κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αισθητικό σύστημα και το οποίο τον τροφοδοτεί με τις ιδιαίτερες υποκειμενικές εμπειρίες που βασίζονται στο δικό του αξιακό σύστημα. Η πραγματικότητα μεταφράζεται πάντοτε από την ιδιαίτερη διανοητική ικανότητα του καθενός και αποδίδει την αντίστοιχη εμπειρία. Στην μετάφραση αυτή παρεισφρύει η πλάνη των αισθήσεων με τελικό αποτέλεσμα κάθε άνθρωπος να φτιάχνει το δικό του σύμπαν και να ζει απομονωμένος σε αυτό αξιώνοντας από τους άλλους την είσοδο και παραμονή τους σε αυτό.

Οι αισθήσεις αποδίδουν στον εγκέφαλο την πρωταρχική γνώση της μορφής. Στην συνέχεια ο νους με το γνωστικό περιεχόμενό του και το σύστημα αξιολόγησης που έχει αποδεχθεί, ερμηνεύει και δημιουργεί μια αντίληψη περί των πραγμάτων. Η γνώση της μορφής ωστόσο δεν είναι ποτέ αρκετή από μόνη της, αν δεν συνοδεύεται από την γνώση των φυσικών νόμων που διέπουν την οποιαδήποτε μορφή, παράλληλα με το σύστημα των κοινωνικών και ηθικών συνθηκών που πλαισιώνουν την ύπαρξη της μορφής αυτής. Στην βάση της ουσιαστικής ανθρώπινης γνώσης πρέπει να βρίσκεται πάντοτε το ενδιαφέρον εκείνο που είναι ικανό να κινητοποιήσει το πρόσωπο - υποκείμενο στην αναζήτηση και την απόκτηση της γνώσης. Στην περίπτωση αυτή που το ενδιαφέρον βρίσκεται στην βάση τότε στην εκδίπλωση της όλης διαδικασίας κυριαρχεί η αγάπη του προσώπου προς το αντικείμενο που επιδιώκει να γνωρίσει.

Επειδή, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, με την συλλογή των εμπειριών κάθε άνθρωπος δημιουργεί το προσωπικό του σύμπαν εντός του οποίου απομονώνεται και ζει, οι συνέπειες και οι επιπτώσεις της απομόνωσης αυτής είναι τεράστιες, αλλά δεν βρίσκονται στα πλαίσια του παρόντος, το πρώτο ζητούμενο της γνώσης είναι μέσα από την ποικιλόμορφη πληροφόρηση που προσλαμβάνει ο άνθρωπος να μπορέσει να αναγνωρίσει και να γνωρίσει το σύμπαν του αυτό, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ώστε να συναντηθεί και να ενσωματωθεί με τα σύμπαντα των άλλων για την κατάκτηση του συλλογικού στα πλαίσια μιας κοινωνίας. Διότι το γνώθι σαυτόν μπορεί να είναι το πρωταρχικό αίτημα της γνωστικής διαδικασίας για τον άνθρωπο σαν άτομο, η κοινωνική και συλλογική ζωή, όμως, απαιτεί την αυτο-γνωσία της συλλογικότητας που θα συμβάλει στην διεύρυνση της συλλογικής συνειδητότητας.

Ημερομηνία καταχώρησης: 25.11.2006
 
...για ένα Κοχύλι PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Σκέψεις
Σάββατο, 16 Σεπτέμβριος 2006 12:40
Ημερομηνία καταχώρησης: 16.9.2006

Το καλοκαίρι τελειώνει για μια ακόμη φορά, και μέσα στον κύκλο των εποχών του έτους, θα το διαδεχθεί το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η άνοιξη και το επόμενο καλοκαίρι. Αλλά το καλοκαίρι ποτέ δεν είναι το ίδιο, όσο και αν φέρει το ίδιο όνομα και καταλαμβάνει την ίδια χρονική διάρκεια στον κύκλο του έτους. Το καλοκαίρι δεν είναι ποτέ το ίδιο, όπως ποτέ δεν είναι μια Δευτέρα ίδια με την προηγούμενη ή την επόμενη. Αλλά τελειώνοντας το καλοκαίρι πάντοτε αφήνει στα χέρια τα κοχύλια του να μας θυμίζουν τις ακροθαλασσιές όπου περπατήσαμε και τις ζωές που έρχονται, με τα απομεινάρια της μορφής τους, να μας θυμίζουν το πέρασμά τους από τον κόσμο. Ένα κοχύλι ποτέ δεν είναι ίδιο με κανένα άλλο κοχύλι. Το κοχύλι βρίσκεται με συνέπεια στην ίδια φυσική διαδικασία σύμφωνα με την οποία, το υπολείμματα της μορφής που αντέχουν στον χρόνο και την φθορά δεν είναι παρά μόνο τα κρυσταλλωμένα άλατα του ασβεστίου που κάθε μορφή του ζωικού βασιλείου αφήνει πίσω της όταν εγκαταλείπεται από την παρουσία της ζωής.

