Τόσοι άνθρωποι συνοφρυωμένοι, ζαρωμένοι, σκυθρωποί κάθε πρωί στους δρόμους, στα λεωφορεία, στα γραφεία...

'Ενα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα στις καθημερινές συναλλαγές με τους αγνώστους συνανθρώπους μας μπορεί να ζεστάνει την ατμόσφαιρα της πόλης μας, της κοινωνίας μας.

Tουλάχιστον αυτοί οι μουσικοί του δρόμου κάποιες φορές κάνουν την ψυχή να σκιρτάει, εκεί στα καλά καθούμενα, όταν οι έγνοιες την έχουν πλακώσει και το άγχος σε κυνηγάει...

Κάτι πρέπει να κάνουμε... Μας πήραν μπάλα τα γεγονότα, το νέφος τύλιξε την ψυχική ζωή των Αθηναίων, είναι ανάγκη να αντισταθούμε, και υπάρχουν τρόποι...

Αλλά πρώτα απ' όλα πρέπει να βγούμε στον δρόμο με την απόφαση ότι αρχίζουμε την αλλαγή. Αρχίζουμε να βλέπουμε και τις ομορφιές, αρχίζουμε να δίνουμε σημασία και στις ευγενείς χειρονομίες, αρχίζουμε να λέμε μια ζεστή καλημέρα με την καρδιά μας, σαν μια πραγματική ευχή.

Η καθημερινή ζωή μας δεν αλλάζει με υπουργικές αποφάσεις ούτε με νόμους. Αλλάζει, πρώτα απ' όλα, με τις δικές μας μικρές καθημερινές αποφάσεις και πράξεις.

"Μα όταν όλοι γύρω είναι συνοφρυωμένοι ή και αρπακτικοί πού να χαμογελάσεις...". Εκεί μας θέλω... Να κάνουμε το πρώτο βήμα. ('Εστω στους λιγότερο συνοφρυωμένους...). Κάποιοι το μπορούν περισσότερο. Κάποιοι άλλοι έχουν μικρότερες αντοχές, έ θα νευριάσουν κι όλας αλλά ας ξαναπροσπαθήσουν...

Δύσκολα. Ναι, δύσκολα, όχι απλώς δύσκολα, αλλά δύσκολα. Αλλά ξέρετε τι χάνουμε; Τι χάσαμε και τι χάνουμε που αποξενωθήκαμε, που γίναμε απόμακροι, εχθροί κι αντίπαλοι. Οι βλαβερές συνέπειες της περιρρέουσας ατμόσφαιρας...Μέσα σ’αυτή την ατμόσφαιρα χάσαμε τη χαρά, την ανθρώπινη ζεστασιά, την ψυχική ισορροπία. Βλέπετε πόσες ψυχικές διαταραχές υπάρχουν γύρω μας; Αυτό το κλίμα τις εκτρέφει. Κι εμείς όλοι εκτρέφουμε αυτό το κλίμα.

"Μα η φτώχεια...". Ναι, αλλά ήταν πιο πλούσιοι οι άνθρωποι το 1960 πχ.; Κι έπειτα με τι κουράγιο θα το λύσουμε κι αυτό και τ' άλλα προβλήματα;

Είναι ανάγκη να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Να ξαναβρούμε τους φίλους μας. Να ξαναζήσουμε τις χαρές της ζωής. Να ξαναγελάσουμε. Να ξαναβάλουμε την ψυχή μας στο παιχνίδι της ζωής. Να ξαναδονηθούμε από κάποιες μεγάλες ή μικρότερες ιδέες...

Να ξαναφτιάξουμε το κλίμα, απλά κι αθόρυβα, όχι με πράξεις θορυβώδεις όπως κάτι γιορτές που μετά βίας κρύβουν τη γενική μελαγχολία κι ανασφάλεια... Με ό,τι καλό κουβαλάει ο καθένας μέσα του.

Για να ξαναβρούμε αυτό που χάσαμε, την όρεξη της ζωής, τη ζεστασιά της ανθρωπιάς, την ασφάλεια της συλλογικότητας, τη χαρά της συζήτησης, το ενδιαφέρον της αναζήτησης, την αγαλλίαση της ανεύρεσης...

Ημερομηνία καταχώρησης: 3.3.2008