Η θλίψη δεν προέρχεται τόσο από το γεγονός ότι παραμονές Χριστουγέννων τα παιδιά είχαν υποχρεωθεί να ευχαριστήσουν τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού για την εκτέλεση των πλέον στοιχειωδών καθηκόντων τους. Δηλαδή, ποια άλλη επιλογή θα μπορούσε να έχει το κράτος έναντι των πολιτών του; Αυτό ακριβώς δεν όφειλε να κάνει; Αυτός δεν είναι ο λόγος ύπαρξής του και η αδιαπραγμάτευτη υποχρέωσή του; Τέσσερεις μήνες μετά τις πυρκαγιές, τα σχολεία έπρεπε να μην λειτουργούν; Μήπως το κράτος έκανε "χάρη" στους κατοίκους της περιοχής, επισκευάζοντας το σχολείο;

Η θλίψη προέρχεται κυρίως από την εικόνα που προβλήθηκε και η οποία εύγλωττα αποκαλύπτει την αντίληψη που έχει ο κόσμος για την εξουσία καθώς και τη σχέση του με αυτήν.

Η εικόνα αυτή αναβιώνει μέσα μας μνήμες από το παρελθόν, ένα παρελθόν όχι πολύ μακρινό και όχι πολύ ωραίο, όταν τέτοιες στημένες "παραστάσεις" ήταν κάτι το συνηθισμένο, και επιβεβλημένο ακόμα σε παρόμοιες περιπτώσεις. 'Ενα παρελθόν που εκπαίδευε μαζικά τους ανθρώπους σε τέτοιου είδους συμπεριφορές, προς όφελος πάντα των λίγων και των "εκλεκτών" της εξουσίας.

Αλλά η εικόνα είναι σημερινή, τέλη του έτους 2007, και το γεγονός αυτό αποκαλύπτει πως η νοοτροπία μας δεν έχει αλλάξει καθόλου σ’ αυτό το θέμα. Μπροστά στην εξουσία, φόβος και δουλικότητα, που δίνουν τη θέση τους στο θράσος και την αλαζονεία, αμέσως μόλις βρεθεί κανείς από τη θέση αυτού που υφίσταται τις συνέπειες της άσκησης εξουσίας, στη θέση εκείνου ο οποίος ασκεί την εξουσία.

Λίγες μέρες μετά, ένα άλλο στέλεχος του κρατικού μηχανισμού δήλωνε με παρρησία: "δεν θέλουμε μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας από κανέναν". Κι όμως, αρκεί μια απλή ματιά στα περισσότερο από σοβαρά προβλήματα της κοινωνίας μας, για να αντιληφθεί κανείς ότι όλοι μας χρειαζόμαστε τέτοια μαθήματα, και μάλιστα πολύ εντατικά, γιατί έχουμε μείνει κάποιους "αιώνες" πίσω. Αυτός που δεν δέχεται να συμμετάσχει στο ζωντανό σχολείο της ζωής, μαθητεύοντας και αγωνιζόμενος σε αρμονία με όλους τους άλλους για ένα καλύτερο μέλλον, τι θέση έχει σ' ένα μηχανισμό που οφείλει να υπηρετεί τις υπαρκτές ανάγκες της κοινωνίας;

Αυτού του είδους οι δηλώσεις, φανερώνουν ανθρώπους που έχουν μείνει στην εποχή του "ίπι ίπι ούμε, σας ευχαριστούμε". Αλλά αυτή η εποχή έχει περάσει προ πολλού, και συντηρείται μόνο στο φανταστικό κόσμο εκείνων οι οποίοι παραμένουν εγκλωβισμένοι μέσα της, έλκοντας δυστυχώς και άλλους με τις επιλογές και τις αποφάσεις τους προς την ίδια κατεύθυνση, και προβάλλοντας εμπόδια στην εδραίωση μιας νέας εποχής αγάπης, αμοιβαιότητας και αλήθειας.

Και είναι ακόμα πιο θλιβερό που στην κοινωνία μας έχει πλέον εδραιωθεί η άποψη ότι όλα ή σχεδόν όλα τα στελέχη του κρατικού μηχανισμού καπηλεύονται το έργο του κράτους για την αποκόμιση ατομικών ή κομματικών κερδών. 'Οπως και το ότι η εικόνα αυτή προβλήθηκε από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης -τους "αιώνιους" συμμάχους των κρατικών στελεχών σ' αυτό το φαιδρό παιχνίδι υφαρπαγής του κάθε είδους "πλούτου’"του λαού: είτε αυτός είναι ψήφοι, είτε είναι υλικά οφέλη, είτε είναι δόξα ή οτιδήποτε άλλο.