Τα κοχύλια που θα μείνουν μέσα στις γυάλες, πάνω στα γραφεία ή στους γυμνούς λαιμούς των κοριτσιών, δεν είναι παρά οι μνήμες που έχουν απομείνει από ένα άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο σύντομο πέρασμα από τον κόσμο. Δηλαδή στολίζουμε την ζωή μας και τους χώρους μας με απομεινάρια μνήμης που ποτέ δεν καταφέραμε να διακρίνουμε, να ακούσουμε ή να διαβάσουμε το μήνυμά τους. Ποτέ δεν ολοκληρώσαμε τον διάλογο που τα ίχνη αυτά αρχίζουν και ποτέ δεν παίρνουν καμία απάντηση. Μνήμες που ποτέ και κανείς δεν ανακάλεσε, κανείς δεν αναζήτησε, ποτέ δεν ζήτησε να τις ακούσει και να τις αξιοποιήσει. Μπορεί οι κρύσταλλοι του ασβεστίου να είναι πολύτιμοι, μέχρι και φάρμακο μπορεί να γίνουν, αλλά η χρησιμότητα από πλευράς ανάκλησης της μνημονικής του καταγραφής ποτέ δεν έχει εκτιμηθεί. Ο πρώτος άνθρωπος όπως και η φύση, έγραψε την γνώση και την πληροφορία του σε πέτρινες πλάκες προκειμένου να την αποθηκεύσει, δημιουργώντας έτσι μια "μνήμη" για τον άνθρωπο που θα διάβαζε την γραφή του από το μέλλον. 'Ετσι η φύση μας έμαθε να γράφουμε σε ανόργανους κρυστάλλους την μνήμη μας.

Ας δούμε τι γράφει και ο Paul Valery στο έργο του ο 'Ανθρωπος και το Κοχύλι (Εκδόσεις 'Ινδικτος, Αθήνα 2005): Παρατηρώ πρώτα-πρώτα ότι η |ζώσα φύση" δεν ξέρει να δουλεύει απευθείας τα στερεά σώματα. Στην κατάσταση αυτή, μήτε η πέτρα μήτε το μέταλλό της είναι χρήσιμα σε κάτι. Είτε πρόκειται να υλοποιήσει κάποιο ανθεκτικό στοιχείο σταθερού σχήματος -ένα στήριγμα, έναν μοχλό, μιαν αντηρίδα, μια θωράκιση- είτε πρόκειται να παραγάγει έναν κορμό δένδρου, ένα μηριαίο οστούν, ένα δόντι ή ένα χαυλιόδοντα, ένα κρανίο ή ένα κοχύλι, ο ελιγμός είναι ο ίδιος: χρησιμοποιεί την υγρή ή ρευστή κατάσταση που συγκροτεί κάθε ζωντανή ουσία και διαχωρίζει αργά από αυτήν τα στερεά, κατασκευαστικά της στοιχεία. 'Ο,τι ζει ή έζησε, απορρέει από τις ιδιότητες και τις μεταβολές μερικών υγρών. Εξάλλου κάθε τωρινό στερεό έχει περάσει από τη φάση του υγρού, του τηκτού ή του διαλύματος. 'Ομως η "ζώσα φύση" δεν μπορεί να οικειοποιηθεί για λογαριασμό της τις υψηλές θερμοκρασίες που επιτρέπουν σε μας να επεξεργαστούμε "αμιγή σώματα" και να δώσουμε στο γυαλί, τον μπρούντζο, το σίδερο, όταν βρίσκονται σε υγρή ή εύπλαστη κατάσταση, τις επιθυμητές μορφές που η ψύξη θα παγιώσει. Η ζωή, προκειμένου να πλάσει τα στερεά όργανά της, δεν είναι δυνατόν να διαθέτει παρά διαλύματα, εναιωρήματα ή γαλακτώματα.

'Εχω διαβάσει πως το ζώο μας δανείζεται από τον περίγυρό του ένα είδος τροφής περιεκτικό σε ασβεστούχα άλατα, ότι το ασβέστιο αυτό, αφού απορροφηθεί, υφίσταται επεξεργασία από το ήπαρ του και εν συνεχεία περνά στο αίμα του. Η πρώτη ύλη του ορυκτού τμήματος του κοχυλιού έχει αποκτηθεί: θα τροφοδοτήσει τη δραστηριότητα ενός ιδιότυπου οργάνου που έχει την ειδικότητα να εκκρίνει και να βάζει στη θέση τους τα στοιχεία του προς κατασκευήν στερεού.