Αλλά το θέμα της σχέσης των ανθρώπων με την εξουσία, δεν περιορίζεται μόνο στα άτομα που συμμετέχουν στην όποια κυβέρνηση ή γενικά στον κρατικό μηχανισμό. Είναι ένα θέμα που αφορά βαθιά και ουσιαστικά όλους μας.

Ας αναρωτηθούμε, επομένως, ποια είναι η δική μας σχέση με την εξουσία. Ποια συναισθήματα και ποιες σκέψεις μάς κατακλύζουν όταν βρισκόμαστε ενώπιον της εξουσίας, και σε ποιες πράξεις οδηγούμαστε κάτω από αυτές τις σκέψεις και αυτά τα συναισθήματα! Ποια είναι τα τραγουδάκια που εμείς "τραγουδάμε" μπροστά στους φορείς της όποιας εξουσίας, για να τους γίνουμε αρεστοί! Τι αδυναμίες, υποκρισίες, φθόνους και φιλοδοξίες δεν κρύβουν αυτά τα "τραγουδάκια"! Και πόσο γρήγορα αυτά μεταμορφώνονται σε κραυγές επικρίσεων και επιπλήξεων όταν βρεθούμε στην άλλη μεριά! Σαν να μεταμορφωθήκαμε στο ακριβώς αντίθετό μας. Ο δουλικός και κουτοπόνηρος κόλακας, δίνει τη θέση του σχεδόν αυτοστιγμεί στον αυταρχικό και ανελέητο εξουσιαστή.

Σίγουρα όλοι μας έχουμε εμπειρία παρόμοιων καταστάσεων από το περιβάλλον μας, αλλά και από την προσωπική μας ζωή. Πώς φερόμαστε σ' αυτούς τους οποίους θεωρούμε ως "δεδομένους" ή ότι μας έχουν ανάγκη, και πώς σ' εκείνους τους οποίους θέλουμε να "κερδίσουμε". Ο ερωτευμένος που κάνει τα πάντα για να κερδίσει την εύνοια της αγαπημένης του, πόσο εύκολα μεταμορφώνεται στον προδότη των όρκων του! Αντίστοιχα διαφορετική είναι η συμπεριφορά μας έναντι αυτών στους οποίους οφείλουμε κάτι, σε σχέση με εκείνη έναντι αυτών οι οποίοι οφείλουν τα ίδια σε εμάς.

Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, δύο διαφορετικοί κόσμοι, χωρίς επικοινωνία μεταξύ τους, εκφράσεις αρνητικές ενός εαυτού σε σύγχυση και σε σκοτάδι, ενός εαυτού που παλεύει να βρει την ισορροπία και την ορθή πορεία προς την αλήθεια, το φως και την ευτυχία. 'Ομως τον δρόμο αυτό δεν χρειάζεται να τον ανοίξουμε από την αρχή. Είναι ήδη ανοιγμένος, εδώ και πολύ καιρό. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να τον περπατήσουμε, στο όνομα Εκείνου που τον άνοιξε, και εκείνων που τον περπάτησαν πριν από εμάς. Είναι ο δρόμος της κατανόησης, της συγχώρεσης και της αγάπης. Ο δρόμος της αλήθειας και της γνώσης. Ο δρόμος της Ζωντανής Καρδιάς, που κρατάει μέσα της τους πάντες και τα πάντα.

Πορευόμενοι σ' αυτό τον Δρόμο, ας αναπέμψουμε αίνους δοξαστικούς προς τη Ζωή και το Φως. 'Οχι για να κερδίσουμε την εύνοια Εκείνου ο οποίος γνωρίζει πολύ καλύτερα από εμάς τους ίδιους ποιοι είμαστε, ποια είναι η ποιότητα των πράξεών μας, των συναισθημάτων μας και των σκέψεών μας. 'Οχι γι' αυτό. Άλλωστε, κάτι τέτοιο θα μας έβγαζε αμέσως από το Δρόμο. Αλλά για να συμμετάσχουμε στον ύμνο όλων των Υπάρξεων προς τον Δημιουργό, τον ύμνο που πληροί το Σύμπαν, και δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα κτύπο αυτής της Ζωντανής Καρδιάς.

Ημερομηνία καταχώρησης: 22.1.2008