Εδώ αποκαλύπτει μια άλλη φυσική μεταστοιχειωτική διαδικασία που ακολουθεί η ζωή καθώς προτιμά πάντοτε τους ήπιους χειρισμούς αντίθετα από τις ακραίες τεχνικές του ανθρώπου. Δηλαδή η φύση, αντί να χρησιμοποιήσει το καμίνι, με τις τεράστιες και ασύμβατες με την ζωή θερμοκρασίες, προκειμένου να λιώσει κάποιο υλικό και να το επεξεργαστεί, χρησιμοποιεί μια βιολογική διαδικασία που κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά. 'Ετσι η φύση γράφει, καταγράφει και αντιγράφει μνήμες και κώδικες στην μάχη της με τον χρόνο, διαδικασία που ο άνθρωπος δεν κατανόησε ακόμη καθώς έχει μάτια και δεν βλέπει και έχει αυτιά και δεν ακούει όλα εκείνα που η ζώσα φύση αγωνίζεται να του μεταδώσει.

Ιανός Γεωργίου
 
Η Ιστορία και η Φαντασία PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Σκέψεις
Σάββατο, 26 Αύγουστος 2006 12:39
Ημερομηνία καταχώρησης: 26.8.2006

Είδα κάπου σαν τίτλο την αντίθεση αυτή, "Ιστορία και Φαντασία", και, στην αρχή, τον προσπέρασα μάλλον αδιάφορα, νιώθοντας ίσως ότι εκφράζει κάποια "διανοητική ρουτίνα". Μα λίγο μετά σκέφτηκα πως πρόκειται για μια τρομερά σημαντική αντίθεση στη ζωή, στην καθημερινή ζωή, ατομική κιαι συλλογική. Η Ιστορία συμπυκνώνει ό,τι έγινε κι ό,τι μπόρεσε ο άνθρωπος να κάνει ως τώρα και η Φαντασία όλα όσα ο άνθρωπος μπορεί να κάνει και να αλλάξει από δω και πέρα....

Κι ενώ η Ιστορία είναι γεμάτη από αλλαγές και κατακτήσεις των ατόμων και των ομάδων, που θάπρεπε να δείχνουν ακριβώς τη δύναμη για εξέλιξη, πώς αυτή γίνεται αντιληπτή σαν ένα κλειστό κύκλωμα, σαν κάτι τελειωμένο και οριοθετημένο; Πώς η Ιστορία, σε πάμπολλες περιπτώσεις, γίνεται επιχείρημα της στασιμότητας και παράγων οπισθοδρόμησης, και φυλακίζει τον νου και την καρδιά σε μια δήθεν πανίσχυρη, σταθερή και αμετάβλητη πραγματικότητα; Ενώ η Φαντασία, είναι ακριβώς, ένας παράγων αποδέσμευσης και ανεξαρτησίας από τους περιορισμούς της πραγματικότητας κι ένας οδηγός στο μέλλον μιας ανώτερης πραγματικότητας.

Ισως, αν γραφόταν κάποια στιγμή η Ιστορία της Φαντασίας, της δυναμικής της και των νικών της, θα μπορούσαμε να συνειδητοποιήσουμε ότι, ναι μεν η γνώση της πραγματικότητας είναι απαραίτητη και συνιστά ρεαλισμό, όμως ένας ανώτερος και "σοφότερος" ρεαλισμός είναι αυτός που κατανοεί και σέβεται την πραγματικότητα ως ένα μέρος της ζωής, η οποία εξελίσσεται διαρκώς και δεν έχει όρια. Ετσι κι η Ιστορία της Φαντασίας θα ήταν από ένα σημείο και πέρα μια παγίδα, καθώς θα αποτύπωνε την ως τώρα πραγματοποιηθείσα Φαντασία και θα απέκλειε από τη σκέψη μας όλη εκείνη την Φαντασία που δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί...

Λάμπρος Κουλελής
 
Ο χαρακτήρας του Χριστού PDF Εκτύπωση E-mail
Προβληματισμοί - Αιρετικά
Κυριακή, 06 Αύγουστος 2006 13:04
Ημερομηνία καταχώρησης: 6.8.2006

Νομίζω ότι υπάρχουν πολλά σημεία στα οποία συμφωνώ με τον Χριστό, πολύ περισσότερο από εκείνους που λένε ότι είναι χριστιανοί. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τον ακολουθήσω σε όλα, αλλά θα μπορούσα να πάω μαζί του πολύ πιο μακριά από εκείνους που ισχυρίζονται ότι είναι χριστιανοί. Θα θυμάστε αυτό που είπε: "Μη αντιστήναι τω πονηρώ, αλλ' όστις σε ραπίζει εις την δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αυτώ και την άλλην".
Περισσότερα...
 
<< Έναρξη < Προηγούμενο 31 32 33 34 35 36 37 38 Επόμενο > Τέλος >>

JPAGE_CURRENT_OF_TOTAL